Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 6

   Η μαντάμ κάνει ένα βήμα μπροστά. Έχει ένα αινιγματικό χαμόγελο που όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω. Σηκώνει αργά και σχεδόν τελετουργικά το αριστερό της μανίκι και κουνάει τα δάχτυλά της. Γαμψά κόκκινα νύχια, στο ίδιο απαίσιο κόκκινο με τα πασούμια και το κραγιόν της.

«Μίστερ Άλφα παρακαλώ» μπα πως και δε τον λέει και πάλι αντρούλη της ή κάτι εξίσου αηδιαστικό;

   Εκείνος χαμογελάει σχεδόν εξτασιασμένος και την πλησιάζει. Βγάζει έναν αναπτήρα από την τσέπη του σακακιού του. Είναι ένας από αυτούς με το καπάκι, καλυμμένος με μικρά διμαντάκια -που κόβω το λαιμό μου πως είναι ψεύτικα μα αν τον ρωτήσεις θα ορκιστεί για την γνησιότητά τους. Η μαντάμ κρατάει την παλάμη της μπροστά στο πρόσωπό της ανοιχτή κρύβοντας τελείως τα χαρακτηριστικά της. Ένα-ένα τα δάχτυλά της κατεβαίνουν σε μια γροθιά εκτός από το τελευταίο. Αυτό το μικρό δάχτυλο στέκει εκεί μόνο του με το κόκκινο νύχι σαν περικεφαλαία και ένα άσχημο δαχτυλίδι με ένα τεράστιο Άλφα να μας κοιτάει κατάματα. Τώρα που παρατηρώ αυτό το κακόγουστο δαχτυλίδι συνειδητοποιώ πόσο καλοφτιαγμένο είναι. Το Άλφα προεξέχει αρκετά από την βάση του δαχτυλιδιού που αγγίζει το δέρμα της.

   Ο μίστερ Άλφα στέκεται από πίσω της. Ανάβει τον αναπτήρα και για μια στιγμή φαντάζομαι τα μαλλιά της να παίρνουν φωτιά από την λακ που σίγουρα έχει αδειάσει στο κεφάλι της. Μα όχι. Η τυχερή παλιοπουτάνα δεν παθαίνει τίποτα απολύτως. Ο μίστερ φέρνει αργά τον αναπτήρα μπροστά στο δάχτυλό της που στέκει ακόμα να μας κοιτάει. Αρχίζω να καταλαβαίνω τι διάολο συμβαίνει και ασυναίσθητα κάνω ένα βήμα πίσω.

«Αυτή θέλω πρώτα!» λέει η μαντάμ και ο Φόλκερ έρχεται πάνω μου πιάνοντάς μου τα χέρια. Με σπρώχνει κοντά της τραβώντας μου το κεφάλι στο πλάι από τα μαλλιά.

«Βλέπεις Κάρμεν. Αν όντως είσαι τόσο μεγάλη ευκαιρία όσο μου είπε η μαντάμ ότι λες δεν πρόκειται να σε αφήσω να φύγεις από εδώ μέσα. Και βιάζομαι πολύ να σε... κατοχυρώσω!» λέει όλο ενθουσιασμό ο μίστερ και απομακρύνει τον αναπτήρα.

«Κράτα την.» η φωνή της μαντάμ κάνει τα χέρι του Φόλκερ να σφίξει γύρω από το μπράτσο μου τόσο πολύ που μπορώ να νοιώσω την παλάμη μου αν μουδιάζει καθώς δεν περνάει αίμα.

   Η κωλοκινέζα αγγίζει το δαχτυλίδι που τόση ώρα ζέσταινε ο μίστερ, στο πλάι του λαιμού μου. Μου παίρνει μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι ο εγκέφαλός μου να αναγνωρίσει τον πόνο. Το κάψιμο είναι ανυπόφορο. Κάνει το σώμα μου να μυρμηγκιάζει. Δεν αντέχω και ξεσπάσω σε ουρλιαχτά.