My Bitch (Syclups #2)

CHP 14_Past

John Paulo's POV

    

                      Hindi ko mapigilang masaktan habang tinitignan siya sa ganitong kalagayan. Gulo gulo ang damit, buhok. Basa ang mata at pisngi sa kakaiyak.

I wanted to give her a embracing hug but I'm afraid she don't want it and she'll push me away again.

Nasa shotgun seat na siya ngayon habang nasa driver's seat naman ako ng kotsye ko. Hindi gumagalaw ang kotsye at tahimik lang na nakaparada sa parking lot.

Nakabukas ang bintana niya at doon nakapatong ang siko niya habang nilalaro ang sarili buhok. She's quietly crying so i let her. I want to make her free from pain today.

Hihintayin kong magbukas siya sa akin. Alam kong hindi lang dahil sa nangyari kanina ang iniiyak ako, hindi siya ganun kababaw na tao. Alam kong may dahilan ang lahat ng toh, and I'm willing to wait until she open up

While watching her awhile ago, when she's still drinking her alcohol alone, i saw how tired she was from everything. I saw how lonely she was in her eyes. Gustong gusto ko siyang lapitan pero natatakot ako.

"Nakakatawa nuh.."
She suddenly muttered.

Hindi ako tumingin. Ayokong makita yung mata niyang namumula na sa kakaiyak. Hindi ko kaya.

"The first time i was in this kind of situation, you were also there.."
She painfully laughed.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. What does she mean? Hindi ito ang unang beses na muntik na siyang mabastos? At naroon ako? Saan? Paano? Kailan? Bakit hindi ko maalala?

"Do you remember the first time we met?"
She suddenly asked.

Doon ako napatingin sa kanya at agad na nagtama ang tingin naming dalawa. Until the memories flashed in my head.

-FLASHBACK-

"Sorry talaga, Paulo. Wala kasi akong ibang mautosan eh, ikaw lang ang available. Sorry talaga sa emergency ko"

Sunod sunod na paumanhin ni tita.

Tumawa lang ako at umiling.
"Ano kaba tita, wala toh. Parang ewan toh si tita"
I even laugh more to make her sure that everything is fine with me.

She runs a online business. She's an online seller pero dahil may emergency siya, walang ibang magdedeliver ng mga order kundi ako.

Wala naman akong gagawin ngayong araw so it was so okay for me. Magagamit ko na din sa wakas ang bagong motor ko.

"Ingat sa daan, Pau!" she yelled from inside.

Kinuha ko na sa mesa ang mga supot at nilagay sa likod ng motor ko. I am driving safely when i suddenly sense something. Teka, naliligaw ba ako?

Muli kong tinignan ang cellphone ko para icheck kung tama ba ang lokasyon ko. Tama naman kaya magtatanong tanong nalang siguro ako kung taga saan dito yung nagngangalang Rafael Monoz.

Pumunta ako sa harap ng isang bahay, kumatok ako doon para sana magtanong. Nakarinig pa ako ng iba't ibang uri ng ingay na hindi ko maintindihan kaya napangiwi ako.

Muli akong kumatok at doon na nag salita.

"Hello ma'am, sir. Delivery po"
Mahinhing sabi ko.

Nakahinga lang ako nang maluwag nang bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang isang babae, gusot ng unti ang mga damit nito, gulo gulo rin ang buhok at mukhang galing sa iyak.

Nagulat pa ako nung umpisa. Napatingin na rin ako sa loob ng bahay niya dahil medyo nagalala ako sa lagay niyang hinarap sa akin.

Naka upo sa living room nila ang isang matanda na sa tingin ko ay tatay niya, topless at mukhang pirmeng nanonood ng tv. Nang makita niyang nakatingin ako sa kanya, ngumiti ito nang matamis kaya napanatag ang loob ko para sa babaeng ito.

Tatanungin ko palang sana kung taga saan si Rafael Monoz nang dali dali niyang inabot para ilagay sa sahig nila. Lumabas din siya ng bahay nila kasama ko kaya nagtaka ako.

"Let me send you off.."
Nanginginig ang boses niya na mukhang takot na takot.

"Okay ka lang ba?"
Tanong ko. Mukhang hindi talaga siya okay..

"P-pwede mo ba akong isakay? Basta makalayo lang ako dito.."
Kumunot lalo ang noo ko sa sinabi niya pero tumango nalang ako.

Dinala ko siya sa park at pinakalma. Hindi ko alam kung anong nangyari. Pinainom ko siya ng dala kong tubig at kinalimutan muna ang iba ko pang ide-deliver. Mamaya na yun, hindi pa naman hapon. May oras pa ako.

"What's your name?"
I asked.

"Zai"
She answered without looking at me.

-END OF FLASHBACK-

"I.. remember.."
I whispered.

Lalo akong nagtaka. Bakit gusto niyang ipaalala sa akin yun?

Tumawa siya ng mahina at tumingin sa akin kasama ang luhaan niyang mata. Hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya. I got more worried.

Her smile suddenly faded and she cried.. Harder while saying words that almost crushed my world.

"That was the day when my father almost raped me.."

Tumigil ang lahat sa akin at napahigpit nang sobra ang hawak ko sa manibela. Nahulog ang panga ko at halos hindi magprocess sa utak ko ang sinabi niya.

"Takot na takot ako, Paulo.. Sobrang takot na takot ako.."

"But thank you to you, Pau.. Hindi niya natuloy. I was so thankful for your arrival.."
Iyak siya ng iyak.

"But as much as i want to send my thanks to you, i badly wanted to forgot that day which you're included.. Wala akong choice kundi kalimutan at iwasan ka dahil parte ka ng araw na yun.."

Nag init ang buong katawan. Hindi ko alam kung dahil sa galit o dahil sa awang nararamdaman ko. Kumukulo ang dugo ko habang inaalala ang mukha ng tatay niya. Yung mga ngiti niya na akala mo'y inosente siyang tao.

I wanted so bad to kill someone so i punch the steering wheel with my palm causing it to horn. Paulit ulit ko yung ginawa dahil sa galit na nararamdaman ko.

Napayuko nalang ako sa manibela habang pinapakinggan ang iyak niya.

Galit na galit ako. Galit ako sa lahat!

Bumaba ako ng kotsye at umikot para pumunta sa direksyon niya. Binuksan ko ang pinto sa gilid niya at agad siyang hinila palapit sa akin.

I immediately hug her as tight as i can which made her cry even more.
Dahil sa galit ko, hindi ko na rin mapigilang umiyak.

Nagsisisi ako, kung sana mas maaga akong dumating that time, kung sana hindi nalang ako nakipagkwentuhan kay tita at nagdeliver na agad, hindi sana yun nangyari! Wala sanang nasimulan!.

"I'm sorry"
I whispered as i carries her hair.

"Ngayon ko lang nalaman.. I'm sorry.."
Ulit ko.

Hindi siya nagsalita at tahimik lang na umiyak sa akin.

Ngayon lang ako nagalit nang ganito pero ang dali kong kumalma sa isang yakap lang ni Zailee..

"Andito na ako, Zai. Pro-protektahan kita. I will serve you justice.."
I whispered.

And i meant every bit of my words.