Life with 5 daddies

28. Opname (2)

Ik moest van vrijdag tot woensdag in het Victoria Hospital blijven. Iedere dag gebeurde hetzelfde: ik werd wakker, moest worden gewogen en aan de hand daarvan werd mijn ontbijt bepaald, naar Emily Decoster, naar een diëtiste, naar huis bellen, dineren, naar bed en dan kwamen Dylan en Zac nog even kijken of ik nog leefde. Als je toch zo moest leven...

Net als ik zit te eten komt er een verpleegster op me afgelopen. "Shatira je programma is gewijzigd je hebt nu groepstherapie." Zegt ze vriendelijk. Als ik toch ergens geen zin in heb. Ik ga met tegenzin op een stoel zitten met allemaal andere anorexia kinderen. "One Direction kind wil jij je even voorstellen?" Vraagt een meisje genaamd Emilia kattig."Hey iedereen ik ben shatira Delarian." Zeg ik een beetje ongemakkelijk. "En waarom zit miss Delarian hier?"vraagt Emilia. "Omdat ik wilde afvallen maar dat iets te radicaal heb aangepakt." Zeg ik. "Meiden horen jullie dit?" Lacht ze sarcastisch. Een paar andere meisjes kijken me bitchy aan. Wat heb ik nu weer fout gedaan? "miss Delarian heeft ook aandacht nodig! Miss Delarian begrijpt nog niet dat ze alles al in het leven heeft. Laten we miss Delarian steunen in deze moeilijke tijd!" Ze glimlacht fake naar me. "Leuk je te ontmoeten shatira!" Lacht ze. Jezus wat een misselijk kind. Er komt gelukkig een verpleegster binnen.
De groepstherapie is echt vreselijk saai net alsof ik alle verhalen van anorexiasites, water drinken voordat je moet wegen en het walgen van je lijf na het eten nog nooit heb Gehoord.

"Emilia kan ik je even spreken?" Vraag ik net voordat ze weg wil lopen. Ze knikt en ik loop met haar een oud klaslokaal binnen.
"Waarom doe je zo gemeen tegen mij? Ik heb je toch niets aangedaan?" Vraag ik proberend mijn woede onder controle te houden.
"Snap je het nou nog echt niet? Jij hebt alles je hebt: je hebt 5 knappe jongens die zielsveel om je geven, je hebt 2 super knappe jongens die elke avond je gezelschap komen houden, ik kan je vertellen mijn vriendje deed dat niet!" Ze begint hoe langer hoe harder te praten. Ik denk na over wat ze zegt. "En daarom mag je zo kwaad tegen me doen?" Vraag ik iets kwader dan net. "Het is heel frustrerend om te zien dat je niet doorhebt hoeveel je hebt!" Roept ze. "Nou sorry ik kan daar vrij weinig aan doen." Zeg ik geïrriteerd. "Ik heb meer meegemaakt dan je denkt!" Ik draai me om en loop weg. "Wacht Shatira!" Ik wist wel dat ze toe zou geven puur uit ervaring. "Het spijt me oke geen woord hier verder over van mij heb je geen last de rest van je verblijf." Ik knik en loop weg. De dag verloopt gewoon zoals normaal en ga gewoon naar bed.
Ik hoor dat er 3 keer op mijn raam getikt wordt het teken dat Dylan en Zac er zijn. Ik doe mijn raam open.

"Heyy sweetheart." Zac knuffelt me. "Heyy mooiboy." Begroet ik hem. Ik wacht totdat Dylan naar boven komt, "waar is Dylan?" Vraag ik tegen de schouder van Zac Efron omdat hij nog niet klaar is met mij omhelzen(casanova remember?) "Dylan is uit schatje." Ik voel me verraden. Hij had het beloofd! Ik kijk in de blauwe ogen van Zac. "Ik heb je gemist." Fluister ik. "Ik jou ook honey." Misschien komt het omdat ik wraak wil nemen op Dylan maar ik verlang hevig naar Zac. Zac tilt mijn kin op en ik kijk hem recht aan. "Denk jij wat ik denk?" Fluistert hij, ik knik. Hij kust me teder en legt zijn handen op mijn heupen. Ik zoen terug. Zac doet mijn shirt uit en ik help hem met het losmaken van mijn BH. Zac trekt zijn shirt uit en ik zie zijn sixpack. Zac duwt me zachtjes op bed terwijl we nog hevig zoenen. Zac maakt het knoopje van mijn spijkerbroek los. Ik maak ook zijn knoop open en zac doet zijn broek uit. Ik voel dat hij klaarkomt. Hij doet mijn slip uit en we zijn nu allebei naakt. "Mag ik?" Fluistert hij. Ik knik. Maar net voordat hij in me gaat, gaat de deur plotseling open...