Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 12

Δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω αν ήταν έκπληκτη ή πολύ μπερδεμένη, καθώς παρακολουθούσε την καθαρή, φωτεινή γκριζωπή λάμψη από τις παλάμες του Αμεν που ακουμπούσαν στους ώμους της Νοέλιας. Και οι δύο είχαν τα μάτια τους κλειστά, αλλά ο άγγελος διατήρησε αυτή τη γαλήνια, συγκεντρωμένη έκφραση που ήδη γνώριζα τόσο καλά σ' αυτόν, ενώ η Νοέλια αντίθετα έσφιξε τα χείλη της σε μια λεπτή γραμμή λόγω νεύρων.

Η απόλυτη έκπληξη με μπέρδεψε καθώς παρακολουθούσα τις πορφυρές σκιές κάτω από τα μάτια της να φωτίζονται μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς και την κοκκινισμένη πληγή στην κορυφή του μετώπου της να μειώνεται σε μέγεθος μέχρι να επουλωθεί εντελώς. Ήταν πραγματικά σαν... μαγεία.

Παρέμεινα σε αναμονή και σιωπηλή, βλέποντάς τους να κάθονται στον καναπέ για μια μικρή αιωνιότητα σε μονάχα λίγα λεπτά... Ή μήπως ήταν περισσότερα; Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθούσα τόσο προσεκτικά γιατί περίμενα ότι, σε λίγο, θα έσκυβε και θα άγγιζε το μέτωπό της στο δικό του, όπως έκανε και με μένα, αλλά δεν το έκανε. Δεν κουνήθηκε από τη θέση στην οποία βρισκόταν. Δεν μετακινήθηκε από τη θέση στην οποία βρισκόταν ανά πάσα στιγμή.

Ο Αμεν απομακρύνθηκε μερικά βήματα από αυτήν καθώς ολοκλήρωνε τη θεραπεία. Τα μάτια της Νοέλια άνοιξαν διάπλατα και λαμπερά και κοίταξε τις παλάμες της με μια ανήσυχη κίνηση.

«Ουάου», ψιθύρισε.

«Πώς αισθάνεσαι;» ρώτησα.

«Μμμ...» Η Νοέλια πήγε γρήγορα στον καθρέφτη στον τοίχο στη γωνία του δωματίου και κοίταξε το είδωλό της με μια ανυπόμονη χειρονομία. Την επόμενη στιγμή, αγγίζοντας τα μάγουλά της, το πηγούνι και μετά το μέτωπό της, ένα φωτοστέφανο έκπληξης κάλυψε τα χαρακτηριστικά της. «Κοίταξέ με! Μα τι...; Είναι απίστευτο! Κατρίνα, κοίτα!» Κούνησε το αριστερό της χέρι στον αέρα, αυτό που είχε μαχαιρωθεί από τον δαίμονα. «Δεν πονάει! Δεν αισθάνομαι τίποτα!»

Η χαρά που με κυρίευσε κι εμένα, γι' αυτήν, με έκανε να βγάλω ένα ελαφρύ γέλιο.

«Τι καλά...» μουρμούρισε ο Καλέι από την κουζίνα, ακούστηκε αρκετά κακόκεφος παρά τα λόγια του.

«Νομίζω ότι μπορείς να το θεωρήσεις δώρο γενεθλίων, έτσι δεν είναι, Αμεν;» ρώτησα.

Εκείνος, ο οποίος είχε απομακρυνθεί για να ακουμπήσει την πλάτη του στον τοίχο κοντά στον διάδρομο των δωματίων, απέστρεψε το βλέμμα αλλού.