Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 23

    Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν. Φοβόμουν πολύ. Στην αρχή νόμιζα πως φοβόμουν ότι η Μίνα μπορεί να με αφήσει και να μην ξαναγυρίσει. Όμως τελικά δεν ήταν αυτό. Όχι, όχι. Σίγουρα δεν φοβόμουν αυτό. Και βεβαιώθηκα όταν κάποιο βράδυ με παράτησε σε μια αποθήκη και δεν γύρισε παρά τρεις μέρες μετά. Μα εκείνες τις τρεις μέρες δεν είχα φοβηθεί. Και ούτε φοβόμουν όταν έφυγε μια και καλή. Τότε που τρύπησε για τελευταία φορά τη χοντρή μπλε φλέβα στο εσωτερικό του αγκώνα της και μας άφησε χρόνους. Ούτε τότε...

   Μάλλον φοβόμουν πιο πολύ να ξέρω πως είναι εκεί παρά πως δεν είναι. Και όταν προσπάθησε να με πάει στους γονείς της τη δεύτερη φορά. Χάρηκα που είχαν φύγει. Φοβόμουν πιο πολύ εκείνους τους δύο. Μα όχι όταν λέω φοβόμουν, δεν είναι πως με τρόμαζε η ίδια η Μίνα, η ο αγριευτικός Λούκας και η κλαψιάρα Μάργκαρετ. Μα με έκανε να τρέμω και μόνο στη ιδέα ότι τώρα θα είχα δύο καινούρια άτομα στον σβέρκο μου. Και ο Τζάκαλ με ενοχλούσε που έμενε στο σπίτι... Με φόβιζε η ιδέα να μην φύγει ποτέ από εκεί. Δεν λέω καλά ήταν που μου έφερνε φαί και σίγουρα μου την έκανε άσχημα όταν έφυγα μα... μα είχα νοιώσει μια ανακούφιση όταν συνειδητοποίησα πως δεν θα τον ξαναέβλεπα.

   Κάπως έτσι αυτός ο φόβος είναι ριζωμένος μέσα μου. Το ξέρω ότι είναι εκεί. Δεν το αρνήθηκα ποτέ μα προσπάθησα να μην τον αφήνω να με επηρεάζει. Και στη δουλειά μου το μόνο πράγμα που με ενοχλεί, που καταφέρνει έστω και λίγο να με ταρακουνήσει από την ηρεμία μου και να μου πει τίποτα δεν είναι καλά, αυτή δεν είναι ζωή για σένα, είναι αυτός ο φόβος. Ο φόβος που ακολουθεί την ιδέα ότι ανήκω σε κάποιον άλλο πέρα από μένα. Ότι το κορμί μου έχει αλλουνού εντολές να ακολουθήσει και όχι τις δικές μου. Ότι φυλακίζομαι...

   Δεν μου άρεσε να ανήκω στην Μίνα, στον τζάκαλ, σε τόσους νταβατζήδες... στον Άλφα και τη μαντάμ. Δεν με ενόχλησε ποτέ η ίδια η δουλειά μου μα συνεχίζει να με τρομάζει η ιδέα πως δεν παίρνω εγώ τις αποφάσεις. Ο φόβος είναι τέτοιος που νοιώθω το σώμα μου να παραλύει σε μια σκοτοδίνη. Σαν να μουδιάζω και να χάνομαι, και πια λειτουργώ μηχανικά.

    Έτσι μηχανικά τις επόμενες μέρες βλέπω τους πελάτες μου, ανάμεσά τους και ο Λίο, που τελικά τον πείθω πως δεν κάνω εγώ για εκείνον. Επισκέπτομαι τον Όουεν σχεδόν κάθε μέρα, αποφεύγω την όποια φασαρία με τη Ράινα και τη μαντάμ που με κοιτάζουν με πραγματικό φθόνο και απλά επιβιώνω. Αυτό δεν έχει σημασία εξ άλλου; Μόνο αυτό...