•texting, tamamlandı.
@müzisyen: Ben seni, sen olduğun için seviyorum Aden.
@müzisyen: 4 yıllık duvarlarını da seviyorum.
@müzisyen: Birlikte o duvarların arasından çiçekler açtıracağız :')
***
Şimşekler çaktı, yağmur yağdı, o yağmurlar karlara dönü...
Yeni aldığım telefonum avuçlarımın arasından tok bir sesle parkeye düşerken, içimde fokurdayan duygular yine kendini gösterdi ama bu sefer kendimi bırakıp ağlayacak biri yanımda yoktu. Buna kendim sebep olmuştum, ben buyum işte. Herkese, her şeye zarar veriyorum ve buna engel olamıyorum.
Eğer ayrılmasaydın ilişkiniz tek taraflı devam ederdi, bu onu daha çok üzerdi.
Yere çöktüğümde sırtım duvarla buluştu, başımı da duvara yaslayıp yanaklarımın ıslanmasına müsaade ettim.
Bu zamana kadar bütün sorunlarımı kendim halletmiştim, gidip saatlerce tavsiye alabileceğim veya soru sorabiliceğim biri yoktu. Dünyadaki 7,9 milyar insanın arasında tabii ki de kendime bir arkadaş bulabilirdim ama istemedim. İnsanların %60'ı her gün yalan söylerdi ve benim yalan söyleyen insanlara denk gelme ihtimalim, bu devirde epey yüksekti.
Asosyal olduğum için lisede fazla dışlanırdım. Tek tabanca takılırdım genelde ve insanlar sırf bu yüzden savunmasız olduğumu düşünürlerdi, öyle değildi. 18 yaşıma kadar hep dövüş sporlarıyla ilgilenmiştim. Ancak son 1,5 yıldır yapmadığımdan dolayı paslanmıştım. Bundan dolayı geçen gün o adama karşı koyamamıştım. Ayrıca zaten yaptığım hamleleri de tahmin etmiş, kolayca karşı koymuştu.
O akşam yaşananlar aklıma geldiğinde yumruklarımı sıkıp tırnaklarımı avcuma batırdım, başımı hafifçe öne eğdim ve geriye doğru savurup duvara vurdum, bunu birkaç kez tekrarladım. Vurduğum kısım ağrımaya başladığında yerdeki telefonu alıp ayağa kalktım, başım dönünce bir anlığına dengemi kaybettim. Küçük çalışma masasına tutunarak ayakta durdum, bulanık görüş açımı netleştirdim.
Birkaç dakika sonra kendime gelebildiğimde her zaman kapalı olan stor perdeyi biraz açtım, sokak lambasının ışığı odaya girince loş bir ortam oluştu. Aldığım nefesin boğazımda takılı kaldığını hissettim, içim bunalmıştı. Pencereyi açıp soğuk Ankara havasının odaya yayılmasını bekledim. Biraz iyi gelmişti ama hâlâ bir şeyler eksikti sanki.
Sıkıntıyla oflayıp kahküllerimi geriye attım fakat çok geçmeden tekrar alnıma yayıldılar, onlarla daha fazla uğraşmadım. Başımı camdan dışarı çıkarıp derin bir nefes soludum, yine aynı şeyleri hissettim; bir şeyler eksikti.
Masanın üstündeki bilgisayarı açıp Instagram'a girdim, çok sık kullanmasam da birkaç ay önce açtığım fake hesaba girdim. Instagram'da müzisyen kullanıcı adını arattım. Çağan'ın hesabındaki fotoğrafları önümdeydi, fotoğraflara bakarak derin bir nefes aldım.
Nedensizce o eksikliklerin tamamlandığını hissettim.
🎸
Ah Aden, üzümlü kekim 🥺
İthaf, Ayça'nın şarkısını keşfetmemi sağlayan Erendiz hanımefendiye gelsiinnmisserendiz 🤍✨
Sizce biz _heryerdeyikik ile bir önceki bölümde olan konuşmaların ironisini yapmış mıyızdır?
Hayır, kesinlikle Zeynep'i delirtmedim. Nereden çıkardınız aaa? 😚
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
