Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 38

   Ο ήχος του πυροβολισμού, αυτός ο γνώριμος παγωμένος ήχος που όσες φορές και αν ακούσω θα είναι τόσο αληθινός και γνώριμος μα και τόσο ξένος. Σαν κάτι να έρχεται να ταράξει την ροή τον πραγμάτων. Ένας ήχος που διαρκεί όσο μια στιγμή, αλλά είναι τόσο δυνατός που φαίνεται να κλέβει πολύ περισσότερο χρόνο... Ίσως και πράγματι να κλέβει, μαζί με την ψυχή που παίρνει και τον χρόνο, αλλά όλοι είναι πάντα πολύ συγκλονισμένοι ή καθόλου και δεν καταλαβαίνουν τον χρόνο που γλιστράει σαν την ζωή που φεύγει, τερματίζεται, τελειώνει μια για πάντα. Σαν την άμμο στην κλεψύδρα. Σαν τον χρόνο που κόκκος-κόκκος πέφτει και δεν γυρνάει...

Αγγίγματα... αγγίγματα που καίνε, που αφήνουν αποτυπώματα να καίνε για μια στιγμή, για μια ζωή... Όλες οι αισθήσεις εκεί, παλεύουν να καταβροχθίσουν το κάθε δευτερόλεπτο...

«Μη σταματάς...» η φράση κλειδώνει στο μυαλό μου... πόσες φορές είπα «μην σταματάς»;

Μία;

Καμία;

Άπειρες... Δεν σταμάτησε.

Το σώμα μου... Η ψυχή μου...

Κατάφερε να γεμίσει την ψυχή μου με μια αίσθηση πρωτόγνωρη, ξένη, αληθινή... τρομακτική.

«Γιατί κλαις, Μπίλι; Τι...»

«Μη σταματάς!»

Δάκρυα πάλι δάκρυα και πάλι, σαν να μην μπορεί ένα κορμί μονάχα να αντέξει τόσο πολύ... τόσον πολύ από αυτήν την απόλαυση και έτσι τα δάκρυα ξεχειλίζουν από μέσα του. Δάκρυα, αλμυρά ασταμάτητα δάκρυα δραπετεύουν μαζί με αισθήσεις που κάνουν το σώμα να μουδιάζει μα ταυτόχρονα να νοιώθει και το παραμικρό άγγιγμα και να αποζητά κι άλλο. «Μη σταματάς.»

Ξαπλώνεις τώρα δίπλα μου, και μοιάζει σαν αυτή η ξένη αίσθηση της ολοκλήρωσης, αυτή η ψυχή που μοιάζει να μην χωράει στο κορμί να είναι ακόμα εδώ...

Και όλες οι αισθήσεις επιτέλους νοιώθουν ασφάλεια να ξεθωριάσουν, τα δάκρυα που μούσκεψαν το πετσί επιτέλους να στεγνώσουν και αν δεν υπάρχει τίποτα άλλο πια ένας ψίθυρος «μη σταματάς» παραμένεις σαν τελευταία σπίθα από μια φωτιά που έκαψε τα πάντα στο διάβα της. Έκαψε φόβους, λογική, αποφάσεις, την ίδια την ψυχή, για να γεννηθεί ξανά από την αρχή.

Λιγότερο βρώμικη. Μια αγνή καθαρή ψυχή.

Όταν πια με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου αποκοιμήθηκα δίπλα σε έναν Έις ήρεμο, που έμοιαζε να έχει αποβάλλει από μέσα του όλη αυτήν την οργή μου τον έτρωγε. Αφέθηκα σε έναν ύπνο χωρίς σκέψεις...