Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 19

Ονειρεύομαι, το ξέρω ότι ονειρεύομαι. Μερικές φορές μπορείς να καταλάβεις ότι όσο αληθινά και αν μοιάζουν τα πράγματα γύρω σου, ουσιαστικά είναι παντελώς ψεύτικα. Μπορώ να καταλάβω ότι η μόνη αλήθεια σε όλη αυτή την ψευδαίσθηση είναι ο ήχος από τις σταγόνες της βροχής που με μανία χτυπούν κάτι... δεν μπορώ να είμαι σίγουρη τι είναι αυτό το κάτι. Έχω χάσει επαφή με την πραγματικότητα.

Μπορώ να αναγνωρίσω το φθαρμένο τζιν και το άσπρο -ή μάλλον πια γκρίζο και βρώμικο- κοντομάνικο που φοράω. Το περίεργο όμως είναι πως τα ρούχα δεν είναι πλέον παιδικά πάνω μου. Ίσως επειδή ούτε και εγώ δεν είμαι πια ένα παιδί. Μα θα έπρεπε. Σωστά; Θα έπρεπε να ήμουν παιδί, αφού βλέπω την παλάμη μου να είναι σφιχτά χωμένη μέσα στο ιδρωμένο χέρι της Μίνα.

Είναι σίγουρα περασμένα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο βέβαιη μα δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολία. Με τραβάει μες στους δρόμους με κίνδυνο να μας πατήσουν τα αμάξια στην λεωφόρο. Μοιάζει χαμένη. Τρέχει και τα φώτα και οι κόρνες από τα αυτοκίνητα δείχνουν να τη ζαλίζουν. Και εκείνη μα και εμένα το ίδιο. Είμαστε και οι δύο χαμένες. Καταφέρνουμε να φτάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο και μου αφήνει επιτέλους το χέρι. Γονατίζει κλαίγοντας και σκύβω και εγώ από πάνω της. Μόνο τότε συνειδητοποιώ τι είναι τόσο λάθος με όλο αυτό. Σκύβω; Μα πως είναι δυνατόν; Είμαι πέντε χρονών, σωστά; Να λοιπόν που έχω παγιδευτεί στην τωρινή μου εικόνα. Ρίχνω στη Μίνα τουλάχιστον ένα κεφάλι και τώρα ειδικά που είναι στα γόνατα χρειάζεται να σκύψω κιόλας... Θέλω να τη ρωτήσω τι διάολο κάνει. Παραλίγο να σκοτωθούμε εκεί πέρα. Μάλλον η μαλακισμένη για άλλη μια φορά δεν βρήκε να πάρει τη δόση της και δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό της.

«Είσαι καλά μαμά; Μπορούμε να πάμε για ύπνο τώρα;» Δεν καταλαβαίνω από πού έρχονται αυτές οι λέξεις. Σίγουρα όχι από τη Μίνα που έχει σπαράξει σε λυγμούς. Μα ναι... θυμάμαι. Η φωνή αυτή, η παιδική αυτή φωνή είναι η δική μου. Είναι τα λόγια που είχα πει τότε.

«Σταμάτα Μπίλι. Σταμάτα. Μην το κάνεις πιο δύσκολο.»

«Τι να μην κάνω πιο δύσκολο μαμά;» Έλεος... ας σταματήσω να την αποκαλώ έτσι! Η Μίνα σηκώνεται και με πιάνει και πάλι από το χέρι. «Που πάμε;» ρωτάω και μπορώ να αναγνωρίσω την αθωότητα και την άγνοια στην παιδική μου φωνή.

«Σε ένα σπίτι που θα σε προσέχουν» μου λέει δίχως να με κοιτάξει.

«Θα προσέχουν και εσένα;»