Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 13

   Μου περνάει από το μυαλό να τον ρωτήσω γιατί με βοηθάει μα σκάω. Και αν εκνευριστεί και με πετάξει κάτω; Όχι δεν έχω την πολυτέλεια να το ρισκάρω. Εξ άλλου δεν νοιώθω να έχω καν τη δύναμη να μιλήσω. Να ρωτήσω το οτιδήποτε… Δεν μου αρέσει να νοιώθω πως κάποιος άλλος έχει τον έλεγχο το σώματός μου. Θα έπρεπε να σιχαίνομαι που αυτή τη στιγμή εξαρτώμαι από τον Έις μα δεν αισθάνομαι έτσι. Σχεδόν είμαι ευγνώμων για αυτό που κάνει.

   Δεν με πάει μέχρι το δωμάτιο. Με αφήνει στο κρύο μωσαϊκό του διαδρόμου. Λογικό. Δεν θα θέλει να τον θεωρήσουν οι άλλες αδύναμο. Να νομίζουν πως μπορούν να τον κάνουν ό, τι θέλουν. Γονατίζει μπροστά μου και έρχεται κοντά μου. Παρά το γεγονός ότι με έφερε μέχρι εδώ στα χέρια, κατά τ’ άλλα δεν δείχνει λιγότερο ψυχρός απ’ ό, τι συνήθως.  Χώνει τα δάχτυλά του στα μαλλιά μου και αγγίζει το κεφάλι μου, ακριβώς στο σημείο που πονάει περισσότερο. Πρέπει ήδη να έχω ένα τεράστιο καρούμπαλο.

   Ξεφυσάει και απομακρύνει το χέρι του. «Μπες μέσα και ξάπλωσε» λέει και φεύγει.

   Λίγο μετά καταφέρνω να σηκωθώ και εγώ. Γυρνάω το πόμολο και η πόρτα ανοίγει. Όλες στρέφουν τα πρόσωπά τους σε εμένα. Η Ράινα αμέσως γυρνάει και πάλι στην Αντζελίνα και συνεχίζει να της βάφει τα νύχια.

«Καλά είμαι» μουρμουράω στην Αντζελίνα που συνεχίζει να με κοιτάει ανήσυχη.

«Έλα αφού σου λέει ότι είναι καλά, ξεκόλλα!» της φωνάζει μετά από λίγο η Ράινα και της χτυπάει την γάμπα για να γυρίσει και πάλι προς το μέρος της. «Τελικά τι χρώμα να σου κάνω;»

«Θέλω ροζ! Ροζ, ροζ, ροζ!» η Αντζελίνα κοπανάει τα χέρια της σαν πεντάχρονο.

«Ρε ξεκόλλα, τι θα είσαι; Η αφέντρα Άντζελα με τα ροζ νυχάκια;»

«Κάν’ της τα και εσύ μωρέ να μην μουρμουράει. Αφού κανείς δεν βλέπει τις πατούσες της.» πετάγεται η Κριστιάνα εκνευρισμένα. Μπορώ να διακρίνω ακόμα τη ζήλεια της που η Ράινα έχει κιόλας περισσότερες ανέσεις από εκείνη.

   Δεν τους δίνω άλλη σημασία και απλά ξαπλώνω στο ράντζο μου. Ξεραίνομαι στον ύπνο.

«Έλα γρήγορα, προχωράτε!» η φωνή του Φόλκερ με ξυπνάει. «Σήκω και εσύ» μου χτυπάει το μπούτι μα το άγγιγμά του δεν έχει τίποτα το χυδαίο.

   Οι άλλες κοπέλες γδύνονται σιγά-σιγά, κρύβοντας με τα χέρια τους όπως μπορούν το κορμί τους. Από εκεί και μόνο είναι προφανές πόσο ντρέπονται για τη ζωή που κάνουν. Το παράδειγμά τους ακολουθούν και οι δικές μου. Η Ράινα αδιαφορεί για τη γύμνια της και όλο αυτοπεποίθηση φοράει την σατέν ρόμπα της.