Life with 5 daddies

65. Well, I'm screwed

'Eindelijk! The city that never sleeps!' Zucht ik verlekkerd als we het vliegveld af zijn. We staan op straat, met onze honderden koffers om ons heen, Zac houdt een taxi tegen. 'Waar naartoe?' Vraagt de man nors. 'Naar sixth hotel, alstublieft.' Zegt Zac, ik zit opgepropt tussen Zac en Gemma. Niemand had me op het vliegveld herkend als een crimineel die diefstal en indentiteits-fraude heeft gepleegd dus dat valt nog mee. Zodra het nieuws op de radio komt zet de man de radio zo hard dat ik zweer dat het raam trilt.

'Er is een meisje gespot op vliegveld Heathrow, waarschijnlijk de geadopteerde dochter van de boyband one direction, het meisje heeft een zonnebril gestolen en identiteits-fraude gepleegd, als u haar ziet zou u dan zo vriendelijk willen zijn om melding te doen bij de politie, melden kan ook anoniem, alvast bedankt.'

Ik kijk Gemma geschrokken aan, de man lacht om het bericht. 'De mensen weten ook niet wat ze moeten doen voor aandacht.' Grinnikt hij, ik kan er niet echt om lachen dat er een internationale melding is gedaan om voor mij uit te kijken en me aan te geven. 'Dat is dan twintig dollar.' Zegt de vent nors, Zac overhandigt hem zwijgend het geld en stapt de auto uit, ik volg zijn voorbeeld, alleen bij Gemma gaat het wat moeilijker met haar buik.

'Was ik de enige die dat bericht hoorde?' Vraagt Gemma kreunend, 'nope, maar we
kunnen beter zo snel mogelijk naar het hotel gaan voordat mensen shatira herkennen, dan zitten we pas echt diep in de shit.' Zegt Zac. 'Alsof we dat nu niet zitten!' Roept Gemma verontwaardigd, 'rustig, er is nog niets aan de hand.' Sust Zac haar, hij pakt haar hand en trekt haar naar zich toe. 'Nee oké, deze crimineel blijft wel achter!' Roep ik ze na, Zac draait zich grijnzend om, ik steek mijn middelvinger subtiel op. Als er een groep hipster jongeren aankomt lopen met koptelefoons op steek ik gauw de straat over, wie zou mij allemaal herkennen? 'Kijk eens uit, dom wijf!' Roept een taxichauffeur, ik sta verstijfd op straat. Zac gebaart dat ik door moet lopen en niet te veel aandacht moet trekken. Ik ren snel tussen de auto's door, ik haal opgelucht adem als ik Gemma's vest tegen me aan voel drukken. 'Op naar het hotel.' Zucht ze. Als ik achter het stelletje aanloop hoor ik Gemma nog tegen Zac zeggen. 'Als ons kind ooit zo wordt maak ik mezelf van kant.' Lekker dan! Zelfs mijn tante vindt me irritant! Ik onderdruk de neiging om te roepen dat ik het heb gehoord.

Ik volg Zac en Gemma door de draaideur, ik loop nog twee extra rondjes door de deur, gewoon een gewoonte. 'Wat doe je?' Vraagt Zac spottend, ik kijk hem uitdagend aan. Ik loop zo waardig mogelijk achter Gemma aan naar de receptie. 'We hebben gereserveerd op de naam styles.' Zegt Gemma zacht tegen de receptioniste zodat de mensen in de lobby het niet horen. 'Ik zie het, twee kamers?' Ze kijkt vragend op, Gemma knikt bevestigend, 'de piccolo neemt uw koffers mee, het is kamer 219 voor u en meneer Efron en kamer 218 voor miss Delarian.' Zegt ze met een stalen gezicht, gaat er geen belletje bij haar rinkelen. Ik plof op een bank neer, er komt gelijk een piccolo aangelopen, 'kamer 219 en 218?' Vraagt hij, zonder op antwoord te wachten laadt hij de koffer op de kar. 'De kamers zijn prachtig, ook voor losbandige tieners zijn ze een uitkomst.' Zegt hij met een knipoog. In de lift kijkt hij me de hele tijd aan. 'Bent u niet die dochter van die boyband? Direction to the first of iet dergelijks?' Hij kijkt me vragend aan, 'ja dat ben ik ja.' Zeg ik snel, ik kijk hem niet aan. Ondertussen lopen we door de gang waar onze kamers zijn. 'Ik hoorde je net op het nieuws dat je gezocht wordt, OH MY GOODNESS JE WORDT GEZOCHT!' Roept hij geschrokken, hij pakt zijn portofoon en roept iets zoals: bel de beveiliging! Bel de politie! Ik gris de sleutel uit Gemma's hand en vlugt de kamer in. Happend naar adem leg ik mijn koffer op bed en doe de deur op slot. Ik pak mijn koffer niet uit want na het concert vanavond wordt ik waarschijnlijk opgepakt en levenslang in de gevangenis gezet voor het stelen van een zonnebril en identiteits-fraude. Ik doe zuchtend de glazen deur naar het balkon open. Zac staat op het balkon een sigaret te roken. 'Rook jij?' Vraag ik verbaasd, 'nee alleen nu eentje.' Zegt hij schouderophalend. 'Hoe moet het vanavond, ik kan het niet maken om niet naar het concert te gaan maar ik kan de kamer niet uit.' Vraag ik kreunend van ellende. 'De beveiliging is weg, ze hadden geen bewijs maar andere mensen hebben dat wel dus we moeten oppassen.' Zegt Zac dreigend.

