Life with 5 daddies

52. Climbing until the finish

Verblind door het donker klamp ik me vast aan de trap, tenminste ik denk dat het de trap is. Langzaam maar zeker kan ik meer zien en kan de traptreden onderscheiden van elkaar. Mijn handen trillen en ik heb de trap zo stevig vast dat mijn knokkels lijkwit zijn. Ik beveel mezelf rustig adem te halen, ik zet mijn eerste stap, dan voorzichtig een tweede. Het plan was dat ik de bovenkant van de liftschacht open zou maken zodat de rest eruit kan klimmen en we naar boven kunnen. Ik moet nog een paar treden zie ik, als ik net iets hoger ben dan de lift sta ik stil. Ik probeer me om te draaien zodat ik kan zien waar ik naartoe moet springen wat makkelijker klinkt dan het lijkt. Ik haal diep adem, de adrenaline is sneller dan mijn vertand en ik spring met een hoge gil van de trap af.

'Nou dat deed je ook snel.' Zegt Louis sarcastisch, zegt hij als ik de bovenkant eraf schuif en ergens in de duisternis laat vallen. 'Nou sorry dat ik niet elke dag van een trap af spring om vervolgens op hoop van zegen te landen op de bovenkant van een lift.' Zeg ik geïrriteerd, 'alsjeblieft geen ruzie nu.' Kreunt Zayn. Zayn gaat als eerste want hij is het kleiner van de jongens. hij trekt zichzelf omhoog en een stuk van zijn shirt blijft hangen aan de rand van de lift waardoor zijn gespierde buik en tatoeages zijn te zien, 'bevalt het uitzicht je?' Vraagt Zayn met een grijns, ik besef dat ik de hele tijd heb zitten staren en word rood. 'Hoezo?' Vraag ik zo neutraal mogelijk. 'Jongens geen tijd voor een theekransje!' Roept liam geïrriteerd, Zayn helpt hem verder omhoog. De rest komt ook boven en als laatste komt Harry omdat hij het langst is. 'En nu?' Vraag ik als we met z'n allen boven op de lift staan. 'Gewoon klimmen totdat we iets tegenkomen.' Zegt Zayn schouderophalend. Even dat je het weet: ik heb enorme hoogtevrees! 'Er kan je niets gebeuren, wij zijn bij je.' Zegt liam bemoedigend terwijl hij een arm om me heen slaat als bescherming, ik knik bescheten.

'Kijk uit, je trapt me bijna in m'n gezicht!' Roep ik verontwaardigd, Zayn is boven me en Harry onder me, zodat als ik val we met z'n allen gaan. 'Sorry hoor, maar ik kan er niets aan doen dat ik ben geboren met grote voeten!' Sist hij geïrriteerd. 'Shatira, je kont trilt.' Zegt Harry, ik moet even nadenken maar dan besef ik dat mijn telefoon gaat. Ik laat met een hand de trap los, ik vertrouw erop dat de jongens hun belofte nakomen dat ze me opvangen als ik val. 'Met shatira.' Zeg ik verbaasd want ik ken het nummer niet. 'Kind! Ik zag dat niall gebeld had maar niemand neemt op, die telefoons van tegenwoordig.' Het duurt even voordat ik doorheb dat het niall's moeder is. Ik zet de telefoon op luidspreker en wijs naar niall die me verbaasd aankijkt. 'Hoe is het met je shatira? Eet je wel genoeg want je ziet de laatste tijd zo wit.' Vraagt ze bezorgd, ik bloos want niall's moeder weet niet van mijn eetprobleem. 'Tuurlijk eet ik wel genoeg.' Zeg ik snel, te snel. 'Wie zorgt voor je als de jongens er niet zijn?' Gaat ze door, ik rol met mijn ogen. 'Ikzelf en soms iemand van little mix of Gemma.' Antwoord ik braaf. 'Zeg mam als je het niet erg vindt moeten wij hangen want...' Zegt niall snel, hij kijkt ons wanhopig aan. 'Shatira, kon weer eens niet opletten en viel zojuist van de trap.' Zegt Zayn snel, ik kijk hem verontwaardigd aan, oké ik ben niet de handigste dat weet ik zelf ook wel maar van de trap af vallen terwijl je aan het telefoneren bent? 'Jongens ik weet heus wel dat shatira gewoon ongesteld is, die meisjes tegenwoordig kunnen geen kind meer zijn.' Klaagt niall's moeder, Harry en Louis barsten in lachen uit, even overweeg ik om mijn iphone in de duisternis te laten vallen maar dat zouden de jongens ook niet zo leuk vinden. 'Mam, we weten dat jij het allemaal heel zielig voor shatira vind maar we spreken snel af dan kun je je hart luchten bij shatira.' Zegt niall snel en drukt haar weg. 'Hoe haalt je moeder uit: van de trap af vallen ongesteld zijn?' Vraagt Louis die een beetje bekomen is van zijn lachen. Harry stopt mijn telefoon terug in mijn kontzak, we klimmen moedeloos verder.

