Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 35

"Άφησέ μας ήσυχους", ούρλιαξε μια φωνή στο μυαλό μου, που ακουγόταν βασανισμένη. "Σταμάτα να ερευνάς. Άφησέ το όπως είναι. Θα μας σκοτώσεις!"

Χτύπησα και τις δύο γροθιές στο έπιπλο μπροστά μου.

«Σε παρακαλώ!» σφύριξα μέσα από τα δόντια μου, χωρίς να με νοιάζει που ένιωθα ότι η λογική μου είχε ήδη φτάσει στο τέλος της. «Π-πες μου τι σου συνέβη, πώς θα το τελειώσω αυτό. Πώς θα ελέγξω αυτή τη δύναμη;»

"ΟΧΙ!"

Κάλυψα τα αυτιά μου άσκοπα σε μια προσπάθεια να καταπνίξω την κραυγή -ή μήπως ήταν κλαψούρισμα- που βροντοφώναζε μέσα στο κεφάλι μου.

Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα του μπάνιου άνοιξε.

Άνοιξα τα μάτια μου, το ίδιο δευτερόλεπτο που εξαφανίστηκε ο φρικτός ήχος, για να συναντήσω τη φιγούρα του Άλοθες να με κοιτάζει από την πόρτα.

Μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει τον εαυτό μου να καθίσει στο πάτωμα.

«Όλα εντάξει;» ρώτησε καθώς η ρυτίδα της σύγχυσης στο μέτωπό του γινόταν όλο και πιο ανήσυχη.

Έσφιξα τα χείλη μου, παρατηρώντας ένα στρώμα ιδρώτα να καλύπτει το μέτωπό μου, αλλά προσπάθησα να γνέψω ήρεμα.

Δεν είπε τίποτα για το πώς έμοιαζα ή γιατί ήμουν στο πάτωμα. Απλώς εξέτασε την εικόνα μου από πάνω προς τα κάτω με απαθές πλέον βλέμμα.

Πριν προλάβω να του δώσω χρόνο να επιμείνει, άρχισα να σηκώνομαι. Ωστόσο, ένα ξαφνικό τσίμπημα στο στομάχι μου έκανε το πρόσωπό μου να συσπάται.

«Πεινάς;» Άλλαξε το θέμα με χαλαρό τόνο, αλλά είδα τις γωνίες των ματιών του να στενεύουν επιφυλακτικά σε κάποιο σημείο του κορμού μου.

«Έτσι... νομίζω», ψιθύρισα.

«Καλά, κι εγώ το ίδιο». Τα μάτια του έλαμψαν από ένα περίεργο συναίσθημα. «Κουνήσου».

«Ναι, δώσε μου ένα λεπτό...» Διαπίστωσα έναν παράξενο, αν και σύντομο δισταγμό στην έκφρασή του, και δεν κουνήθηκε ούτε ένα εκατοστό. Σήκωσα το φρύδι μου. «Μπορείς να μου δώσεις λίγο προσωπικό χώρο;»

«Όχι», διέταξε με βαθιά φωνή. Το στενό του βλέμμα περιπλανήθηκε στον καθρέφτη και μετά πάλι σε μένα. «Ό,τι κι αν έκανες, δεν θέλω να το επαναλάβεις».

Μου πρόσφερε ένα χέρι για να με βοηθήσει να σηκωθώ.

«Δεν έκανα τίποτα».