constellations | malfoy

section 31

/oh, bilmiyor musun,
bilmiyor musun seni delicesine istediğimi?
ve her gece seni sayıkladığımı?
bilmiyor musun,
bilmiyor musun seni delicesine istediğimi?
ve sana dokunmak için her şeyi yapacağımı?
bilmiyor musun,
bilmiyor musun deliye döndüğümü?
ve şu an sana aşık olduğumu?
ve bilmiyor musun,
bilmiyor musun seni delicesine istediğimi?
seni sevebilmek için her şeyi yapacağımı?/
jaymes young, don't you know?

{Karen}
"Söylemek isterim ki," dedim kadehime çatalımla vurup ayağa kalkarken. Masadaki hafif sohbet kesildi ve herkesin bakışları bana dönerken başımı hemen yanımda oturan Diana ve Scorpius'a çevirerek gülümsedim. "Asıl konuşmayı büyük güne saklamak istiyorum, ama Diana, bizim masamıza gelmeyi düşünmez miydin? Arkadaşım senden çok etkilendi." Diana'nın ışıl ışıl gülümsemesi büyüdü, gözlerinin kenarlarında yaşlar parlamaya başlamıştı ve bu kez bunların hepsinin mutluluk gözyaşları olduğunu bilmek gurur vericiydi. Uzandı, elimi tuttu ve aynı yumuşak bakışlarla tuttuğu elimi sıkarken başını hafifçe önüne doğru eğdi. Yeniden yerime otururken kadehi havaya kaldırdım. "Diana ve Scorpius'a."

  Eşlik eden mırıltılarla birlikte ikisi adına kadeh kaldırılırken Scorpius döndü, parmak ucuyla Diana'nın çenesini hafifçe kaldırdı ve gözlerinin kenarlarında biriken gözyaşlarını baş parmağının ucuyla silerken dudaklarını onun alnına bastırdı. Duyamadığım bir şey fısıldadı ve tüm kalbimle, ikisi için de sonsuz mutluluk diledim. Bu sadece prova yemeğiydi ama şimdiden, ve bir düşününce aslında her zaman, bir yapbozun parçaları kadar kolaylıkla birbirlerine o kadar uyuyorlardı ki mutlu sonlarının altın mürekkebini görebildiğimi söylemek yanlış olmazdı. Bakışlarım başımızın üstünden geçip ırmağın bir kenarından diğer kenarındaki ağaçlara dolanmış ışıklandırmalarda, masalarda küçük kavanozların içinde parlayan mumlarda gezindi ve tek tek hiçbiri çok sıcakkanlı sayılmayacak bu insanların sanki yıllardır tanışıyorlarmış gibi hiçbir zorluk çıkarmadan sadece günün odağındaki kişileri sevdikleri için devam ettirdikleri sohbetler kulağımda suyun çağıltısına ve kadehlerin birbirine değme sesine karıştı. Hepsini hak etmişlerdi ve en buruk parçam dahi buna canı gönülden inanıyordu.

  Gözlerim Scorpius'un soluna doğru kaydı. Gece boyunca bakışlarımı ondan uzak tutmak için öyle çok çaba harcamıştım ki beni bütün bu organizasyonun hepsinden daha fazla yormuştu ama göz göze gelirsek parçalanacağımı biliyordum. Bakışlarım örümcek ağları gibi görüntüsünü işleyip dokurken midem çalkalandı. Onun üstünde de Scorpius'unkine benzer siyah bir takım vardı, yalnız içindeki gömlek de siyahtı.

Gece gibi görünmeye kararlı olduğunda bile ay ışığı ve yıldız gibi görünüyordu gözüme.

Ama uzun zamandır varlığını hissetmediğim ay ışığı bakışları şimdi tenimde hissedebiliyordum. Sıcak ve soğuk bir karıncalanma omurgamdan aşağı doğru süzüldü; kafamda geriye dönüşler fotoğraf makinesi gibi patlarken göz göze gelme riskini alamadığımdan gözlerim yüzüne dönmeden hemen önce başımı çevirdim. Kendimi yeniden o duyguları hariç her şey hakkında fütursuzca konuşabilen küçük kız gibi hissediyordum ve bu durumu bu hale getirmemem gerektiğini başından beri biliyordum. Dahası, şu üç ayı beklentimin öyle üstünde kotarmıştım ki yapabileceğime gerçekten inanmıştım.

Bütün bu tiyatro onu yeniden ona ilk kez dokunduğum odanın içinde görene kadar sürmüştü.

Kendimi kandırmamın bir yararı yoktu, ne yaptığımı bilecek kadar ayıktım. Beni yatağa bırakırken camdan giren ay ışığı yüzüne vuruyor, tanımlayamadığım bir ifadeyle yüzümü inceleyen gözlerinde parlıyordu ve bakışlarının dudaklarıma düştüğünü fark ettiğimde her şey kontrolden çok hızlı çıkmıştı. Odanın içinde bir kibrit çakılmış gibi parlamıştı; bir an sonra üzerime ağırlığını vermiş, beni sanki yüzyıllardır aç kalmış bir yaratığı uyandırmışım gibi öpüyordu ve ben de herhangi bir boşluğa tahammülüm yokmuşçasına parmaklarımı saçlarının arasına sokmuştum.