'Daar is licht!' Roept Zayn, hij begint sneller te klimmen, hoeveel sport die vent wel niet? Ikzelf kom niet verder dan van mijn bed maar de bank lopen en dat vind ik nog best ver. 'Shatira, schiet eens op.' Roept Harry die me een klap op mijn kont geeft. 'Mijn kont is breekbaar ja? Dat er meer vet op zit betekent niet dat hij nu ongevoelig is.' Zeg ik sarcastisch, toch klim ik op mijn snelst de trap op, achter Zayn aan. Eindelijk is er een einde aan de trap gekomen, Zayn helpt me omhoog op een klein platform voor een dikke deur. Liam duwt de deur open en we komen aan in een soort van lounge waar ook onze koffers al staan, maar toch klopt er iets niet. Harry loopt als eerste de ruimte binnen en ploft neer op de bank. Ik doe hem na en ga languit op de bank liggen met mijn hoofd op Harry's schoot. Ik hoor getril dat verdacht veel lijkt op dat van een telefoon. Ik vis mijn tas tussen koffers uit en ga op zoek naar mijn telefoon. 'Achterzak.' Zegt Harry, ik kijk hem dankbaar aan. Tot mijn verbazing zie ik dat ik geen berichten of nieuws heb binnengekregen. Deze keer komt het getril samen met een gebons op de deur, 'zit er trouwens wel eens slot op de deur?' Vraagt Louis zich hardop af, hij hoeft niet te wachten op antwoord want de deur zwaait open en daar staan tientallen fans met hun watervaste stift in de aanslag. Voordat ik het weet hang ik over Louis's schouder en flitsen de schilderijen aan de wit geschilderde muren langs me heen. De mensen rennen achter ons aan, ik kijk verschrikt op en precies op dat moment neemt de leider van de groep een foto. 'Hoofd naar beneden we zijn er bijna.' Zegt Louis tegen mijn kont, ik heb geen zin om een rotopmerking te maken dus gehoorzaam ik braaf. Ineens ben ik dankbaar dat de jongens zoveel sporten want ze weten de groep af te snijden waardoor ze een heel stuk op afstand blijven. Harry die voorop loopt doet de deur naar het trappenhuis open en Louis volgt hem. Ik kan je een ding vertellen: het is knap misselijkmakend als je over iemand schouder hang terwijl degene een trap afrent. Net als ik denk dat ik de merkschoenen van de jongens ga onderkotsen stop Louis plotseling. Ik val van zijn schouder maar Harry vangt me nog net op. 'Waar zijn we?' Vraag ik, ik heb al geen richtingsgevoel maar het werkt niet mee als je alles achteruit ziet. 'In de parkeergarage.' Zegt niall , ik kijk hem bewonderend aan, hoe kan hij dat wel weten? 'Shatira ik vind je heel lief maar zou je alsjeblieft zelf willen lopen?' Kreunt Harry, ik laat me uit zijn handen glijden en ga op mijn eigen benen staan.

Als ik mijn ogen open rijden we de bekende oprit op en draaien we op de bekende rotonde een rondje zodat de auto goed geparkeerd staat. 'Shatira wakker worden.' Zegt niall die zachtjes aan mijn schouder schudt. 'Hoelang heb ik geslapen.' Mompel ik slaapdronken. 'Sinds we in de auto zitten.' Geeft niall glimlachend antwoord. Ik ga met mijn vinger over zijn scherpe hoek tand die verrassend scherp aanvoelt. Ik voel niall grijnzen en dan wordt alles voor de tweede keer zwart.