Zawgyi
ပုဂံမွာေနရသည့္ေနာက္ဆံုးသံုးရက္တြင္ေတာ့ ခ်မ္းေျမ့ေစႏွင့္မင္းဆက္ရာတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႔အခ်ိန္ဆိုသည္မွာမ႐ွိသေလာက္ပင္႐ွားပါးသြားသည္။ မင္းဆက္ရာကလည္း သူ၏ဟိုတယ္ကိစၥႏွင့္အလုပ္႐ႈပ္ေနသလို ခ်မ္းေျမ့ေစကလည္း စီနီယာဂ်ီဝူး၏စာအုပ္အဆံုးသတ္ေကာင္းဖို႔အေရး အခ်က္အလက္မ်ားကိုစုေဆာင္းၿပီးကိုယ္တိုင္ေထာက္ျပကူညီေပးေနရသည္။
သို႔ေသာ္ မင္းဆက္ရာကေတာ့ ဟိုတယ္ကအျပန္ဘယ္ေလာက္မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းထဲကခ်မ္းေျမ့ေစဆီကုိ တကူးတကလာေတြ႔တတ္သည္။ ထိုသို႔လာေတြ႔တိုင္းလည္း ခ်မ္းေျမ့ေစက အတင္းအၾကပ္တားျမစ္ပါသည္။ ပထမရက္တြင္ေတာ့ 'ဟုတ္ကဲ့'ဟုေခါင္းၿငိမ့္ေသာ္ျငား ဒုတိယရက္တြင္လည္း မင္းဆက္ရာကလာျပန္သည္။ ဒုတိယရက္မွာ ထပ္ျပီးဆူပူေငါက္ငမ္းလိုက္ေပမယ့္ အမွတ္မ႐ွိသည့္မင္းဆက္ရာက ယခုတတိယရက္တြင္လည္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္၌အခန္းေ႐ွ႕သို႔ထပ္ေရာက္လာျမဲ။
"ဒီေန႔မလာပါနဲ႔လို႔မေန႔ညကကြၽန္ေတာ္မေျပာလိုက္ဘူးလား မင္းဆက္ရာ"
"ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေတြ႔ခ်င္တာကိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေျပာေလေတာ့ ကိုယ္ကပဲသူ႔ကိုမေတြ႔ခ်င္လို႔အတင္းႏွင္ေနသလိုလို။
"မနက္ျဖန္ေတြ႔ရမွာပဲေလ။ ေလဆိပ္သြားဖို႔မင္းလာႀကိဳမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"မနက္ျဖန္ေတြ႔ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေစမျပန္ခင္ ေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ပိုၿပီးမ်ားမ်ားရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ကဖန္တီးေနတာ"
"ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မင္းကိုစိတ္ပူလြန္းလို႔ေျပာေနရတာပါ"
"ဟုတ္ၿပီ ... အရင္ဆံုးအဲ့ဒီစိတ္ပူတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကို႐ွင္းရေအာင္။ ကြၽန္ေတာ္ကပုဂံသား၊ ဒီပုဂံကကြၽန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမ၊ ကြၽန္ေတာ္ဒီေျမမွာသြားလာေနတာ ၂၁ႏွစ္႐ွိၿပီ၊ ဒါကိုဘာလို႔မ်ား႐ုတ္တရက္ႀကီး ေစစိတ္ပူသြားရတာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ေစေျပာ ဘာကေစ့ကိုစိတ္ပူေစတာလဲ"
