Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 48

Δεν είχα ιδέα πού πηγαίναμε. Το καλό -ή ίσως όχι και τόσο καλό- ήταν ότι ο Μέρλιν γνώριζε το Σιάτλ σαν την παλάμη του χεριού του. Έδινε οδηγίες στον Κέλβιν. Να φτάσουμε εκεί θα μας έπαιρνε πολύ λιγότερο χρόνο από ό,τι του είχε δώσει ο άγγελος.

Κράτησα τα μάτια μου κολλημένα στο παράθυρο, αν και δεν μπορούσα να δω πολλά πράγματα μέσα στη βροχή που έπεφτε. Η καρδιά μου χτυπούσε με ανησυχητικό ρυθμό. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα λόγια του Αραέλ από το προηγούμενο βράδυ: "Ο Αμενθέλει εκδίκηση".

"Δεν το πιστεύεις στ' αλήθεια αυτό", μάντεψε η φωνή στο μυαλό μου.

Κούνησα το κεφάλι μου. Όχι, το πίστευα. Με όλη το πόνο που του είχα προκαλέσει, είχε μείνει, βοηθούσε όταν χρειαζόταν, και μάλιστα ήταν σε ετοιμότητα για να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.

"Αλλά το έκανε επειδή περίμενε αυτή ακριβώς τη στιγμή". Κούνησα το κεφάλι μου, μη θέλοντας να την ακούσω, αλλά παρόλα αυτά συνέχισε: "Δεν παρενέβη όταν εσύ και ο Αραέλ τα ξαναβρήκατε, γιατί τον χρειαζόταν απροετοίμαστο. Και πάνω απ' όλα, δεν τόλμησε να πολεμήσει για σένα".

«Αλλά με ποιανού το μέρος είσαι;» μουρμούρισα, με τη φωνή μου όσο πιο χαμηλά μπορούσα.

Ο Μέρλιν γύρισε στη θέση του για να με κοιτάξει με περιέργεια. Η φωνή σιώπησε ξαφνικά, και μπορούσα να δω μια τρομερά απροσμέτρητη αγωνία στα χαρακτηριστικά του.

Έψαχνα το μυαλό μου για λόγια ενθάρρυνσης όταν άκουσα τον Κέλβιν να λαχανιάζει.

«Κέλβιν;» ρώτησα, σκύβοντας προς το μέρος του, παρατηρώντας ότι είχε τεντωθεί ελαφρώς. «Τι συμβαίνει;»

«Συγγνώμη», απάντησε με έναν ψίθυρο που μόλις και μετά βίας ακουγόταν. «Είναι η ενέργεια του Αμεν... Και περισσότερων άλλων. Ο Άλοθες είχε δίκιο, είναι άγγελοι».

Οι παλμοί της καρδιάς μου επιτάχυναν και συνέχισαν την πορεία τους με ακόμη πιο ξέφρενο ρυθμό.

Ήταν εδώ. Και αν ο Κέλβιν μπορούσε να νιώσει την παρουσία του, αυτό σήμαινε ότι ήταν καλά.

«Τους αναγνωρίζεις;» ρώτησε ο Μέρλιν.

Ο Κέλβιν αρνήθηκε σιωπηλά, πιέζοντας τα χείλη και τα χέρια του στο τιμόνι.

Το στομάχι μου συσπάστηκε και με έπιασε μια ξαφνική ζάλη που ανάγκασα τον εαυτό μου να αγνοήσει. Ωστόσο, έπρεπε να σταθεροποιηθώ στο κάθισμά μου και με τα δύο χέρια. Αλλά εδώ κι πόη ώρα είχε επιστρέψει; Και γιατί δεν μπορούσα να προσέξω την παρουσία του; Και, το πιο σημαντικό, αν ήταν ήδη εδώ, πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να το καταλάβουν οι δαίμονες και να επιστρέψουν σε εμάς.