Life with 5 daddies

Hoofdstuk 55. Speeddaten

'Klaar voor je eerste kandidaat kiddo?' Vraagt Zayn via een oortje dat ik van de jongens heb gekregen. 'Ik denk het?' Vraag ik twijfelend, waarom deed ik dit ook alweer? Waarom kon ik niet gewoon genoegen nemen met het feit dat ik forever alone blijf? 'Dan komt nu je eerste kandidaat, doe alsjeblieft je best!' Zegt Louis smekend, wil hij zo graag opa worden?

Ik kijk een beetje rond in de ruimte, het is de lobby van het hotel, ik zit op een luie stoel met een houten salontafel tegenover me en daarachter een zelfde stoel als waarop ik zit. 'Hey, ik ben tyler.' In de tijd dat ik dommig voor me uit zat te staren is mijn "eerste kandidaat" tegenover me gaan zitten. 'Shatira, opletten!' Beveelt niall me, ik rol inwendig met mijn ogen en zet een nep glimlach op. De jongen is lang, bijna slungelig, hij heeft een nerd-bril op, lichtbruin haar met blauwe oog, niet bijzonder knap maar niet lelijk. 'Hey ik ben shatira.' Zeg ik nog steeds krampachtig glimlachend. Een awkward stilte volgt, 'stel vragen!' Hoor ik in mijn oor. 'Ben je zenuwachtig?' Vraag ik zogenaamd geïnteresseerd, de jongen glimlacht flauwtjes. 'Een beetje, ik ontmoet niet vaak een beroemd iemand.' Zegt hij met een knipoog, ik bloos. 'En jij?' Kaatst hij terug, 'een beetje, ik date niet heel vaak.' Biecht ik op. Ik kijk op de klok en zie dat ik nog vier minuten moet!

'Ik doe dit nooit weer!' Zeg ik geïrriteerd als de jongens de lobby inkomen. 'De volgende keer gaat het vast makkelijker.' Zegt liam bemoedigend, 'nog één?' Vraag ik geschrokken, waarom wordt er mij nooit wat gezegd? 'Ja we hebben er nog een paar voor je, hebben we dat niet gezegd?' Vraagtb niall onschuldig. 'Maar wij gaan, de volgende staat al te wachten.' Zegt Harry snel voordat ik helemaal losbarst. Ze laten me alleen achter en ik staar nukkig voor me uit, totdat de volgende komt.

'Hey shatira,' ik schrik als ik zie met wie ik moet daten. Ik kijk in de ijs blauwe ogen, het inktzwarte haar, en de verontschuldigende glimlach. 'Dylan?' Vraag ik voor de zekerheid, je weet nooit waar de jongens mee komen, dit is het bewijs. 'Wat doe jij hier?' Piep ik, forever alone zijn is al een ding maar als iemand anders daar ook nog eens achterkomt is het wel even slikken. 'Shatira, ik kan niet alleen vrienden zijn.' Zucht Dylan, hij pakt mijn hand vast en kijkt me diep in de ogen. 'Dylan...' Zeg ik geschokt, 'nee shatira, ik weet dat jij er ook klaar voor bent.' Zegt hij iets dwingend. 'Het spijt me.' Mompel ik en ik ren de lobby.

'Dit kunnen jullie niet maken!' Roep ik als ik in onze kamer ben gekomen, 'ik breek zijn hart!' Roep ik paniekerig. 'Shatira, wij wisten niet dat hij kwam, hij heeft een valse naam opgegeven.' Zegt Louis die er ook geschrokken uitziet, ik kijk op de lijst en zie op de plek waar Dylan's naam hoort te staan een heel andere naam. 'Maar waarom?' Piep ik, 'hij is verliefd op je kiddo.' Zegt Harry zacht en hij legt een hand op mijn schouder. 'Maar ik niet op hem!' Zeg ik lichtelijk in paniek. 'Wees gewoon eerlijk, hij zal het vast begrijpen.' Adviseert harry me, 'weet je het zeker?' Vraag ik voorzichtig want Harry heeft meer harten gebroken dan hij liefheeft. 'Kiddo, soms moet je het beste voor jezelf willen en niet het beste voor iemand anders.' Zegt hij rustig, ik knik traag, 'bedankt.' Fluister ik in zijn oor voordat ik naar beneden ga om voor mezelf te kiezen in plaats van voor Dylan te kiezen.

'Dylan?' Vraag ik voorzichtig, ik kijk op, recht in zijn ijs blauwe ogen. 'Ja shatira.' Vraagt hij hoopvol, ik kan dit niet! 'Ik wil eerlijk tegen je zijn.' Begin ik voorzichtig maar wel met een duidelijke stem. 'Ben je ook verliefd op mij?' Hij kijkt me aan als een puppy die een nieuw baasje krijgt, maar alleen krijgt deze puppy geen nieuw baasje, deze puppy zal verder moeten zwerven op straat. 'Dylan, ik...' Ga ik verder maar Dylan onderbreekt me. 'Ik wist dat je verliefd op me was!' Roept hij enthousiast. Hij staat op om me te omhelzen, dit gaat helemaal de verkeerde kant op! '
Dylan, ik ben niet verliefd op je, in de verste verte niet.' Flap ik eruit. Even kijkt Dylan me vragend aan maar dan gaat zijn blik over naar verdriet en dan doet hij heel afstandelijk 'Oké, goed om te weten, tot ziens shatira Delarian!' Hij praat kalm maar hij laat in zin haast zijn gelukspoppetje liggen, ik pak het op en bewaar het in mijn zak.

'Nou dat was lachen hè?' Vraag ik nijdig als Zayn de lobby inkomt, waarschijnlijk omdat Zayn het beste kan troosten. 'Hij praat binnenkort wel weer met je, hij is alleen een beetje van slag.' Zegt Zayn troostend, hij slaat een arm om me heen en ik begraaf mijn hoofd in zijn schouder. 'Hij haat me! Hij heeft me nog nooit mijn hele naam genoemd.' Zeg ik tegen zayn's schouder, zijn vrije hand wrijft over mijn rug. 'Shatira, was je gelukkig geweest als je een relatie had gehad met Dylan?' Zayn houdt me van zich af en kijkt me ernstig aan, 'nee maar nu ook niet.' Zeg ik verdrietig. 'Dylan komt heus wel terug, hij moet alleen even over zijn verdriet heen stappen en dan wordt het vast zoals het geweest is.' Zegt Zayn sussend, 'maar wat nou als het een te grote stap is en hij te pletter valt?' Vraag ik snuffend. 'Dat gebeurt niet, geloof me maar, bovendien heeft hij grote voeten dus dat zal niet snel gebeuren.' Zegt Zayn ernstig, ik moet lachen door de plotselinge grap van Zayn. 'Ga je je nu niet meer schuldig voelen?' Vraagt Zayn weer serieus, ik schud mijn hoofd en Zayn klopt me op mijn schouder. 'Ik zal de rest van de jongens bellen dat ze maar een andere keer mijn mooie dochter moeten bewonderen.' Zegt Zayn met een knipoog, ik glimlach en loop met hem mee naar boven.