Z& U
ကားကိုေမာင္းရင္းေတြးမိသည္က ထိုပိစိေလးအေၾကာင္း ဘာရယ္မဟုတ္ မ်က္လံုးေမွားေမွားေလးေတြက ကိုယ္နဲ႔တူလြန္းေနသည္က မသၤကာစရာ။ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေဂ်ာင္ကုရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက ကိုယ့္အေပၚ အနည္းငယ္ယိုင္နဲ႔ေနတာလည္း သတိထားမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကိုက မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ေဖးမကူညီျခင္ေနေလသည္။
ကိုယ့္စိတ္ေတြလည္း ေဂ်ာင္ကုနဲ႔ေတြ႔မွ ထိန္းခ်ဳပ္မရ။ လြတ္ထြက္သြားသည့္ စိတ္ေတြထဲ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလး မျပဳတ္သြားဖို႔က အဓိက။ ထယ္ေယာင္းဆီမွာ တစ္သက္လံုး႐ွိေနမဲ့ ႏွလံုးသားေလးေပါ့။
ဒါကိုေျပာတာျဖစ္မည္ အသက္အရြယ္ရဲ႕ ရင္က်က္ျခင္းနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရားဆိုတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ ကိုယ္ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပိုကာ ရင့္က်က္ျခင္ေနၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ ထိုကေလးက ဒုကၡေပးျပန္ေလသည္။ ဘာလို႔ ကင္ဂြၽန္းနီး ျဖစ္ေနရတာလည္း။ ဘာလို႔ ကိုယ့္မ်ိဳး႐ိုးနဲ႔ ကိုယ့္နာမည္က ပါေနရတာလည္း။
တကယ္လို႔ ဒီကေလးက ကိုယ့္သားေလးဆိုရင္ေကာ။
မူးၿပီးမွားကာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား ရခဲ့တဲ့ကေလးလား။ အဲ့ဒီ့သူက ေဂ်ာင္ကုမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဒါလံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ေဂ်ာင္ကုက ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ကိုယ္ကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ မ႐ွိေပ။
ကြၽီ
စိတ္ထဲေဘာင္ဘင္ခတ္လာသည့္ အေတြးစိုးစိုးေတြကို ခါထုတ္ဖို႔ ကားကိုရပ္ၿပီး။ စီယာတိုင္နဲ႔ ေခါင္းကို ေစာင့္လိုက္မိသည္။
ဒုတ္
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
ဒုတ္
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
ဒုတ္
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
တစ္ဒုတ္ဒုတ္သံၾကားေနရေသာ္ျငား ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အစိုင္အခဲတစ္ခ်ိဳ႕က ေျပမသြား။ ကိုယ္သိပ္႐ူးေနၿပီ။ သိပ္သိပ္ကို ႐ူးေနၿပီ။ ပါးစပ္ကသာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး တစ္တြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတာ တကယ္လို႔ ကိုယ့္သားေလးျဖစ္ၾကည့္ပါလား ဆိုၿပီး အေတြးေတြထဲ ေယာက္းကို မ်က္ႏွာျပဖို႔ပင္ ႐ွက္ရြံလာေလသည္။ ကိုယ္တကယ္႐ူးေနၿပီ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ေတြးေတာေနသည္မို႔။
