Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 27

Φυσάει πολύ. Ο παγωμένος αέρας χαστουκίζει τα μάγουλά μου. Ίσως και να μου χρειάζεται. Βγάζω λίγο ακόμα το πρόσωπό μου από το παράθυρο έτσι που τώρα αναγκάζομαι να κλείσω τα μάτια μου για να μην δακρύσουν από την δύναμη του αέρα. Στο διάολο αν κρυώσω. Δεν με νοιάζει. Τι σημασία έχει άλλωστε το οτιδήποτε αυτή τη στιγμή.

Ο Έις δυναμώνει την μουσική στο αμάξι. Καλύτερα, δεν ήθελα να ακούσω τις σκέψεις μου έτσι και αλλιώς. Σκέψεις που μου φώναζαν πως αυτό που μόλις είχε συμβεί έχει όνομα και λέγεται 'απόρριψη'. Και το χειρότερο είναι πως έχει και γεύση. Πικρή και στυφή που με κάνει να θέλω να ξεράσω. Και γιατί πρέπει να σκέφτομαι έτσι; Γιατί; Δεν μπορώ να καταλάβω και αυτό με κάνει να εκνευρίζομαι...

Ξεφυσάω και κλείνω τα μάτια μου ακόμα πιο σφιχτά.

«Βγες» λέει απότομα όταν φτάνουμε και απομακρύνεται να καπνίσει. Ούτε καν με κοιτάζει.

Έλεος! Βγαίνω και δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Δεν ξέρω αν φαίνεται ούτε με νοιάζει μα ο τρόπος που αποφεύγει ακόμα και να στρέψει τη ματιά του σε εμένα είναι... είναι γελοίος. Αλήθεια Έις, γιατί υπερβάλεις τόσο πολύ. Δεν έγινε και τίποτα. Λίγο τζάμπα γαμήσι θα κέρδιζες... που το κακό; Και δεν δέχομαι με τίποτα ότι δεν του άρεσε ότι έγινε επειδή με σιχαίνεται. Γιατί η δουλειά μου, μου επιτρέπει να ξέρω πολύ καλά πότε τα αγοράκια γουστάρουν και πότε όχι. Οπότε όσο και αν το μυαλό του με απεχθάνεται τόσο όσο δείχνει, το σώμα του μου έδειξε άλλα. Τουλάχιστον έμαθα πόσο τεράστια αυτοσυγκράτηση έχει. Γελάω μες στο σκοτάδι, η αυτοσυγκράτησή του είναι ηλίθια. Άχρηστο προσόν...

Με στέλνουν στο δωμάτιο. Δεν θα δουλέψω απόψε. Πρέπει κιόλας να είναι πολύ αργά, δεν θα είχε νόημα, το μπαρ θα είναι σχεδόν άδειο. Χωρίς να ανάψω καν το φως χύνομαι σε ένα κρεβάτι. Πριν καλά-καλά σκεφτώ ότι πρέπει να είμαι μόνη μου στο δωμάτιο ακούω ένα γνωστό κλαψούρισμα. Η Αλίνα... Ποιος άλλος; Φαντάζομαι πως πάλι κάποιος θα την χτύπησε πιο δυνατά απ' ότι θα άντεχε ή κάτι τέτοιο. Μουγκρίζω αφήνοντας έναν αναστεναγμό και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην μπω καν στον κόπο να σηκωθώ για αυτή την ηλίθια που δεν το βουλώνει ποτέ μα τελικά τα πόδια μου δεν με υπακούν.

Ίσως να ήταν απλά το ένστικτό μου που μου λέει πως καλό θα ήταν να μην κοιμηθώ ακόμα...

Ανοίγω το φως και όντως είμαστε εγώ και εκείνη μόνο στο δωμάτιο. Εκείνη σκυμμένη πάνω στα γόνατά της κλαίει γοερά. Δεν δείχνει να την νοιάζει καν ότι είμαι και εγώ εδώ. Την πλησιάζω και αγγίζω τον ώμο της. «Είσαι εντάξει;» το ξέρω ότι είναι ηλίθια η ερώτηση μου και φυσικά και δεν είναι εντάξει μα δεν δείχνει να αντιδράει και ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα για να της τραβήξω την προσοχή.