final (2) zg

2.4K 79 0
                                    

"ပါပါး ဒီမွာဖားေတးေတးေလး"

"လႊတ္ေပးလိုက္သားသား လိုက္ေလ်ွာက္မကိုင္ရဘူး"

"အခ်စ္ ဒါဘာေကာင္ေလးလဲ"

"ထန္းမင္း! လႊတ္ေပးလိုက္စမ္းယားနာေတျြဖစ္တက္တယ္၊ ခုခ်! အဲ့ဒါခူေကာင္ႀကီး"

ေရႊျမတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ထန္းကသူ႔လက္ထဲကခူစိမ္းေကာင္ကို အလ်င္အျမန္လႊတ္ခ်သည္။တကယ္တကယ္ ေရႊျမတ္မူးပါလဲခ်င္ေနၿပီ။ ေရႊျမတ္တို႔အရင္ကစြန္လႊတ္ေနၾကေနရာေလးကိုသားသားကိုပါေခၚၿပီးလာၾကတာျဖစ္သည္။ ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ထိန္းရင္ေတာင္မွဒီ့ထက္သက္သာၪီးမယ္။

"သားသားဟိုမွာမင္းသူငယ္ခ်င္းမလား"

ေရႊျမတ္ သူ႔ေဖေဖနဲ႔ပန္းေတြလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့သားကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ တကယ္လည္းေရႊျမတ္သားတို႔ေက်ာင္းမွာေတြ့ခဲ့တဲ့ကေလးေလး။ သူ႔အေဖနဲ႔လာတာျဖစ္မည္၊ ရဲျပည့္ရိွန္းလြင္ဆိုတဲ့ကေလးေလးရဲ့ေဘးမွာအသက္၅၀အရြယ္ၪီးရဲျပည့္က အငယ္ဆံုးသမီးေလးကိုခ်ီၿပီးရပ္ေနသည္။

"ေဟး!!! အထင္"

လက္ေတြရမ္းခါျပၿပီး ေရႊျမတ္တို႔ဘက္ကိုတစ္ေယာက္ထဲအေျပးလာေနတဲ့ကေလးေလး၊ သားသားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မတုန္မလႈပ္။ သားသားကိုၾကည့္ရတာသူငယ္ခ်င္းမလိုခ်င္ဘူးျဖစ္မယ္၊ လံုး၀ထိုကေလးကိုဂရုမစိုက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳး။ ဒါကိုေတာ့ေရႊျမတ္ဆံုးမမွရေတာ့မည္၊ အေနေအးတာေရႊျမတ္သေဘာက်ေပမယ့္ လူမႈေရးေခါင္းပါးတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေတာ့လက္မခံႏိုင္။

"သားသား သြားလိုက္ေလသူငယ္ခ်င္းကႏႈတ္ဆက္ေနတာကို"

ထန္းအနားမွာေတာက္တဲ့ေလးလိုကပ္ေနတဲ့ပုစိကိုေရႊျမတ္ေျပာမိသည္။ ထိုကေလးဒီဘက္လာတာကို သူ႔အေဖနဲ႔ကြယ္ၿပီးေနတာကဟိုကေလးမျမင္ေအာင္ပုန္းေနသလိုမ်ိဳး။

"ဟင့္ အင္း~"

"ဘာလို႔လဲ သားသားကသူငယ္ခ်င္းကိုဒီလိုဆက္ဆံတာပါပါးမႀကိဳက္ဖူးေနာ္"

ထန္းရင္ခြင္ထဲအတင္းတိုး၀င္ေနတဲ့သားရဲ့အဝါေရာင္ ဂြမ္းအေနြးထည္အက်ႌစေလးကိုဆြဲၿပီးေရႊျမတ္အေရ႔ွကိုပို႔၍သားကိုေျပာလိုက္သည္။

နှင်းဆီနီရဲ့ချစ်ခြင်း(ႏွင္းဆီနီရဲ့ခ်စ္ျခင္း)(complete)Where stories live. Discover now