Zawgyi
မေန႔ညကတစ္ညလံုးဆက္သြယ္မလာသည့္ခ်မ္းေျမ့ေစေၾကာင့္ ပူပန္ေနတဲ့စိတ္အစဥ္နဲ႔အတူ မင္းဆက္ေလယာဥ္ေပၚတက္လာခဲ့ရသည္။ ၾကာခ်ိန္၆နာရီကိုလည္းအျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္လွၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အားလပ္ခ်ိန္မတိုက္ဆိုင္တာေတြ႐ွိခဲ့ေသာ္ျငား ယခုကဲ့သို႔အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သည့္အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့တစ္ခါမွမ႐ွိခဲ့ဖူးပါ။ သူ႔ကိုဖုန္းမဆက္ႏိုင္သည္အထိ ပင္ပန္းခက္ခဲေနသလားလို႔ေတြးမိေတာ့ လူကေလယာဥ္ပ်ံထက္ျမန္တဲ့အလ်င္ႏွင့္ပင္ ခ်မ္းေျမ့ေစအနားကိုအေရာက္သြားခ်င္မိေတာ့သည္။
ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ွာက္ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေျပးအလႊားဝယ္ခဲ့ရေသာျမန္မာ-ကိုရီးယားအဘိဓာန္စာအုပ္ကိုဖတ္လာခဲ့ရာ ည၏အေမွာင္၌မီးအလင္းေရာင္တို႔လႊမ္းျခံဳေနေသာႏိုင္ငံတစ္ခုအား အေပၚစီးကျမင္ေတြ႔လာရေပၿပီ။ ေတာင္ကိုးရီးယား၏ရာသီဥတုက လက္႐ွိတြင္ေဆာင္းဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုေနရာ၌ခ်မ္းေျမ့ေစ႐ွိေနသည္ဆိုသည့္အသိႏွင့္ပင္ ႏွလံုးသားကအစေႏြးေထြးရပါ၏။
ႀကီးမားေသာေလယာဥ္ကြင္းထဲကိုေျခခ်မိသည့္အခါ ေမြးရပ္ေျမကေလဆိပ္အေသးေလးကိုစဥ္းစားမိသြားသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ပုဂံေစတီပုထိုးေတြကိုလည္းသတိရမိ၏။ ခြဲရတာတစ္ရက္ပင္မျပည့္ေသး၊ ဒီအညာသားကေတာ့ အညာေျမရဲ႕အေငြ႔အသက္ေတြကိုလြမ္းေနၿပီထင္ပါရဲ႕။
ေလဆိပ္ထဲမွာပဲထိုင္ကာ ကိုရီးယားဆင္းမ္ကတ္လဲထည့္ၿပီး ခ်မ္းေျမ့ေစေပးထားသည့္ဖုန္းနံပတ္ကိုေခၚဆိုလိုက္ရာ သံုးႀကိမ္အထိကိုင္သူမဲ့ေနေပမယ့္ ေလးႀကိမ္ေျမာက္မွာေတာ့ ခ်စ္ရသူရဲ႕တိုးဖြဖြအသံေလးကိုၾကားရပါေလသည္။
"ေယာဘိုဆယ္ယို" (hello)
"ကြၽန္ေတာ္ပါ"
ခ်မ္းေျမ့ေစဘက္ကေခတၱမ်ွတိတ္ဆိတ္သြားကာ ပင့္သက္႐ိႈက္သံတစ္ခုအထင္အ႐ွားေပၚထြက္လာၿပီး …
"မင္းဆက္ရာ"
"ဗ်ာ"
"မင္းလိုက္လာတာလား"
"ကြၽန္ေတာ္ေလဆိပ္မွာ … ဘာပါလိမ့္ … အင္ခြၽန္း … အင္ခြၽန္း … အဲ့ဒီမွာဗ်"
