Κεφάλαιο 49

288 47 7
                                    

Μια ζοφερή σιωπή απλώθηκε για αιώνια δευτερόλεπτα... ή λεπτά, ίσως;

Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη πόση ώρα πέρασε μέχρι κάποιος από αυτούς να τολμήσει να πει κάτι.

«Μέρλιν, πάρε το γιο σου». Η τραχιά φωνή του Αραέλ με έκανε να ξυπνήσω για μια στιγμή.

Με το ζόρι κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά. Μια απροσδόκητη εξάντληση με χτύπησε, και από τη μια στιγμή στην άλλη ένιωθα σαν όλο μου το σώμα να ήταν φτιαγμένο από μόλυβδο. Τα βλέφαρά μου έκλειναν κατά διαστήματα, τόσο βαριά που μετά βίας μπορούσα να τα κουνήσω κατά βούληση. Είχα μόλις τις αισθήσεις μου όταν κάποιος έβαλε τα χέρια του κάτω από τα πόδια μου και με σήκωσε με μεγάλη επιδεξιότητα.

Μόλις μια στιγμή αργότερα, αισθάνθηκα ότι με είχαν ρίξει στο κάθισμα του αυτοκινήτου, και επιτέλους σταμάτησα να εκτιμώ τη βροχή που πάγωνε το δέρμα μου.

«Μέρλιν...» επέμεινε ο Αραέλ, με μια χροιά ανυπομονησίας.

«Ν-ναι...» απάντησε εκείνος με βραχνή και τρεμάμενη φωνή, δεν ήξερα αν έφταιγε το κρύο ή αν τον επηρέαζε το τεράστιο σοκ.

«Όχι», διαμαρτυρήθηκε η Άρια με ένα χαμηλό γρύλισμα. «Αν τον αφήσουμε να δραπετεύσει, θα χάσουμε τα ίχνη του όπως και πριν».

«Δεν τον χρειαζόμαστε πια. Άσε τον να επιστρέψει».

«Π-περιμένετε», παρενέβη ο Μέρλιν, με αβεβαιότητα στον τόνο του, «πιστεύετε ότι μπορείτε να τα σβήσετε όλα αυτά από τη μνήμη του; Και εκτός αυτού... έχει τραύμα στο κεφάλι».

«Τι ενοχλητικός που είσαι...» μουρμούρισε η Άρια, κοιτάζοντας το αγόρι που εξακολουθούσε να είναι πεσμένο στο έδαφος πιο μακριά. «Δεν είναι κάτι σοβαρό. Είναι καλύτερα έτσι, με ένα τέτοιο χτύπημα δεν θα θυμάται τίποτα».

Τόλμησα να γείρω το κεφάλι μου προς την ομάδα απέναντί μας, όπου ο ένας άγγελος κρατούσε το στιλέτο του προσεκτικά ψηλά, ενώ ο άλλος εξακολουθούσε να γονατίζει σε μια στάση ανεξιχνίαστης ήττας, κάποιου που μόλις έχασε τα πάντα.

Ο Κάλεμπ ακολούθησε το βλέμμα μου και τόλμησε να τους μιλήσει:

«Εσείς τι θα κάνετε;»

Ο Αμεν δεν τον είδε- δεν φάνηκε καν να τον ακούει.

Η γυναίκα λύγισε τα χείλη της για να δείξει τα δόντια της σε μια χειρονομία προειδοποίησης.

Ο Κέλβιν χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να πάρει μια βαθιά ανάσα και να συγκεντρώσει τις σκέψεις του.

Παράδεισος(Soul #2)Where stories live. Discover now