Romancing The Highlander

PROLOGUE: KINDRED HEART

PROLOGUE – KINDRED HEART

Five years later.

A SWEET smile instantly flashed on Millie's face after I fixed her hair and dress. Gustong-gusto niya na lagi siyang inaayusan ng buhok at nagsu-suot ng dress lalo kapag ganitong aalis kaming dalawa. Kasa-kasama ko siya kapag papasok sa work kahit na complicated ay wala naman akong magagawa. No one will look after her so, it's a case having no choice and sacrifice. Mabait naman na bata si Millie at kinakausap niya ang mga customer na pumapasok dito sa convenience store na para bang matagal na niya kakilala ang lahat.

"Mama will work and you'll do your coloring here, okay?" Sambit ko saka tinulungan siyang maupo sa isang sulok ng kinaroroonan namin.

"Can I eat ice cream later?" tanong niya sa akin.

"Sure, and we will buy when I get my paycheck."

"Can we go to Jollibee too?"

Ngumiti ako saka pinatakan ng magaan na halik ang noo niya. "We will, honey."

"Yehey!" Masayang sigaw ni Millie saka binalingan na ang kanyang ginagawa.

Millie loves coloring book which reminds me of her coloring materials. Mauubos na iyon at kailangan ko na bumili ng isang set ulit kasama ng ilang reading materials. I cannot afford to send her in pre-scool and kindergarten with a paycheck that I have been receiving here. Wala naman akong ibang mapasukan na 'di naghahanap ng experience kahit pa sabihin may tinapos ako. Dito lang sa Pilipinas lagi issue ang experience at eskwelahan na pinasukan.

Hindi na ako makabalik sa Scotland dahil una, walang mag-aalaga kay Millie dito at hindi ko siya pwedeng isama doon. Not to a place where I met her biological father. Taong matagal ko na kinalimutan matapos ang lahat ng mga nangyari sa pagitan namin. Even if Millie's face reminds me off of him, I'll let it pass. Nasanay na rin ako sa loob ng apat na taon at wala naman akong magagawa kung mas malakas ang dugo niya kaysa sa akin.

Hindi ko po-problema-hin pa iyon dahil mas mahalaga na makapag-trabaho ako para sa aming dalawa. Napaka-expensive ng buhay dito sa Pilipinas lalo na kapag single parent. May bahay na babayaran, bills, loans, child health care, and transporation allowance na sobrang masakit sa ulo. Savings will only received one-fourth of my paychecks every month. Wala na rin natitira para sa akin na ayos lang naman dahil ang importante, masaya ang anak ko kahit mag-isa lang akong nagpapalaki sa kanya.

Malalim akong huminga saka inumpisahan na ang pag-aayos ng mga bagong deliver na pagkain at inumin sa convenience store. Ito ang araw-araw ko ginagawa habang wala pa nabili, ayusin iyong ayusin ang mga ginugulo ng mga customer lagi. Tumayo ako nang marinig ang chime na tinamaan ng pintuang bumukas. It's a customer I have to deal.

"Give our client the benefit of the doubt, will you?" I overheard whatever topic they had. "Abogado tayo na i-de-depend iyong kliyente, hindi prosecutor. Unless you want to change path now."

"It's bothering me. It's the smile; it irks me. I might drop the case." A bottle slipped on my hand upon hearing a familiar voice. Narinig ko na tinawag ako ni Millie ngunit 'di ko magawang gumalaw. I cannot be wrong. It's him, and he's here. "If you want to take over, I would gladly give it to you."

Mula sa aisle na kinaroroonan ko, tumungo ako sa kabila na 'di kalayuan sa cashier area. Doon, nakita ko si Dominic at nakakagulat na wala halos nabago sa kanyang itsura. Samantalang ako ay niyakap ko yata lahat ng klase ng stress na dumaan sa aking buhay. My fault, only if I let him meet Millie before I flew back here. Mabilis ko kiniling ang aking ulo.

Ano bang iniisip ko ngayon?

Kahit stress ako nang mga nagdaan taon sa aking buhay, si Millie ang nagpapagaan ng bawat na dumadaan noon hanggang ngayon. Makita ko lang na nakangiti ang aking anak, masaya na ako. Kuntento na ako kahit ganito ang buhay ko dito. I couldn't blame no one except me but at the end of the day, I know what I did was for the best. The best for Dominic, Millie and I.

"Fine. Wala ka na tinanggap na kaso eversince you came back dude."

"I'm okay with being a consultant. I'll remain your consultant for now because I have to find someone."

Nahigit ko ang aking paghinga nang marinig iyon. Hindi naman siguro ako iyon? Sandali ko pinkit ang mga mata ko bago ako dumilat ulit.

"Whatever!" A guy beside Dominic said, then started calling my attention.

"Mom!" Millie shouted that made the guy who called me chuckled. Sabi ko na dapat hindi talaga iniisip iyong taong ayaw mong basta na lang sumulpot sa harapan mo. He's like a zombie coming back to life whom I thought I already buried six feet under ground. Tumakbo palapit sa akin si Millie saka nagtago sa likod ko.

"We're going to pay now," sambit ng lalaki.

Muli akong huminga ng malalim saka lumakad kasama ni Millie papunta sa counter.

"How would you like to pay, sir?" tanong ko saka sinimulang i-punch ang mga pagkain na nabili nila.

"We will pay in cash. Dude, mas mabilis kung cash kaya pahiramin mo na ako."

"Really? The firm is paying you well, yet you don't have cash?"

"Oh, come on, boss, I'll help you find that woman."

Doon nagtama ang mga mata naming dalawa. I guess, hindi na niya kailangan ng tulong para hanapin ako dahil narito na ako sa kanyang harapan.

"I-I don't think I need it." Dominic told the guy he's with. Nakita ko ang pagkunot ng noo ng kausap niya na tila ba hindi naiintindihan ang kanyang ibig sabihin. I felt Millie pulled down my blouse to get my attention. "Heart," he said huskily.

I cleared my throat and composed myself a bit.

"Dominic," Pilit akong ngumiti sa kanya.

"Millie!" My daughter said loudly then hide again behind my back. Napatingin ako sa anak ko na akala yata ay nakikipaglaro ako. She's always like this. Ngumiti siya sa akin bago tumingin sa gawi ni Dominic. They're alike and no one can deny it.

"Trevor." Sagot naman ng kasama niya. "Is this a sort of a game? Kilala niyo ba ang isa't-isa?"

"Kilalang-kilala." Dominic answered his friend's question while looking into my eyes. "It's been a while, and I think we have much caught up to do."

I bit my lower lip and looked down.

Marami nga kaming dapat pag-usapan at kasama na doon ang itong existence ni Millie. Dapat siguro simulan na naming mag-usap para matapos kami agad at makabalik pa ako sa trabaho ko. Bakit kasi kailangan pagtagpuin ang dalawang taong gaya namin na obvious namang nag-iiwasan? I must admitted that we're connected by an insivible string of fate which I thought I already cut. Nang umalis ako sa Scotland, kasama na roon ang kalimutan siya ngunit mukhang malabo.

I guess kindred hearts do exist.