Zawgyi
နံနက္အေစာပိုင္း၇နာရီမထိုးခင္ မင္းဆက္ရာတစ္ေယာက္ အိမ္မွဟိုတယ္သို႔ Ebikeတစ္စီးႏွင့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္မမနန္းကေတာ့ ပံုမွန္၈နာရီခြဲေလာက္မွသာအိမ္ကထြက္ေလ့႐ွိေသာေၾကာင့္ အတူသြားရန္ေစာင့္မေနေတာ့ေခ်။
ဟိုတယ္သို႔မေရာက္မီ ကိုတင္သန္းတို႔ျမင္းလွည္းဂိတ္ကိုအရင္ျဖတ္ရသည္။ ျမင္းလွည္းဂိတ္၌ လူစံုမေရာက္ေသးသလို ဂိတ္အနီး႐ွိထမင္းဆိုင္ကေလးမွာလည္း မီးခိုတလူလူႏွင့္ခ်က္ဆဲျပဳတ္ဆဲပင္ျဖစ္သည္။
"ဗ်ိဳ႕ … မရီ … ထမင္းမရေသးဘူးလားဗ်"
မင္းဆက္ရာက Ebikeကိုေျခတစ္ေခ်ာင္းေထာက္ကာရပ္ၿပီး သက္ကယ္တဲေလးထဲ႐ွိ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားႏွင့္အလုပ္႐ုပ္ေနေသာ မရီအားလွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ရေတာ့မယ္ေလ မင္းဆက္ … မနက္စာစားခ်င္လို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ဧည့္သည္နဲ႔အတူလာစားမလို႔"
မင္းဆက္ရာ၏စကားေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းဆရာကိုသိန္းေအာင္က သူ၏ျမင္းမေလးကိုသ,ေနရာမွ ထေျပာသည္။
"အံမယ္ … မင္းဆက္ကဧည့္သည္ေတြဘာေတြနဲ႔ပါလား။ နန္းဆက္ရဲ႕အလုပ္ေတြကိုကူလုပ္ေပးေနၿပီေပါ့ေလ"
"မမနန္းရဲ႕အလုပ္ကိုကူေပးႏိုင္တဲ့အထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာအရည္အခ်င္းမ႐ွိေသးပါဘူးဗ်ာ။ အခုဧည့္သည္က မမနန္းရဲ႕မိတ္ေဆြအရင္းဆိုေတာ့ ဝန္ေဆာင္မႈဆိုတာထက္ မိသားစုတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး မမနန္းကဂ႐ုစိုက္ေပးေစခ်င္တာေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ အားလည္းအားေနတယ္၊ ေယာက်္ားေလးခ်င္းလည္းျဖစ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုတာဝန္ေပးထားေတာ့တာပဲ"
"နင္ကေတာ္ပါတယ္၊ ပုဂံကိုခ်စ္တဲ့စိတ္လည္းအျပည့္႐ွိတယ္။ အခုေခတ္လူငယ္ေတြမွာ နင့္လိုလူက႐ွားတယ္ေအ့"
ဟင္းအိုးယပ္ခပ္ေနသည့္မနီကပါဝင္ေျပာသည့္အခါ မေနတတ္သလို႐ွက္ရယ္ရယ္ရင္း မင္းဆက္ရာ စကားလႊဲလိုက္သည္။
"အဲ့ဒီေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေၾသာ္ … ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဝက္သားပုန္းရည္ႀကီးနဲ႔ဆူးပုပ္ရြက္ဟင္းခ်ိဳေလးျပင္ထားေပးေနာ္။ ငပိရည္တို႔စရာေလးေရာ၊ ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွလာမွာဆိုေတာ့ အားလံုးက်က္ေလာက္တယ္မဟုတ္လား"
