Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 36

Για τις επόμενες ημέρες, ο Άλοθες παρέμεινε κρυμμένος από όλους. Τον είδαμε μόνο όταν πήγε στην κουζίνα για να βρει ένα σνακ, και όταν κάποιος τον πλησίαζε, τον άφηνε απλά να μιλάει μόνος του. Μου είχε γίνει συνήθεια να εξαφανίζεται έτσι για απροσδιόριστα χρονικά διαστήματα, αλλά αυτό έκανε τη Νοέλια να ανησυχεί. Η Άρια, όπως φάνηκε, ήταν επίσης συνηθισμένη σε αυτό. Και, στην πραγματικότητα, έδινε την εντύπωση ότι, με το να μην είναι τόσο κοντά της, της έκανε χάρη.

Ο Αμεν δεν εμφανίστηκε στον πρώτο όροφο καμία από αυτές τις ημέρες, διότι, σε αντίθεση με τον Άλοθες, εκείνος δεν κατανάλωνε τίποτα. Αν δεν ήταν το γεγονός ότι μπορούσα να αισθανθώ την παρουσία του, θα ήταν σαν να είχε φύγει.

Έτσι, παρά τα όσα είχε πει προηγουμένως, κατέληξε να επιλέξει το ίδιο δωμάτιο όπου κοιμόταν ο Κέλβιν. Θα μπορούσα να σκεφτώ διάφορους λόγους, αλλά αυτός που μου φάνηκε πιο λογικός ήταν ότι, αυτή τη στιγμή, ένιωθε ότι ο Φύλακας ήταν ο μόνος που μπορούσε να εμπιστευτεί.

Όταν πέρασε μια εβδομάδα, δεν είχα συνηθίσει ακόμα το νέο σπίτι. Ήταν πολύ ωραίο, πολύ τακτοποιημένο, χωρίς το συνεχές χάος που είχα συνηθίσει με το άλλο, εκείνο με τα τόσα πολλά αντικείμενα που θα μπορούσες να περάσεις μέρες μελετώντας κάθε γωνιά. Και τα κεριά παντού, φυσικά- ωστόσο, απ' όσο θυμόμουν, αυτό είχε σταματήσει όταν μετακόμισαν η Νοέλια, ο Κέλβιν και ο Αμεν.

Παραδόξως, είδα επίσης πολύ λίγο τον Αραέλ. Υπήρχε ένα δωμάτιο δίπλα στο σαλόνι, όπου περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κλειδωμένος. Η μόνη φορά που έβγαινε έξω ήταν για να ανταλλάξει μερικές κουβέντες με την Άρια ή τον Κάλεμπ, και μετά επέστρεφε στην απομόνωση. Με το ζόρι με κοίταζε, αλλά δεν με περιφρονούσε, μου απαντούσε καλά αν του μιλούσα, μέχρι και με ευγενικό τρόπο. Απλώς δεν με πλησίαζε από μόνος του.

Ένα άλλο παράξενο πράγμα ήταν η συμπεριφορά του Μπλάκ, καθώς ήταν πιο κοντά μου από ό,τι συνήθως. Παρά το γεγονός ότι ήταν δαίμονας, ό,τι κι αν έλεγαν όλοι, ήξερα ότι με αγαπούσε. Κατά κάποιο τρόπο, τουλάχιστον. Αλλά πάντα, ακόμη και ως κουτάβι, απολάμβανα μια εξαιρετική ανεξαρτησία. Τώρα, όμως, σε όποια πλευρά του σπιτιού κι αν πήγαινα, με ακολουθούσε και έμενε μόνο δύο μέτρα μακριά μου.

Για να μην σκέφτομαι τόσο πολύ ούτε τον Αμεν ούτε τον Αραέλ, ανάγκασα τον εαυτό μου να αφιερώσει τον χρόνο του σε κάτι χρήσιμο και τον πέρασα προσπαθώντας να εκπαιδεύσω τη δύναμή μου, κυρίως χωρίς καλό αποτέλεσμα. Στο τέλος, θα κατέληγα εκνευρισμένη με τον εαυτό μου. Μετά άρχιζα να ζαλίζομαι και σταματούσα για λίγο. Θα το έκανα χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν, γιατί φοβόμουν μήπως τους πληγώσω, άσχετα αν η Άρια έλεγε ότι η επίδραση θα εξασθενούσε πολύ γρήγορα.