Een paar uur later sta ik voor de laatste keer mijn make-up te controleren in de spiegel. Ik heb een zwarte koker-rok aan tot net over mijn knie met een bordeauxrode croptop afgezet met glinsterend stras-bloemen, als schoenen heb ik zwarte pumps, mijn haar heb ik los opgestoken. 'Shatira, ben je bijna klaar?' Gemma klopt op mijn deur, ze duwt hem open zonder op antwoord te wachten, zelf heeft ze een prachtig jurkje aan met lage pumps. 'Ziet er goed uit!' Zegt ze goedkeurend, ik schuif mijn ring met een glinsterende bloem om mijn ringvinger. 'Klaar!' Zeg ik tevreden over hoe ik eruit zie. Gemma neemt me mee aan haar arm. Zac staat voor de deur te wachten, hij heeft een wit t-shirt aan met een v-hals en een spijkerbroek en een zonnebril aan zijn v-hals vastgemaakt. Gelukkig komen we niemand tegen in de gang en in de lift. Net als ik opgelucht adem wil halen als we buiten staan hoor ik geschreeuw. 'DAT IS HAAR! PAK D'R!' Roept iemand, beveiligers komen op ons afgerend. Zac trekt mij en Gemma mee in een geparkeerde auto. 'Rijden, naar net concertgebouw!' Beveelt Zac haar, de vrouw kijkt ons overrompeld aan. 'Rijden! We hebben haast!' Roept Zac dwingend, de vrouw start zwijgend de auto. Als we bij het grote podium aankomen op straat stopt de vrouw, Zac geeft haar volgens mij vijftig dollar.

De beveiligers zijn ons blijkbaar gevolgd, ze stappen op hetzelfde moment uit als wij en rennen ons achterna. Het concert is al aan de gang, de jongens zingen net little things Een heleboel fans van one direction gillen als ze ons zien, niall merkt me als eerste op en zwaait uitbundig, ik zwaai vluchtig terug, ik kan vanaf hier de waarschijnlijke de vragende blikken zien waarom ik in godsnaam twee beveiligers achter me aan heb. Fans gillen en roepen mijn naam. 'Uw bewijzen graag.' Vraagt iemand van de beveiliging van de VIP-ruimte. Ik haal het pasje uit mijn BH en en laat het zien. Ik haal opgelucht adem als ik door de beveiliging ben. Ik heb te vroeg gejuicht, de andere beveiligers praten met die van de vip-ruimte, ze komen achter me aan. Ik ren zo hard als ik kan door de backstageruimte. Ik bots bijna tegen Simon cowell op, 'rustig, wat is er?' Vraagt hij verbaasd en geïrriteerd, as usual. Ik kijk angstig achterom, de beveiligers komen steeds dichterbij. Er is nog maar één oplossing: het podium, daar ben ik veilig. Ik hoor het begin van one way or another: ik kan niet anders. Ik haal diep adem, ik ga naar de coulissen, mensen proberen me tegen te houden want ik moet straks pas op maar in de gevangenis is ook geen optie. Ik neem mijn eerste stap op het podium. Mijn plan is: naar de andere kant toe schuifelen, tegen de achtergrond gedrukt. Zodra ik op het podium ben beginnen mensen te schreeuwen, de jongens hebben niets door en zingen vrolijk door. Ik druk mezelf tegen de achterwand en schuifel zo snel als ik kan over het podium, de beveiligers pakken het een stuk minder subtiel aan en rennen achter me aan, alweer gejoel vanaf het publiek. Deze keer draaien de jongens zich wel om, i'm screwed for sure!