Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 10

Καταφέρνω μόνο να βγάλω τα παπούτσια που μου έχουν κάνει κάτι αηδιαστικές πληγές στα δάχτυλά μου. Δεν με νοιάζει όμως και πολύ αυτή τη στιγμή. Ξαπλώνω σε ένα από τα κρεβάτια και χωρίς δυσκολία βυθίζομαι σε ύπνο.

Λένε ότι οι βασανισμένοι άνθρωποι δεν κοιμούνται εύκολα τα βράδια. Δυσκολεύονται να κλείσουν τα μάτια τους και να αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους. Εγώ ποτέ δεν είχα τέτοια θέματα. Είχα στερηθεί πολύ τον ύπνο στη ζωή μου, ώστε ήξερα να εκτιμάω όταν μου δινόταν η ευκαιρία να κοιμηθώ.

Ας πούμε θυμάμαι μια περίοδο, πριν μείνουμε σε εκείνη την τρώγλη που έγινε και η τελευταία κατοικία της Μίνας, που με έσερνε πέρα δώθε. Είχαμε πολύ καιρό να βρούμε κάπου να μείνουμε. Κοιμόμασταν σε στάσεις λεωφορείων -εγώ δηλαδή, εκείνη απλά έπαιρνε τη δόση της και ταξίδευε στον δικό της κόσμο- αλλά τι ύπνο να κάνεις σε μια στάση που σε ξυπνάει ανά πέντε λεπτά το κάθε όχημα που περνάει;

«Ξυπνάτε μαλακισμένες!» ακούγεται η φωνή του Φόλκερ, και παρ' ότι το σώμα μου είναι εξαντλημένο και ακίνητο πάνω στο ράντζο -γιατί φυσικά όλα τα κρεβάτια μέσα στο δωμάτιο είναι κάτι παλιά ράντζα του κώλου-, τα μάτια μου ανοίγουν αμέσως. Ποτέ δεν κοιμάμαι πολύ βαριά.

Ακούω τα ράντζα να τρίζουν και οι άλλες αρχίζουν να σηκώνονται. Τώρα εμείς οι 'πολυτελείας' δυσκολευόμαστε λιγάκι να καταλάβουμε τι διάολο θέλει ο Φόλκερ.

«Έλα και εσείς πριγκίπισσες, Σηκωθείτε γαμώ το κέρατό σας πρωινιάτικα, που θέλετε και ειδική πρόσκληση!» ενώ φωνάζει κοπανάει με την παλάμη του τις γάμπες μας. Η Κριστιάνα βρίζει στα ιταλικά και η Αντζελίνα γκρινιάζει. «Άντε ρε!»

Με τα πολλά σηκωνόμαστε και εμείς.

«Πότε πρόλαβες να βάλεις ρόλεϊ ρε φίλε;» ρωτάω την Ράινα ενώ χασμουριέμαι, που δεν φαίνεται να πτοείται καθόλου από τις συνθήκες.

«Ή είσαι σικ ή δεν είσαι αγάπη μου! Τι είμαι εγώ σαν την ιταλίδα που κοίτα- κοίτα το τσόλι πως κυκλοφορεί!» η Κριστιάνα δεν μπαίνει στον κόπο να της απαντήσει. Φαίνεται πτώμα.

Ακολουθάμε τις άλλες σε κάτι σαν αποδυτήρια ή ας πούμε τουαλέτες. Διαλυμένα ντους, που αμφιβάλλω αν λειτουργούν και τρεις νιπτήρες όλοι και όλοι. Λεκάνες πέντε!

«Ρε δεν έχει πόρτα; Θα μας βλέπουν όλοι;» με ρωτάει η Αντζελίνα μα πριν προλάβω να τις απαντήσω μπαίνει ο Φόλκερ.

«Λοιπόν, πλυθείτε, κατουρήστε, δεν ξέρω τι άλλο θέλετε. Έχετε ένα τέταρτο.» μας λέει και εξαφανίζετε.