constellations | malfoy

section 29

/ama beni kesip atmak zorunda değildin,
hiç yaşanmamışız ve biz hiçbir şey değilmişiz gibi davranmak zorunda değildin
senin aşkına ihtiyacım bile yok,
ama bana bir yabancıymışım gibi davrandın ve bu çok ağır hissettiriyor
hayır, bu kadar alçalmak zorunda değildin
arkadaşlarına kayıtları toplattırmak ve numaranı değiştirmek zorunda değildin
sanırım buna hiç ihtiyacım da yoktu
şimdi sen sadece bir zamanlar tanıdığım birisin./
somebody that i used to know

{Karen}
İngiltere'de uyanmak hatırladığımdan çok daha zordu. Hava kasvet kulvarında ruh halimle yarışıyordu ve omuzlarıma öyle bir yük binmişti ki yataktan çıkmamak, gece yeniden gündüz olana ve gündüz yeniden geceye dönene kadar uyumak, uyumak istiyordum. İstiyordum ki biri ben uyurken her şeyi halletsindi ve bir gece boyunca sınırlarımı zorlayıp dayandıktan sonra evime döneyim, ancak bunu tüm kalbimle dilerken bile gerçekleşmeyeceğinin bilincindeydim. Dalgın bakışlarım kadife kahverengi perdelerde gezindi, perdeler uyumadan önce yağmuru duyabileyim diye açık bıraktığım pencereden giren rüzgarla dalgalanırken arkasındaki şehrin silüeti seçiliyordu. Eğer kaslarıma söz geçirebilsem kalkar ve perdeleri kapatır, bana artık benim kadar terk edilmiş gelen bu şehrin gözden kaybolmasını sağlardım fakat öğleden sonraki kırılma noktamdan sonra külçe kadar ağır hissediyordum kendimi.

Scorpius beni yakalamış, yanımda olduğuyla ilgili sakinleştirici sözler zırvalarken akıtacak tek damla gözyaşım kalmayana dek ağlamış, ağlamıştım ve sonunda dizlerimde vücut ağırlığımı taşıyacak güç kalmadığında, beni tutmasına izin vermiştim. Ruhsal olarak yere saçıldığımda kimse beni tutmamıştı ve parçalandıktan sonra nasıl kendi parçalarımı toplayacağımı da tek başıma öğrenmiştim ama buna rağmen bir kereliğine olsun, ilk kez, birinin beni yakalamasına ve tüm bunlara fiziksel olarak katlanamadığım gerçeği gözardı edilemeyecek hale gelmeden önce bu sorumluluğu omuzlarımdan almasına ihtiyacım vardı. Sonrasında yapacak enerjiyi toplayabildiğim tek eylem buraya geri dönüp örtüleri kaldırmak olmuştu ve saatlerdir kıpırtısız öylece uzanmamdan da anlaşılacağı üzere, içimde gücün kırıntısı dahi kalmamıştı.

Artık, herkesin yaşamaya devam ettiğini ancak benim sadece hayatta kaldığımı ve yıllardır bunu içten içe bilsem de kendime itiraf etmek için çok inatçı olduğumu düşünmeden edemiyordum.

Yataktan çıkmam gerektiğini biliyordum. Hareket etmem, aklımı kancayı taktığı yerden bir şekilde çekmem gerekiyordu. Diana birkaç gün dinlenmemi rica ederken neredeyse yalvarmaklı olmuştu ama eğer düşünmek için vaktim kalırsa üç ay dişimi sıkamayacağımı çok iyi biliyordum. Bu üç ayı geçirmek istiyorsam eğer, ki açıkçası artık istediğimden de emin değildim, ellerimin ve de zihnimin olabildiğince dolu olması gerekiyordu. Belki de eve dönmeli, Diana'ya birkaç kelimelik bir özür mektubu yazmalı ve geçmişimin bu kısmının tamamen yitip gittiğinden emin olmalıydım; burada beni ilgilendiren hiçbir şey olmadığını ve Diana da dahil olmak üzere hiçbirinin benim için buna değecek insanlar olmadığını kabul etmeliydim. Belki yaptığım şey gerçekten de aptallıktı, ihtiyacım olduğu tek anda suratıma kapıları çarpan insanlar yüzünden bana acıdan başka bir şey vermeyen bir şehirde olmak kulağa enayilik gibi geliyordu çünkü.

Örtüleri ittirdim ve kalktım.

Geri dönmek, bir kez olsun bana yaptıkları gibi onları yüzüstü bırakmak düşüncesini hala kafamda evirip çevirmiyormuşum gibi gardroba doğru yürüdüm ve kahverengi bol bir pantolonla saten bir gömleği çekerek yatağa bıraktım. Odanın içindeki aynalardan kaçtım; çok uzun bir süre bütün aynalardan kaçmıştım, değmediğini fark edinceye kadar kendimi en son gördüğüm anın gözlerinden yansıyan soluk bir görüntü olmasından emin olmak istemiştim ama bu kez sebebi tamamen farklıydı, kendimi düşündüğüm kadar dağılmış görmek istemiyordum. Jakuzinin sıcaklığını ayarladım ve buhar içeriyi doldururken sırf aklım boş kalmasın diye dolapları karıştırarak aromalı yağlar ve kokulu bombaları aradım.