Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 34

Δεν τολμάω καν να κοιτάξω τον Έις, ειδικά αφού σε δευτερόλεπτα απομακρύνεται από κοντά μου. Πετάει το μισοτελειωμένο τσιγάρο του εκνευρισμένα στο πάτωμα και φεύγει προς τα έξω.

«Το στοίχημα είναι στοίχημα!» του φωνάζει χαζογελώντας ο Όουεν και μετά αποφασίζει να πάρει ο ίδιος σειρά βάζοντας του χέρι του στους ώμους μου και σπρώχνοντάς με προς τις σκάλες. «Έλα μωρή, πάμε στην κουζίνα, έχω περίπου ένα τέταρτο χρόνο. Σήμερα με έχει γαμήσει με τις δουλειές ο μίστερ. Ελπίζω τουλάχιστον να δώσει κάτι παραπάνω...»

Τον ακούω που μονολογεί αλλά δεν δίνω σημασία στο όσα λέει και απλά περπατάω αμίλητη δίπλα του. Έχω τόσα άλλα που πρέπει να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, όπως το Λούκα, την Ιβάνα... μα καταλήγω να αναρωτιέμαι τι να κάνει ο Έις έξω. Έφυγε; Είναι ακόμα εκεί; Και με όλο αυτό το στοίχημα τι θα γίνει; Θέλω να πω, εμένα δεν μου κάνει τίποτα να πάω με τον Έις. Ένας ακόμα μπράβος του Άλφα. Ένας ακόμα που θα του δώσω αυτό που δίνω σε όλους... αλλά εκείνος τι; Θα το κάνει; Θα πάει μαζί μου; Κάπου εδώ εγώ στοιχηματίζω πως όχι. Από την άλλη όμως δεν ξέρω κατά πόσο τολμάει να πει όχι στους άλλους. Στο κάτω- κάτω με εκείνους έχασε το στοίχημα, όχι μαζί μου για να αλλάζει γνώμη όποτε του καπνίσει.

Φτάνοντας έξω από την πόρτα της κουζίνας συνειδητοποιώ πως κρατάω ακόμα στο χέρι μου το φάκελο με τις φωτογραφίες. Κάτι που καλό θα ήταν να μην δει Όουεν. Το να ανησυχώ για το αν θα πει όλη την ιστορία με την Ιβάνα ο Έις στον Άλφα είναι ήδη πολύ, δεν χρειάζεται να ξέρει και ο Όουεν που κάτι μου λέει πως θα με δώσει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τον πείθω να με περιμένει πέντε λεπτά, με τη δικαιολογία ότι χρειάζομαι επειγόντως τουαλέτα. Για να πω την αλήθεια δεν τον αφήνω καν να επεξεργαστεί αυτό που του λέω και την επόμενη στιγμή έχω κιόλας φύγει τρέχοντας. Αντί στην τουαλέτα, φτάνω στον δωμάτιο της μαντάμ, στο δικό μου δηλαδή, από το 'Κάρμεν' που διακρίνω στην πόρτα. Μπαίνω βιαστικά μέσα και σκανάρω το χώρο ψάχνοντας μια καλή κρυψώνα. Νοιώθοντας όμως το χρόνο εχθρό μου, καταλήγω απλά να ανοίξω την ντουλάπα και να το πετάξω μέσα ελπίζοντας πως κανείς δεν θα την ανοίξει...

Τελειώνοντας με τον Όουεν και αφού βρω ευκαιρία να φάω κάτι, επιστρέφω στο δωμάτιο. Το παραδέχομαι, είμαι πολύ περίεργη να δω τι γίνεται με το Λούκα. Υποθέτω πως ακόμα κρύβεται καλά, αλλιώς...

«Που είναι;» ρωτάω την Αντζελίνα ψιθυριστά και καταλαβαίνει φυσικά αμέσως σε ποιον αναφέρομαι. Μου δείχνει με νόημα το ράντζο της Αλίνα. Σκύβω διακριτικά και πράγματι βλέπω τον μικρό Λούκα κουλουριασμένο εκεί να κοιμάται. Το σωματάκι του είναι τόσο μικροσκοπικό, έτσι που οι ατίθασες μπούκλες του μοιάζουν αφύσικα μεγάλες. «Έχω μια ιδέα» λέω και σε αμέσως συνειδητοποιώ πως αυτή η ιδέα που έχω είναι πολύ, και το εννοώ πολύ επικίνδυνη. Και ενώ μπορώ να κλείσω το στόμα μου και να μην πω τίποτα παραπάνω, τελικά μοιράζομαι αυτό που έχω στο μυαλό μου με την Αντζελίνα και εκείνη δέχεται να με βοηθήσει.