Life with 5 daddies

5.

Pov: zayn

"WTF was dat?" Ik kan niet antwoorden. Straks pleegt shatira zelfmoord en is het mijn schuld.
Ik begin te huilen bijna net zo erg als Shatira. "Ze stond een beetje chagrijnig op en begon opeens te huilen en was niet meer te stoppen en riep dat ze..." M'n adem stokt, ik kan dit niet! "Dat ze....?" Vraagt Harry bezorgd. "Dat ze het niet verdiend om op deze wereld te zijn en iets van haar schuld."
"We moeten haar zoeken voordat het te laat is!" Ik krijg weer een beetje hoop en ren naar buiten. Niall en liam gaan met mij mee en Harry en Louis gaan een andere kant op. Ze is nergens. Waar kan dat kind zijn?! "Jongens ik geef op misschien hebben hazz en Louis haar al." Oppert niall. Precies op dat moment hoor ik gesnik. Ik begin bijna te huilen van blijdschap dat ze nog leeft!

Ik gebaar naar niall en liam dat ze hazz en Louis moeten bellen en op moeten rotten.
"Shatier?" Ja daar zit ze haar blanke huid met lichtbruine haar. Haar blauwe ogen kijken me geschrokken aan. " ooh shatier alsjeblieft!" Ze kijkt me niet aan, ze verbergt iets! "Het, het spijt me alsjeblieft vergeef me!" Dan zie ik wat ze verbergt, op haar arm zit een grote snee. "Heb je dit zelf gedaan?" Ze knikt beschaamd. "Alsjeblieft ik weet het niet meer!" Ik pak haar voor de tweede keer vast vandaag maar deze keer is het anders nu heeft ze me nodig. Ik voel haar schouder schokken. De rest van de groep komt er ook aan mijn schouder is helemaal nat van de tranen. "Het spijt me, ik ben volgens mij echt de vreselijkste puber die jullie ooit hebben gezien." Ze lach door haar tranen. "Ach we konden er zelf ook wat van" lach Harry. Na een uur zo gezeten te hebben besluiten we om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis wast ze zich verbind ik de snee en zitten we na een uur voor de open haard. En even voel ik een klein gevoel van trots opbloeien.