Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 11

Ήξερα ότι επρόκειτο για όνειρο για τρεις βασικούς λόγους: πρώτον, ήμουν ένα μικρό κορίτσι, το σώμα μου είχε μεταφερθεί πίσω στην εποχή που ήμουν λιγότερο από ένα μέτρο ψηλή και έπρεπε να κοιτάζω τους πάντες σηκώνοντας το κεφάλι. Δεύτερον, έβγαινα απ' το σχολείο. Και τρίτον, ίσως ο πιο σημαντικός και οδυνηρός λόγος από όλους: οι γονείς μου ήταν εκεί.

Περισσότερο από όνειρο, έμοιαζα να είμαι παγιδευμένη σε μια ανάμνηση.

«Μπαμπά, ορκίζομαι ότι τον είδα», του είπα κλαίγοντας.

Ο πατέρας μου, που στην ανάμνησή μου ήδη ξεχασμένη -γιατί τότε ήμουν ακόμα πολύ μικρή για να τον κρατήσω στη μνήμη μου- έμοιαζε νεότερος. Ωστόσο, όταν άκουσε τα λόγια μου, η έκφρασή του έγινε τόσο σοβαρή που φάνηκε μεγαλύτερος μέσα σε λίγα λεπτά.

«Και πώς είναι αυτός ο τύπος; Σε πλησίασε; Σου έκανε κάτι;»

«Αγάπη μου», παρενέβη η μητέρα μου προσεκτικά, «δεν είναι δυνατόν. Ο δάσκαλος λέει ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος σε κανέναν...»

«Μαμά, τον είδα!» Επέμενα, κλωτσώντας το πάτωμα με το ένα πόδι. «Τον έχω δει πολλές φορές...»

Η τότε δασκάλα μου, της οποίας το πρόσωπο μόλις που είχε απομείνει, κοίταξε ανήσυχη και κάπως πανικόβλητη τους γονείς μου, ορκιζόμενη στη ζωή της ότι κανένας άνδρας δεν είχε μπει ποτέ στο χώρο. Και ότι, φυσικά, δεν την παρακολουθούσε.

Το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ στη μνήμη μου, πριν ανοίξω τα μάτια μου, ήταν μια έντονη συζήτηση μεταξύ των γονιών μου και της δασκάλας, καθώς εκείνη πρότεινε ότι ίσως μπορούσα να δω πράγματα που δεν υπήρχαν, ότι ίσως χρειαζόμουν βοήθεια από έναν ψυχολόγο... Και ο αδελφός μου, που καθόταν δίπλα μου, μου έλεγε με πολύ, πολύ χαμηλή φωνή ότι και αυτός μπορούσε κάποτε να δει έναν άντρα, μελαχρινό και με μάτια μαύρα από κάρβουνο, να μας παρακολουθεί από μακριά.

Πήδηξα ελαφρά πάνω στο κρεβάτι. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να σηκωθώ και να καταλάβω πού βρισκόμουν, αλλά τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα ξυπνήσει από αυτό το παράξενο όνειρο, πολλά αμέτρητα σημεία πόνου μου επιτέθηκαν από όλες τις πλευρές. Μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός και έκανα ένα μορφασμό μεταμέλειας.

Γαμώτο... Κάθε μέρος του σώματός μου πονούσε. Ο λαιμός μου ήταν πολύ ξηρός και πονούσε όταν κατάπινα σάλιο. Έσφιξα τα δόντια μου, αλλά ακόμη και αυτή η χειρονομία μου κόστισε μερικά έντονα τσιμπήματα στο σαγόνι μου. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο για να καταλάβω ότι με είχαν κάνει χάλια και τώρα πλήρωνα τις συνέπειες.