Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 37

Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη για το πού βρισκόμουν όταν σταμάτησα το όχημα. Αλλά ούτε κι με ενδιέφερε τόσο πολύ. Το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν το γεγονός ότι βρισκόμουν αρκετά μακριά τους ώστε να μην αντιληφθώ ούτε το παραμικρό ίχνος της παρουσίας τους.

Όταν έσβησα τη μηχανή και όλα γύρω μου σιώπησαν εντελώς, το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι ανέπνεα πολύ δυνατά. Το στήθος μου ανέβαινε και έπεφτε τρέμοντας.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει τη στιγμή που άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Παρατήρησα μόνο ότι, από τη μια στιγμή στην άλλη, το οπτικό μου πεδίο θόλωσε τόσο πολύ που δεν μπορούσα πλέον να διακρίνω τίποτα άλλο. Έσκυψα προς τα εμπρός, με τους βραχίονες μου να ακουμπούν στο τιμόνι, και μόνο τότε άρχισα να κλαίω στα σοβαρά. Όχι σαν τους ξαφνικούς, στιγμιαίους λυγμούς που είχα τελευταία, αλλά ήταν ένας βαθύς θρήνος, μια αγωνία που δεν μπορούσα να ελέγξω.

Θυμόμουν ότι έκλαψα έτσι μόνο μια φορά στη ζωή μου.

Δεν ήξερα πόσος χρόνος πέρασε. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόση ώρα έμεινα εκεί, σε αυτή τη θέση, χύνοντας δάκρυα ασταμάτητα. Δεν μπορούσα να σταματήσω το τρέμουλο του σαγονιού μου και τους σπασμούς στο στήθος μου.

Γύρω μου υπήρχε μόνο σιωπή.

Όταν αποφάσισα ότι φτάνει πια, μετά βίας μπορούσα να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου γιατί ήταν τόσο πρησμένα, αλλά έκανα την προσπάθεια γιατί ήθελα να δω πού είχα πάει. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν πολύ καλά κρυμμένη σε ένα είδος χωμάτινου μονοπατιού, περιτριγυρισμένη από μια κουβέρτα από θάμνους και φτέρη που κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της πόλης, αλλά σχετικά μακριά από τα πλήθη. Αν ήταν μια άλλη φορά, θα μπορούσα να απολαύσω το περιβάλλον, ακόμη και να περάσω λίγο χρόνο εκεί. Δεν υπήρχε περισσότερος θόρυβος από το απομονωμένο βουητό μιας πολύ μεγάλης πόλης. Πολύ πιο πέρα στον ορίζοντα, μακριά στην απέραντη θάλασσα, οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου μόλις εξαφανίζονταν.

Κατάπια δυνατά.

Πώς ήταν αυτό δυνατόν; Καθώς απομακρυνόμουν μανιωδώς, ένα μέρος του μυαλού μου προσπαθούσε να κάνει τους υπολογισμούς. Βρισκόμουν στο νέο σπίτι εδώ και μια εβδομάδα, οπότε ο Αραέλ και εγώ ήμασταν μαζί μόλις δέκα ημέρες. Δεν ήταν δυνατόν... Όχι τόσο σύντομα... Δεν μπορούσε εγώ...

Όχι έτσι.

Το χέρι μου αθέλητα κατέβηκε στον κορμό μου, στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου, και πράγματι, ένιωσα πάλι εκείνο το σκληρό, προεξέχον εξόγκωμα.