Life with 5 daddies

4.

"Shatier ben je al wakker?" De zachte stem van zayn dringt tot me door.
"Ja nu wel!" Grom ik. Ik schrik van mijn plotselinge boosheid maar kom op laat me slapen!
Zayn komt bij me in bed liggen. Ik weet niet waarom maar ik begin vreselijk hard te huilen.
"Sssh... Stil maar het geeft niet" probeert zayn nog maar er is geen houden meer aan, al het verdriet komt eruit ik heb in die 3 jaar niet meer gehuild.
"Papa.. Mam...ik wil naar ze toe... Ik verdien dit niet!" Het laatste schreeuw ik, alle woede komt mee.
"Ik wil dood.. Ik had toen dood moeten gaan niet zij!" Het schuldgevoel kruipt op.
" het is mijn schuld..mijn schuld...mijn schuld"
"Het komt allemaal goed echt geloof me!" Op de een of andere manier maakt het me alleen maar kwader.
"Ja jij hebt makkelijk praten! Mister perfect, laat me niet lachen!" Ik weet dat ik hem kwets maar kan mij het ook schelen!

Op de een of andere manier kom ik los uit de greep van zayn. Weg! Ik moet weg! Weg van deze villa, weg van de jongens, weg van deze wereld! Mijn schuld...mijn schuld... Ik ren naar beneden. "Hou haar tegen!" Hoor ik zayn nog net roepen. Harry en niall kijken verschrikt op maar ik ben sneller. De deur komt dichter en dichterbij. De hand van Harry probeert me te grijpen, Mis!

Opgelucht doe ik de deur open, vrijheid!

Weg van deze wereld! een opgelucht bekruipt me.
Positief of negatief?