Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 35

Το βλέμμα μου παγώνει στο δικό του. Όχι ρε πούστη μου. Όχι, ρε Λούκα γιατί; Τώρα βρήκες; Πραγματικά, δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Ξέρω πολύ καλά πως πρέπει να πω την αλήθεια. Τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία. Τώρα. Πρέπει να ανοίξω την πόρτα και να δώσω τον μικρό κατευθείαν στον Έις μα... μα δεν μπορώ.

Αποφεύγω τη ματιά του και απλά μπαίνω στο δωμάτιο κλείνοντας βιαστικά την πόρτα πίσω μου. Αγγίζω την πλάτη μου και γλιστράω στο πάτωμα με τα χέρια μου στο μέτωπό μου. Την έβαψα. Πως μου ήρθε να του κλείσω την πόρτα στην μούρη; Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν να μην περνάνε, ο χρόνος έχει κολλήσει και το μόνο που περιμένω είναι να νοιώσω την πόρτα να ανοίγει χτυπώντας πάνω μου με δύναμη... Αλλά όχι. Η πόρτα δεν ανοίγει ποτέ. Και λίγο μετά μπορώ να ακούσω τα βήματά του Έις που απομακρύνεται.

Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να ανησυχώ για χειρότερα ή να αναρωτιέμαι γιατί δεν έκανε τίποτα... Ξεφυσάω ενώ σηκώνομαι και κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα για να βεβαιωθώ ότι όντως έχει φύγει.

«Τι στο διάολο; Είσαι τελείως χαζός;» Ξεσπάω σε φωνές στον Λούκα που είναι στο κρεβάτι. Με κοιτάζει χωρίς να κάνει τίποτα και μου έρχεται να τον βρίσω. «Παραλίγο να μπλέξουμε και οι δυό μας άσχημα μικρέ. Και εννοώ πολύ άσχημα» αρπάζω το χέρι του για να τον ταρακουνήσω και αμέσως βάζει τα κλάματα. Αυτό μου έλειπε τώρα. Αν ο Έις δεν έχει απομακρυνθεί αρκετά, σίγουρα θα τον ακούσει. Κλείνω με την παλάμη μου στο στόμα τους ελπίζοντας να τον κάνει αν το βουλώσει για λίγο τουλάχιστον.

«Άουτς» το βλαμμένος μόλις με δάγκωσε!

Τουλάχιστον για την ώρα φαίνεται να έχω γλιτώσει από τον Έις που δεν ξαναεμφανίζεται. Πάλι καλά...

Ο Λούκα χώνεται και πάλι στην ντουλάπα. Κρατάει με δύναμη την πόρτα από μέσα και πιέζομαι λίγο να την ανοίξω. Το νιάνιαρο έχει περισσότερη δύναμη απ' όσο δείχνει. Κάθομαι και εγώ ώστε να μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του που έχει χωθεί στο σκοτάδι. «Κοίτα Λούκα...» ξεφυσάω αφού δεν μπορώ να βρω τις λέξεις που θέλω «δεν... δεν ήθελα να σε μαλώσω, αλλά πρέπει να κάνει απόλυτη ησυχία. Δεν πρέπει να μάθει κανείς ότι είσαι εδώ. Κατάλαβες;» Δεν τον ακούω να λέει τίποτα και απλά κλείνω τα μάτι μάτια μου στην προσπάθεια να ηρεμήσω κάπως. «Δεν φταίω, εντάξει; Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω μαζί σου... δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχω αν φροντίσω ένα παιδί... εδώ με το ζόρι φροντίζω τον εαυτό μου. Και να έχω και εσένα δεν μου είναι εύκολο...» συνεχίζω να έχω τα μάτια μου κλειστά και οι σκέψεις μου γίνονται μουρμουρητό, όχι για να τα ακούσει ο Λούκα, που αμφιβάλλω αν καταλαβαίνει τι λέω, αλλά για να τις ακούσω εγώ. Εκείνος είναι ήσυχος... βασικά παραείναι ήσυχος!