Tainted Series # 5 : The Billionaire's Secret (Simone Jose Dela Vega)

Chapter 1

"Babe, where have you been? I've been calling you kanina pa." malambing na bati sa akin ni Sam sabay punas ng panyo niya sa pawisan kong mukha. Ilalayo ko sana ang mukha ko sa kanya kasi nahihiya but knowing Samantha magtatampo agad ito sa akin.

She is my bestfriend. One of the most popular and most beautiful girl in our univeristy. 

The famous model, Samantha Dela Vega.

Sam is the youngest and only daughter of business tycoon Samuel Dela Vega. She has the money, the power, the fame  pero never kong naramdaman ang layo ng estado ng buhay niya sa akin. Sabi niya may dalawa siyang Kuya ang isa tapos na ng pag-aaral at nagma-manage na ng business nila at ang isa...never mind na lang daw.

Hinihingal akong umupo sa tabi niya dahil lakad takbo ang ginawa ko mula sa gate papunta dito sa classroom namin, pakiramdam ko tuloy nanlalagkit ako sa pawis. Paanong hindi ako tatakbo, five minutes na akong late sa klase namin. Mabuti nga at hindi pa pumasok ang professor kundi talagang late ako.

"Why are you panting? May humahabol ba sayo?"

Umiling ako dahil wala naman talagang humabol sa akin. Nagkataon lang na na-delay ang pagpasok ko dahil may tinulungan pa ako sa metro station kanina. Isa pa walang nagkakalakas ng loob na awayin ako dahil kilala nilang ako ang bestfriend ni Samantha.

"Nagmamadali kasi dahil akala ko late na ako." sagot ko sa kanya.

Inilabas ko ang aking libro dahil kailangan kong mag-review para sa quiz namin bukas.Hindi pwedeng bumaba ang grades ko dahil isa sa mga requirements para sa mga scholars ng Valderama Foundation. 

I'm a working student, mula sa coffee shop na pinapasukan ko araw-araw, dumiritso na ako dito sa school. Ayoko namang iasa kay Tatay ang lahat dahil nagpapadala din siya kay Tiyang, kaya kailangan ko ding hatiin ang oras ko sa pag-aaral at pagtatrabaho. Pero ayos lang napagsasabay ko naman. I'm a dean's lister last year and I want to maintain that until I graduate kaya double effort ako.

Second year college na kami ni Sam. Originally, I'm from Davao pero dahil dito sa Manila nagtatrabaho ang tatay ko bilang driver ng mga Valderama, sumama din ako sa kanya. Ayokong magpaiwan sa Davao sa asawa niya dahil hindi kami magkasundo. Palaging mainit ang ulo niya sa akin kahit wala naman akong kasalanan sa kanya. 

May isa akong kapatid si Patricia. Isang taon ang tanda ko sa kanya pero never niya akong tinuring na ate. We are not closed dahil na rin siguro nakamulatan niyang galit ang mama niya sa akin kaya ganun din siya. 

Anak ako ni tatay sa pagkabinata, iniwan ako ng mama ko sa kanya dahil hindi tanggap si tatay ng mga magulang nito. Hindi ko nakita o nakilala man lang ang mama ko. Wala din akong picture o kahit anumang pwede kong mapagkakilanlan sa kanya. Ang sabi lang ni tatay sa akin, kamukha ko si mama. Nakuha ko daw sa kanya ang kakaibang kulay ng mga mata ko. 

I have a rare eye color and that's amber. Kakaiba sa mga pangkarinwang kulay ng mga mata ng mga kalaro ko noon kaya madalas akong napagkakamalang alien at ayaw nilang makipaglaro sa akin. Hanggang sa lumaki ako walang masyadong nakikipagkaibigan sa akin but with Sam I felt the genuine friendship. Halos magkaparehas  din pala ang kulay ng mga mata namin ni Sam, hazel brown ang kulay ng mga mata niya kaya siguro naiintindihan niya ako kapag minsan nararamdaman kong iba ako.

Naputol ang pagbabasa ko nag biglang magsalita si Sam.

"Naaawa ako kay Kuya but at the same time naiinis rin."

Napatingin ako sa kanya. Nakabusangot ito ngayon at kapag ganito siya it's either pinatawag na naman siya ng dean ng Kuya niya or may problema na naman ang kuya niya at nadadamay siya.

"Bakit?" tanong ko. Napanguso ito at kapag ganyan siya lalo akong nagagandahan sa kanya kaya napangiti ako. 

"Kuya Sandro told me that dad took Kuya Joe's car kaya wala itong car ngayon. Nalaman kasi ni Dad na nakipag-away na naman si Kuya the other night. And then yesterday I told dad na pinatawag ako ng dean para doon sa minor subjects niya kaya hayun lalong nagalit si dad sa kanya." malungkot niyang sabi.