Life with 5 daddies

20.

Ik voel dat ik op wordt getild. Ik word in bed gelegd en voel niets meer, de leegte overwint het van de pijn. Misschien ben ik wel dood? Van al m'n problemen af, gewoon dood.

Ik word wakker onder een berg van dekens. Ik ben dus nog niet dood. Ik draai me om en kijk in de bezorgde ogen van de jongens. In een flashback zie en voel ik alles van vannacht weer. "Shatier zo kan het echt niet langer." Begint Harry. "Je bent nu 40 kg je kan geen enkele calorie meer missen." Gaat hij door. Waarom was ik ook alweer zo blij dat ze mijn ouders waren? Geen flauw idee. "Kiddo? Laat je armen eens zien." Vraagt Louis. Ik haal met moeite mijn armen onder de stapels dekens vandaan. Louis strijkt over m'n armen." Geen flauw idee wat hij bedoelt. "Shatier je hebt donshaar." Leuk ik ben ook nog eens een eend geworden. "Al je vet is weg, je lichaam maakt nu al je reserves op." Legt zayn uit. Fijn iemand die wel duidelijk is. Ik voel me leeg, niets kan me meer schelen. "Wat weet je nog van gisteravond." Vraagt niall. Ik begin moeilijk ma te denken:Dylan, champagne, Harry en het gevoel dat ik doodging. Langzaam komt alles terug. "Shatira we hebben een afspraak gemaakt met een psycholoog en een diëtiste voor je gemaakt." Zegt liam ernstig. Ach allemaal goed laat me gewoon slapen. Ik sta traag op en gun de jongens geen blik waardig. Ik kleed me traag om. Ik schaam me niet meer voor m'n lichaam, het is toch nooit goed. "Shatier zeg nou eens wat!" Zayn weer. "Laat het gewoon ik red mezelf heus wel." Zeg ik vermoeid. De jongens kijken me bezorgd aan.
Eenmaal aan m'n ontbijt (een droge beschuit) denk ik terug aan wat ik vannacht tijdens Dylan heb gezegd:ik ben sterker dan dat iedereen denkt. Ach laat me niet lachen. Misschien klinkt het nu alsof ik zwaar depressief ben maar ik ben gewoon ontzettend moe en niets kan me schelen. "Hazz?" Vraag ik met een dun stemmetje. Harry kijkt op van z'n mobiel. "Wat wil je vragen?" "Wat is er vannacht allemaal gebeurd nadat ik out ging?" Ik vraag dit aan Harry want hij lijkt de enige te zijn die niet zo spastisch ermee om gaat. "Je ging out terwijl ik bij je was. Dylan heeft je naar boven gebracht en in bed gelegd. Ik en zayn gingen later nog bij je kijken en toen was je helemaal blauw van de kou en hebben toen al die dekens op je gelegd." Vat Harry samen. Ik wil opstaan maar het gaat ontzettend moeilijk. Ik loop moeizaam naar de woonkamer toe maar alles in m'n lichaam zegt nee. Ik voel me zwak. Ik begin te huilen. Van pijn, schaamte en schuldgevoel. Dit is het punt waarop ik besef wat ik mijn lijf heb aangedaan. Ik kan niet meer. Ik ga voor de tweede keer vandaag out. Ik word weer opgetild. Weer dezelfde droom en word weer wakker onder een berg dekens. Het begint echt te vervelen hoor. "Kiddo wakker worden, je moet naar je psycholoog." Zegt liam zachtjes.

"Waarom zit je hier?" Vraagt die stomme vent die zichzelf psycholoog noemt. "Omdat de jongens me hebben gedwongen." Ik voel dat hier meer achter zit." Zegt hij op een toon alsof hij me al 10 jaar kent. "Nou ik zie niks achter u hoor." Zeg ik met een geïrriteerde blik. "Je weet best wat ik bedoel. Waarom heb je besloten om af te vallen." Vraagt hij alsof ik achterlijk ben. "Omdat ik te dik was." Zeg ik op dezelfde toon als hij deed. Hij zucht en kijkt me aan. Vast een strategie ofzo. Ik kijk hem ook aan maar zeg nog steeds niks. "Shatira wil je je verzorgers even halen." Ik herhaal het woord verzorgers in m'n hoofd:ik ben toch geen f*cking aap verdomme. "Hij moet jullie hebben." Zeg ik en ga zitten. "Waarom?" Vraagt Louis. "Ja als als ik dat toch eens wist." Zeg ik geïrriteerd. Ik zie Harry glimlachen maar houdt gelijk op als hij een kwade blik van Louis krijgt. "Blijf maar hier wachten." Ja hoor de aap blijft hier wel zitten. Ik ben benieuwd wat jamison te zeggen over me heeft.

"Kiddo waar ben je mee bezig?" Vraagt niall als we in de auto zitten op weg naar mijn diëtiste. "Zitten." Zeg ik afwezig. "Ik bedoel waarom ben je niet blij dat jamison je probeert te helpen." Ik lach sarcastisch. "Helpen? Hij moet begrijpen dat ik meer ben dan alleen mager en dom oké? Dan praten we verder. Ik krijg een waarschuwende blik van Harry. Ik haal m'n schouders op.

We lopen de hal binnen waar we ons moeten melden. "Shatira en verzorgers?" Ik sta traag op en steun op de schouder van liam omdat ik te zwak ben om alleen te lopen. "Ga op de weegschaal staan." Ik ga erop staan en weet welk getal er komt namelijk 41.9. Ik wil niet kijken. Ik zie de jongens schrikken als ze het getal zien. "Shatira ik heb hier een getal opgeschreven." Ik mag wel mager zijn maar nog net niet achterlijk. "41.9." Zei ik toch. "Je snapt dat dit veel te weinig is." Zegt ze op een toon alsof ik 3 ben. Ik rol met m'n ogen, wat denk die vrouw dat ik hier voor m'n lol zit. "Wat heb je vandaag gegeten?" Vraagt ze kattig. "Een beschuit en een kop thee."zeg ik. "Ik zei gegeten!" Zegt ze geïrriteerd. "Nou een beschuit dus." Zeg ik, ik dacht dat ik dom was. "Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?" Ik denk na. "4 weken geleden." Besluit ik dan maar te zeggen. "Het kan heel goed mogelijk zijn dat je een tijd niet meer ongesteld wordt." Zegt ze alsof het heel erg. "Nou dan tenminste ook geen buikpijn meer." Zeg ik om de sfeer een beetje te verhogen. "Ik neem aan dat dit een grap was jongedame." Nee maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen. "Sorry mevrouw." Zeg ik verveeld. Hier is je dieet voor de komende weken. Ik schrik me dood. Zoveel eten krijg ik echt niet naar binnen.
Ontbijt: 2 boterhammen met jam of chocopasta.
10:00:koek of yoghurt
Lunch: 3 boterhammen met divers beleg.
16:30: stuk fruit
18:30: avondeten
20:00:koek met koffie verkeerd of thee.
Drinken is op eigen verantwoording

"Kan ik ook nog even met de verzorgers alleen praten?" Ik schuif mijn stoel ruig naar achter en geniet hoe haar gezicht verkrampt. Ik geniet nog van het moment dat ik vrij ben want ik weet dat de jongens gaan veranderen in gevangenisbewaarders. Waarom was ik zo blij dat ze mijn ouders waren?