Zawgyi
ျမန္မာကေနဆိုးလ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ည၇ခြဲခန္႔ပင္႐ွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ေဖေဖကညစာအသင့္ျပင္ေပးထားတာေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ထမင္းလက္ဆံုစားၿပီးေနာက္ အထုပ္ပင္မျဖည္ရေသးဘဲ အင္တာနက္ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ instagramအေကာင့္ကိုပို႔ထားတဲ့စာေတြကတန္းစီၿပီးက်လာ၏။
'ေစ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေနၿပီလား'(12:45PM)
'အခုေတာင္တအားလြမ္းေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကိုဘယ္လိုအားနဲ႔ထပ္ေစာင့္ရမလဲ'(1:24PM)
'ကြၽန္ေတာ္အခုပဲေန႔လည္စာစားၿပီးတယ္'(2:16PM)
'ေလယာဥ္ေပၚကအစားအေသာက္ေတြကဘယ္လိုေနလဲ။ ေစ ေကာင္းေကာင္းစားရဲ႕လား'(2:20PM)
'၂နာရီေက်ာ္ထိုင္လိုက္ရတဲ့အစည္းအေဝးေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားၿပီ။ ေစ့မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရရင္ေတာ့အေမာေျပေလာက္မယ္ထင္တယ္'(5:08PM)
အိပ္ယာေပၚပက္လက္လွဲကာ ဖုန္းၾကည့္ရင္းျပံဳးေနမိတဲ့ခ်မ္းေျမ့ေစက ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈႏွင့္အသံတို႔ကို တစ္စိုးတစ္စိမ်ွပင္သတိထားမိပံုမရပါ။
"ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြျပန္ပါလာၿပီပဲ"
"ေဖေဖ ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ"
ဖုန္းကိုကမန္းကတန္းခ်ၿပီး မတည္ၿငိမ္ေသာမ်က္လံုးေလးမ်ားႏွင့္ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားေသာသူ႔ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေဖေဖကတဟားဟားရယ္ပါသည္။
"ေဖေဖတံခါးေခါက္ပါတယ္ သားရဲ႕။ သားကဖုန္းကိုအာရံုစိုက္ေနလို႔မၾကားတာျဖစ္မယ္။ ဒီမွာ ေဖေဖက သားအတြက္အသီးခြဲၿပီးလာပို႔ေပးတာ"
"အာ … ဟုတ္ … သား သူငယ္ခ်င္းပို႔တဲ့စာဖတ္ေနလို႔မၾကားလိုက္တာ ေဖေဖ"
"ပုဂံမသြားခင္ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပို႔တဲ့စာဖတ္ေနတုန္းကေတာ့ သား ဒီလိုမျပံဳးခဲ့ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
ေဖေဖ့ရဲ႕အကဲခတ္သလိုစကားေၾကာင့္ ခ်မ္းေျမ့ေစမွာ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ရင္းသာ ဘာျပန္ေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။
"နာမည္ကဘယ္သူတဲ့လဲ … ပုဂံကပဲမဟုတ္လား"
"ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ဘာမွဖံုးကြယ္လို႔မရဘူးပဲ"
