Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 16(Μέρος 2)

«Το χέρι σου...» Μουρμούρισε η Νοέλια καθώς έπιασε προσεκτικά το δεξί μου χέρι, αλλά το τράβηξα μακριά.

«Δεν είναι τίποτα».

Έκανε ένα μορφασμό.

«Μοιάζει σοβαρό».

«Δεν έχει σημασία».

Κοίταξα στον καθρέφτη και είδα το συνοφρύωμα στο πρόσωπο του Κέλβιν, το βλέμμα του ήταν σοβαρό καθώς κοιτούσε το δρόμο. Δεν είχε πει λέξη από τότε που μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και με το χέρι μου τραυματισμένο όπως ήταν, δεν πεισμώθηκα όταν μπήκε στη θέση του οδηγού. Ούτε παρενέβη όταν η Νοέλια με ρώτησε σιγανά γιατί ο Αραέλ, η Άρια και ο Κάλεμπ ήταν εδώ. Πιθανότατα ήταν μπερδεμένος, αλλά αισθάνθηκα ότι έπρεπε να ηρεμήσει το θυμό που αναμφίβολα ένιωθε πριν μας αντιμετωπίσει.

Ακόμη και με την παρουσία του, της είπα την αλήθεια. Τι άλλη επιλογή είχα; Η κατάσταση αυτή είχε ήδη ξεφύγει από τον έλεγχο. Της είπα τι συνέβη αφού έχασα τον Φύλακα από τα μάτια μου. Απέστρεψε το μπερδεμένο βλέμμα του από τη Νοέλια σε μένα μέσα από τον καθρέφτη, αλλά το πρόσωπό του παρέμενε φορτισμένο με συσσωρευμένη οργή.

Όταν τελείωσα, σήκωσε τα φρύδια της και έτρεξε ένα χέρι στα μαλλιά της, αφήνοντας ένα λαχάνιασμα.

«Όντως ήταν έγκυος... Γαμώτο... Θέλω να πω, ξέρω ότι ήταν κακιά και όλα αυτά, αλλά... Υπήρχε ένα μωρό μέσα της. Τι κάναμε;»

Μόνο όταν το σχολίασε αυτό, ο Κέλβιν μίλησε.

«Ό,τι κι αν βρισκόταν μέσα της, ήταν επίσης δαίμονας».

«Αλλά...»

«Δεν υπάρχουν "αλλά"», απάντησε αυστηρά ο Φύλακας. «Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ τους. Από τη γέννησή τους είναι κακά πλάσματα, είναι δαίμονες. Είναι όλοι ίδιοι, ή τουλάχιστον...» Κούνησε το κεφάλι του. Τον είδα να σφίγγει δυνατά τις γροθιές του στο τιμόνι και με προβλημάτισε λίγο, γιατί οι πληγές του δεν είχαν επουλωθεί εντελώς. «Πώς... Πώς εσείς οι δύο...;» γρύλισε, σαν να μην μπορούσε να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του. «Πώς ξέρετε εκείνο το υβρίδιο;»

Και μόνο το άκουσμα αυτής της λέξης με με συντάραξε και κοίταξα μακριά από το παράθυρο. Ένα άλλο κρύο ρεύμα με ταρακούνησε και ο Μπλάκ πιέστηκε πιο κοντά μου.

«Μην το αναφέρεις», απαίτησε η Νοέλια.

«Μη μου λες τέτοιες μαλακίες!» ξεστόμισε ο Κέλβιν, χωρίς να μπορεί πλέον να συγκρατηθεί. «Πρέπει να εξηγήσετε τι σημαίνουν όλα αυτά. Ποιοι ήταν αυτοί οι καταραμένοι δαίμονες και γιατί τους γνωρίζετε. Πραγματικά μας είπατε ψέματα για τα πάντα; Για τα πάντα;!»