Howling Your Name

Chapter 45

Itinapat ni Sofi ang face-size mirror na hawak niyang salamin sa 'kin matapos niyang iayos ang beanie na sage green sa ulo ko na pasalubong niya sa 'kin mula sa Cebu.

"See bagay na bagay sa 'yo," wika niya, malawak ang ngiti sa kanyang labi pero halata parin ang namumugtong mga mata dala ng kanyang iyak kagabi nang makarating.

"Naalala ko kase favorite kulay mo ang ganyan, kaya ibinili kita,"

People who remember little things about you are too rare too find.

Maliit ang naging ngiti ko sa labi ng makita ang sarili sa salamin. 

"Bagay nga. Thanks, Sofi!" saad ko.

It felt like I wasn't me that I saw on the mirror. Nalungkot ako at nakaramdam ng pagkabigat ng pakiramdam. My face looks tired. Lubog ang mga mata maski ang labi'y namumutla. Maging ang paghinga ay nahihirapan na rin ako dahil naapektuhan na rin ang baga ko sa chemo, ayon kay Dr. Sabier.

Tulala lang akong nakaupo sa wheelchair matapos kong iabot ang salamin pabalik sa babae. Kita ko ang pagbukas ng bibig ni Sofi, ang pag-ngiti niya sa bawat salitang binibitawan habang may kung anong inaayos sa gamit niya subalit wala akong maintindihan. Maya maya pa ay lumapit ito sa pintuan, mayroong tatlong taong pumasok. They were smiling so bright when their gazes landed at me. Kumaway pa ang isang lalake sa akin. But since my eyesight started getting foggy, hindi ko ito nakilala.

I just smiled back, so weak, and pretended that I clearly see them.

"Maliah," someone called me. Pero hindi ako nakasagot! Wala akong lakas, nanghihina na naman ako.

"Ihiga mo muna siya, Senrid," the voice said.

Wala ano-ano'y may bumuhat sa akin ng marahan at ihinaga nga ako sa kama.

And I know who was it. It was him!

Senrid.

He touched my face like he always do, matagal niya akong tinitigan noong maging magkatapat ang mukha namin. He's watching me again kung saan napaiwas ako ng tingin.

"Pahinga muna, Mal," he said something but I wasn't able to hear it. Sa totoo'y wala akong naririnig, nanlalabo man ang paningin ay nagawa kong makita ang sinabi ni Senrid.

Napangiti ako sa isipan ko.

Ilang araw ko bang hindi nakita ang lalake na ito.

Hindi ko maalala. Wala na akong masyadong naalala pa.

"D-don't . . . leave me," hirap at maliit ang boses kong isinaad. He held my weak and skinny hands afterwards. 

"I'll stay here," then planted a kiss on my knuckles. Maya maya pa ay bigla niyang kinusot ang mata niya. Wiping his own tears.

I wish I could do the same thing he usually does to me whenever I'm crying. Ang punasan ang mga luha sa pisngi niya. Ang masabing magiging maayos din ang laban, dahil pilit akong lumalaban para sa kanila. Para sa kanya!

"Take rest, don't mind me,"

So I did.

The next day, I feel so alive. It's different feeling from yesterday. Tulak tulak lang ni Molly ang wheelchair kung saan ako nakaupo patungo sa garden kung saan madalas kaming tumambay tuwing hapon para manuod ng pag-lubog ng araw.

"Naadik ka na talaga sa sunset 'te,"

I weakly chuckled.

Watching sunset brings comfort to my system. It's like my medicine that if I didn't watch it, I feel so weak.

"Ang ganda e. It ended so beautifully, gusto ko rin nga ganun." Sagot ko.

Muli kong pinagmasdan ang kalangitan nagsisimulang maging matingkad na kahel. Napayakap ako sa sarili noong lumakas ng mahangin. It's cold. Molly immediately covered me a blanket na hindi ko alam kung saan niya kinuha.