Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 8

   Βρίσκομαι μισοξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντας τον καρχαρία να έρθει.

   Αγγίζω το γόνατό μου και είμαι σίγουρη πως δείχνω κοκαλωμένη σαν άγαλμα. Αυτό που μου έδωσε ο Έις έχει καταφέρει να με ταξιδέψει. Η λάμπα του δωματίου τρεμοσβήνει και βοηθάει να χαθεί το μυαλό μου ακόμα περισσότερο σε μια μαγική εικόνα εξωπραγματική. Το απαίσιο αρωματικό χώρου που μέχρι πριν δεν παρατηρούσα τώρα ξεχωρίζει μαζί με την δυσωδία του δωματίου. Νοιώθω την όρασή μου σιγά-σιγά να χάνεται και μια ζαλάδα να παίρνει την θέση της μα οι άλλες μου αισθήσεις δυναμώνουν. Ακούω τα αγκομαχητά από τα δίπλα δωμάτια και το μυαλό μου δημιουργεί ηχώ από τις φωνές των αντρών. Νομίζω κρυώνω μα δεν μπορώ να καταλάβω…

   Έχω χάσει εντελώς την αίσθηση του κορμιού μου. Προσπαθώ να διατηρήσω ένα χαμόγελο. Παρά τη φασαρία ξεχωρίζω τον ήχο της κουρτίνας που ανοίγει. Μια φιγούρα μπαίνει και μαντεύω πως είναι ο καρχαρίας. Μα όχι δεν μπορώ να ξεχωρίσω την μορφή του. Είμαι αλλού εγώ τώρα. Μου λέει κάτι και απλά ελπίζω να μην ήταν ερώτηση γιατί μου είναι αδύνατον να καταλάβω τις λέξεις του. Τις ακούω μα δεν τις συγκρατώ. Απλά του χαμογελάω ακόμα περισσότερο και με ένα νεύμα τον καλώ και εκείνον στο κρεβάτι.

   Βλέπω τη μορφή του να κινείται… να γδύνεται. Όχι τελείως. Νομίζω βγάζει μόνο το σακάκι και μετά έρχεται και εκείνος δίπλα μου. Αγγίζει την παλάμη μου με τη δική του και τυλίγει το άλλο χέρι του γύρω μου τραβώντας με κοντά του. Και εκεί κάτι μου ψιθυρίζει στο αφτί. Λυπάμαι γλυκέ μου καρχαρία μα δεν έχω ιδέα τι μου λες. Για να μην φανεί ότι είμαι στον κόσμο μου αρχίζω να του φιλάω τον λαιμό προσπαθώντας να τον κάνω να βγάλει τον σκασμό. Έτσι και αλλιώς μόνος του μιλάει μόνος του τα ακούει.

   Μου φαίνεται πως βλέπω το χέρι του να χαϊδεύει το μπούτι μου μέχρι που χάνεται η παλάμη του κάτω από το φόρεμά μου ανάμεσα στα πόδια μου. Μπορώ να μαντέψω τι προσπαθεί να κάνει μα δεν νοιώθω τίποτα απολύτως. Το χάπι του Έις με ζαλίζει όλο και περισσότερο με την ώρα…

   Με σπρώχνει μαλακά να ξαπλώσω και μου τραβάει τα χέρια να του ανοίξω το πουκάμισο. Πρέπει να παραδεχτώ πως με δυσκολεύει μα κάποια στιγμή τα καταφέρνω. Εκείνος κάνει τα υπόλοιπα. Νομίζω κοιτάζει το ρολόι του και κάτι λέει. Γίνεται ξαφνικά πολύ βιαστικός. Μάλλον θυμήθηκε ότι κάπου έχει να πάει… Με πολύ γρήγορες κινήσεις μου τραβάει το φόρεμα και νοιώθω μερικά πούπουλα να κολλάνε στο σώμα μου. Είναι αστείο ότι δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου τις βίαιες κινήσεις με τις οποίες γραπώνει το κορμί μου, μα δεν δυσκολεύομαι καθόλου να αισθανθώ τα φτερά και τα πούπουλα…