Nefret: Aşk'a Sadık♥

~50. Bölüm 🍂

Medya: Aras Pamir

Şirketten çok da uzak olmayan bir cafeye geldiğimizde Aras arabadan inmeme yardım etti. Hep birlikte cafeye yürüdüğümüzde karnımdaki korkutucu sesler ile ne kadar acıktığımı fark ettim. Oysaki daha yeni kafede birşeyler atıştırmamış mıydım?

Büyük boy karışık bir pizza sipariş verdiğimde masadaki herkes bana gülerek bakıyordu. Ne yani! Zaten gelecek olan pizza küçücük bir şeydi! Aras ve Tahada aynısını söylediğinde diğerleri daha da farklı şeyler sipariş veriyordu. Ancak ben yüzümü düşürecek bir şeyi aklıma getirdiğimde Arasın tepkilerini merak ediyordum. Ne yapacaktım şimdi? Annemle görüşme isteğime nasıl bir karşılık verecekti. Elimde elini hissettiğimde irkildi.

"Güzelim neyin var? İyi misin?"

Hemen yüzümü düzeltip gülümsedim.

"Çok fazla yemek yemiyorum değil mi?"

Cümlem biter bitmez Aras hızla dudaklarını gülmemek için birbirine bastırdı. Diğerleri ani tepki ile kahkahalar eşliğinde gülerken Arasa gözlerimi kıstım.

"Gerçekten Aşk olsun ama! "

Aras beni hızla kendine çekti.

"Güzelim tabiki yiyeceksin. Senin ve minik bebeğimizin beslenmesi gerekiyor biliyorsun."

Bu defa benim dudaklarımda bir gülümseme oluştu ve kafamı kaldırıp yeni traş olmuş Arasın yanaklarına bir öpücük bıraktım.

"Tatlı da yiyeceğiz değil mi?"

Bu defa gülmesini bastırmadan diğerleriyle birlikte güldü ve bende eşlik ettim. Çok güzel tatlılar vardı aklımda.

2 paket büyük pizzaların ardından elimdeki boş tatlı tabağını da masadaki diğer boş tabakların yanına yolladım. Sanırım artık doymuştum. Aras korkuyla yüzüme bakarken ben sakince konuştum.

"Sanırım doydum. Kalkacak mıyız?"

Aras hızla toparlanıp diğerlerine baktı.

"Daha fazla birşeyler yemeyi es geçerek kalksak iyi olacak ha?"

Herkes yine hep birlikte güldüğünde yanımda gülen adamın koluna vurarak bende gülmeye başladım.

"Güzelim sanırım abimin yanında mesailere kalmak zorundayım. Biz anca geçiniriz ek ücretle."

"Bebeğin yiyor ben değil!"

Aras da gülmeye başladığında Yıldırım abinin sesini duyduk.

"İşlerim var eve gidip dinlenin."

Bakışlarımız buluştuğunda bana yardım edeceğini anlamam uzun sürmemişti. Yıldırım abiye güveniyordum. Eve gidince Arasla da niyetim olan şeyi konuşmak istiyordum. Tepkisini kestiremesem de mantıklı bir şeyler arıyordum sanırım. Ayaklanıp hep birlikte kalktığımızda Yıldırım abi kasaya bizde dışarıdaki hazır bekletilen arabaya yöneldik.

Evde içeride maç izleyen eşimin ve çocukların yanına ilerledim. Bir insan maç izlerken ona onu rahatsız edecek şeyler söylenir miydi sahiden? Deneyip görecektik. Bakalım.

Yavaşça yanına gittiğimde çocukların rahatını bozup bu koltuktan kalkmalarını sağladı ve benim için hazırladığı boşluğa oturmama yardım etti. Çenesini omuzuma yaslayarak bir süre oralarda oyalandı. Daha sonra uzun biçimli parmaklarını şişmiş karnımdan geçirdi. Bunu yapmaya başlaması beni giderek daha da mutlu ediyordu.

"Aras..."

"Efendim güzelim?"

"Seninle acil bir şey konuşmak istiyorum."