Zawgyi
နတ္ေတာ္လျပည့္တြင္ အလိုေတာ္ျပည့္ဘုရားပြဲ႐ွိသျဖင့္ ပြဲေစ်းတန္း႐ွည္ႀကီးက ခ်မ္းေျမ့ေစတို႔ကိုေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ လူမ်ားႀကိတ္ႀကိတ္တိုးမေနသည့္တိုင္ ဘုရားဖူးမ်ားႏွင့္စည္ကားလြန္းတာေၾကာင့္ ဘုရားေပၚေရာက္ခ်ိန္အထိ ခ်မ္းေျမ့ေစမွာ မင္းဆက္ရာ၏ခါးကအက်ႌစကို လက္ျဖင့္ဆြဲကိုင္ဆုပ္က်စ္ထား၏။
"အလိုေတာ္ျပည့္ဘုရားက နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ပဲေတာင္းတဲ့ဆုေတြျပည့္ေစတယ္တဲ့။ ေစေရာ ဘာဆုကိုေတာင္းခဲ့လဲ"
"ေျပာျပရင္ဆုေတာင္းမျပည့္ေတာ့မွာစိုးတယ္ခင္ဗ်"
တိတ္ဆိတ္သြားေသာမင္းဆက္ရာကို ေဘးတိုက္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ခ်မ္းေျမ့ေစကထပ္ေျပာသည္။
"တမင္တကာလ်ိဳ႕ဝွက္ထားတာမဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ တကယ္ပဲဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့ရင္ အဲ့ဒီအခါ မင္းဆက္ရာကိုေျပာျပမယ္ေလခင္ဗ် … ေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ဘုရားပြဲေစ်းေလ်ွာက္ၾကည့္ဦးမလား"
"လူမ်ားတယ္ခင္ဗ်။ ေနာက္ဘုရားကိုပဲသြားရေအာင္ခင္ဗ်ာ"
မင္းဆက္ရာကေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး ခ်မ္းေျမ့ေစ၏လက္ေကာက္ဝတ္ကိုရုတ္တရက္ဖမ္းဆြဲလိုက္သည္။
"ဘာ … ဘာလုပ္မလို႔လဲ မင္းဆက္ရာ"
စမ္းေရၾကည္၌ ငါးမ်ားပြက္၍အနယ္ထသြားသလို ခ်မ္းေျမ့ေစ၏ခႏၶာတစ္ေလ်ွာက္ ေသြးမ်ားေဆာင့္ခုန္၍ ၾကည္စင္ေသာပါးမို႔မို႔ကေလးမ်ားမွာ ႏွင္းဆီေရာင္ေရာင္သမ္းသြားပါသည္။
"လူေတြမ်ားတယ္ေလ။ ဒီအတိုင္းေခၚသြားမလို႔ … မရဘူးလား"
ခ်မ္းေျမ့ေစက မိမိလက္ေကာက္ဝတ္ထက္မွ မင္းဆက္ရာ၏လက္ကိုဖယ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းဆက္ရာ၏ဖဝါးထဲသို႔ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားလ်ွိဳသြင္းကာ ျမဲျမံစြာတြဲယူလိုက္၏။
"ေစ…"
"သြားၾကစို႔ခင္ဗ်"
ဖ်ာ၊ အဝတ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ႏွင့္အညာမုန္႔မ်ိဳးစံုေရာင္းခ်ေနေသာ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ေဆာင္းမနက္ခင္းႏွင့္မလိုက္ဖက္စြာပဲ မင္းဆက္ရာ၏ႏွလံုးသားမွာေႏြးေထြးစြာခုန္လႈပ္ေနပါသည္။ မ်ားျပားေသာဘုရားဖူးလူထုေၾကာင့္ေတာ့မျဖစ္တန္ရာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေသာလက္တစ္စံုေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
