Howling Your Name

Chapter 41

Puting kulay ang bumungad sa akin ng magising ako. Nakaramdam ako ng agarang panghihina at pag-kirot sa tuktok ng ulo dahilan upang mapahawak ako doon at mapag-tantong hindi ko suot ang wig ko.

I panic immediately.

Napabangon ako sa kinahihigaan nang puno ng pagtatakha sa isipan. The place wasn't new to me. Sa paulit-ulit na pagbalik nitong mga nakaraang buwan dito, napamilyarado na ako. There's an IV inserting on my hand again, a dextrose and a familiar pink hospital gown was covering my body.

I gently close my eyes followed by a heavy sigh.

Here we go again.

I'm alone in this room at the moment-just like before.

Nagsimulang magkaroon ng katanungan sa isipan ko. What happened to me? Why did I end up being here again? Last time I remember I was crying so hard on my way back home after the wedding event we have attended.

I just sleep and the next thing happened.

I am here again.

Muli akong bumalik sa pagkakahiga at tumititig sa kisame.

Napalingon ako sa gawing pintuan ng makarinig ang ilang yabag patungo roon. I patiently waited who was it and there I met Gabi's serious eyes and Diane's eye who were about to burst a tear.

I forced a smile.

"You're such a liar!" Gabi told me in low tone voice.

I know! And I had to.

I keep it secret that the stage I have before upgraded, from 2 and now reached its level 3. Hindi ko alam kung paano nangyari. Nagkaroon ng magulong komplikasyon sa sistema ko, sa katawan ko. And with that, doon ko napatunayan na totoo 'yong sabi ni Gab na akala mo minsan okay na at ayos na kana pero ang totoo ay hindi pa pala.

Aside from heart attack, isang taksil rin ang cancer.

"Mal, why didn't you tell us?" malungkot ang mga mata ni Diane maging ang boses niya. She sitted next to me and held my hands. Napangiti ako ng maramdaman ang init ng kanyang palad. Gustuhin ko man siyang hawakan pabalik ay hindi ko magawa. I feel so weak at the moment.

"I thought you were okay huh. Why?" Kitang kita ko kung papaano nangilid ang luha sa mata niya. Ngumiti lang ako sa tanong niya atsaka muling bumangon sa pagkakahiga. Ramdam na ramdam ko ang pagkahilo.

Gabi helped me to sit.

Rinig na rinig ko ang paulit ulit na pagbuntong hininga ng lalake.

"I'm sorry that I keep it secret," napayuko ako. "I just don't want you guys to think about me. You see, I'm good." I bit my lower lip. Liar Maliah! You're no good at all.

"Maliah,"

Sinalubong ko ang nagsusumamong mga mata ni Diane.

"I'm fine, you see. I'm fighting!" nakangiti kong sabi. But at the back of my head, I wanted to cry as well but I'm holding myself. Ayokong umiyak sa harapan nila. Ayokong makita nila akong mahina.

Because it wasn't I'm expecting years ago. I was expecting that I'll be in good condition. That I'll be better but it didn't go.

"Your hair?" nanginginig ang kamay niyang hinaplos ang iilang hibla ng buhok ko.

"Tutubo rin 'yan!" sagot ko.

Si Gabi ay tahimik lamang sa tabi ni Diane habang nakikinig sa usapan. He looks so good in his office attire, kung saan naka-bukas ang unang butones ng polo na sky blue at ang necktie ay nakababa ng bahagya.