Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 24

Αγνοώ εντελώς την Ράινα -άρα πρέπει να έχει επιστρέψει και η μαντάμ- που σαλιαρίζει με τον Τζέισον στο διάδρομο και συνεχίζω μέχρι το δωμάτιο. Ανάβω ασυναίσθητα το φως και αμέσως ακούγονται παραπονιάρικα μουρμουρητά. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να ήταν κανείς εδώ. Είναι αργά και όλες οι άλλες θα έπρεπε να έχουν ήδη πιάσει δουλειά.

Σε ένα από τα κρεβάτια αναγνωρίζω μια ανθρώπινη μάζα κουλουριασμένη σε εμβρυική στάση να βγάζει ακαταλαβίστικους ήχους. Κάτι με σπρώχνει προς τα εκεί να δω καλύτερα. Και ένα άλλο κάτι μου λέει πως θα το μετανιώσω μα... Σπρώχνω τα πυκνά και βρόμικα μαλλιά της κοπέλας και βλέπω το πρόσωπό της. Αν δεν ήταν θολωμένο το μυαλό μου από άλλες σκέψεις νομίζω πως θα είχα καταλάβει από την πρώτη κιόλας στιγμή πως η τρομαγμένη μίζερη φιγούρα μπροστά μου δεν είναι άλλη από την Αλίνα.

Μόλις καταλαβαίνει ότι προσπαθώ να δω την μούρη της γυρίζει προς τον τοίχο προσπαθώντας να κρυφτεί. Τι διάολο; Γιατί αντιδρά έτσι; Την αρπάζω από το σαγόνι για να την γυρίσω και πάλι σε μένα.

Αυτό που βλέπω, αυτή η εικόνα... δεν μου είναι άγνωστη. Κάποιες φορές είναι ένα ματωμένο φρύδι, κάποιες φορές μια μελανιά να σκοτεινιάζει το δεξί ή ίσως και το αριστερό μάτι, κάποιες άλλες τα χείλια λάμπουν κατακόκκινα από το ζεστό αίμα που κυλάει. Και όλα αυτά από το χέρι ενός αγνώστου, ενός νταβατζή, ενός πελάτη... Κάποιου άλλου. Και ενώ έχω συνηθίσει να βλέπω το δικό μου πρόσωπο και πολλά κάπως έτσι, η εικόνα αυτής της Αλίνα καταφέρνει να ταρακουνήσει το μέσα μου. Να νοιώσει κάτι. Κάτι σαν θυμό ή απέχθεια.

Φυσικά δεν ρωτάω. Τι σημασία έχει αν ήταν το χέρι της μαντάμ, ενός πελάτη, του Όουεν ή του όποιου άλλου μπράβου του Άλφα; Καμία... Ένα και το αυτό. Δεν κλαίει. Όλο το σώμα της μοιάζει άκαμπτο και τρέμει, μα δεν κλαίει. Απλά παραμιλάει. «Θα κοιτάξω μήπως βρω τίποτα στα πράγματα της Ράινα να το μακιγιάρουμε να μην φαίνεται» της λέω κάπως ήρεμα μα πριν προλάβω να σηκωθώ τεντώνει τα παγωμένα και ιδρωμένα δάχτυλά της στο χέρι μου και νοιώθω μια αηδία να διαπερνάει το πετσί μου. Την κοιτάζω και βλέπω περίεργες εικόνες. Βλέπω την Μίνα στη θέση της να απλώνει το βρωμόχρό της όχι στο δικό μου, μα στο σίδερο του ντιβανιού για να κάνει τις φλέβες να γυαλίσουν αναζητώντας το κάρφωμα και τη γλυκεία μαστούρα της. Βλέπω και εμένα την ίδια σε μια παρόμοια... άθλια κατάσταση. Εγώ όμως ούτε χέρι έχω να σφίξω, ούτε καν σύριγγα να τρυπήσω για να νοιώσω έστω αυτή την ψεύτικη ανακούφιση. Εγώ δεν μπαίνω καν στον κόπο να σηκώσω το δικό μου χέρι...