Life with 5 daddies

56. Talking with Dylan

'Shatira je kan je niet voor de rest van je leven in bed blijven.' Zeurt niall, ik geef een grom als antwoord, ik trek de deken over mijn hoofd en begraaf mijn gezicht in het kussen. 'Wat is er met haar aan de hand?' Vraagt niall beschuldigend aan iemand die ook in de ruimte is. 'Liefdesverdriet.' Zegt Zayn droog, ik kreun wat, ondertussen wordt ik al behoorlijk high van de weinige zuurstof onder de deken. 'Ik dacht dat ze hem niet leuk vond?' Hoor ik niall vragen, Zayn hoor ik wat antwoorden maar ik kan het niet verstaan. Ik hoor een tijd lang niets meer, even denk ik dat ze weg zijn maar dan hoor ik weer stemmen, deze keer is Louis er ook bij. 'Wie is dat?' Hoor ik Louis luid zeggen. 'Geen flauw idee wie doet er open?' Hoor ik Zayn vragen, waar gaat dit over? Dan hoor ik geklop op de deur. 'Wie ben je?' Hoor ik niall vragen waarschijnlijk tegen de deur. 'Max, ik kom voor shatira.' Hoor ik iemand antwoorden, 'Tuurlijk, shatira ligt in...' Antwoord niall en ik hoor de triomfantelijke grijns in zijn stem. 'Shatira is hier!' Ik schop de deken van me af en haal even diep adem en zet een stralende glimlach op. Ik kijk om me heen op zoek naar max maar het enige wat ik zie is Zayn met een blikje in zijn hand, niall die triomfantelijk grijnst en Louis die grinnikt. 'Meekomen jij, weg uit deze kamer!' Lacht niall, Zayn en niall tillen me allebei aan één arm op en sleuren me het hotel uit.

'Jullie zijn zo ontzetten achterbaks!' Roep ik geïrriteerd, de mensen in de lobby kijken ons vreemd aan en Louis die achter ons aan loopt geeft een verontschuldigende glimlach als antwoord. 'Kiddo, je moet over die jongen heen komen en dat doe je niet door jezelf te verstoppen onder de dekens.' Zegt niall, 'ik bel de kindertelefoon als jullie me niet onmiddellijk neerzetten!' Sis ik dreigend. 'Waar wil je je telefoon vandaan halen dan?' Lacht Zayn schamper, ik kijk hem niet-begrijpend aan maar dan besef ik me dat mijn telefoon nog boven ligt, want ik dacht dat max echt voor me kwam. 'Ik vertel tegen iedereen dat jullie me mishandelen!' Ga ik verder, maar ik hoor zelf hoe machteloos ik klink. 'Tegen wie wil je het vertellen dan?' Lacht niall, ik kijk koortsachtig om me heen, maar de hal is leeg. Tevergeefs probeer ik me los te rukken maar de jongens zijn te sterk zoals verwacht. 'Waar gaan we naartoe?' Vraag ik iets rustiger, niall en Zayn kijken elkaar samenzweerderig aan. 'Als jullie van plan zijn om me naar jullie aanbidders te gaan kijken verstop ik me liever onder de dekens.' Zeg ik geïrriteerd. 'Shatira, rustig, tuurlijk doen we dat niet.' Zegt niall maar nog steeds vertelt hij niet waar we naartoe gaan. Ondertussen lopen we naar buiten, tot mijn verbazing is het al donker buiten, heb ik zolang onder die dekens gelegen?

'Waar gaan we naartoe?' Vraag ik wantrouwend, niemand geeft antwoord en ik rol met mijn ogen. Ik probeer over mijn schouder naar Louis te kijken maar hij is druk bezig met iemand te Appen lijkt. Ik word meegesleurd naar het andere deel van het appartementencomplex. 'Kiddo, niet zo schreeuwen, mensen proberen te slapen.' Zegt Louis sussend als hij eindelijk doorheeft dat ik hem wanhopige blikken zend. We gaan door de hallen van het complex, ik kijk naar de kamerdeuren en vraag me af waar we naartoe gaan. 'Waar zijn Harry en liam?' Vraag ik, ik kijk niall vragend aan, opeens staan we met een ruk stil. 'Wat doen we?' Vraag ik paniekerig. 'Wacht nou maar even.' Zegt niall rustig. Ze laten me los en Zayn klopt op de deur. 'Waar zijn jullie mee bezig?' Fluister ik tegen Louis, hij lacht geheimzinnig en slaat een arm om me heen, 'gewoon wachten.' Zegt hij glimlachend, 'dat is het probleem.' Sis ik kwaad. Dan opeens gaat de deur open, ik kijk weer in de ijs blauwe ogen die nu nog kouder lijken dan normaal, ik zie het zwarte haar en de lippen die nu samen een dunne streep vormen. En dan kijk ik in de lachende ogen van Louis.

Dylan zegt nog steeds niets en het begint awkward te worden. 'Wij gaan vanavond uit, Dylan is vanaf nu je oppas, maakt me niet uit wat jullie gaan doen maar zorg er alsjeblieft voor dat het niet zo awkward wordt als nu.' Zegt Zayn beslist, ik kijk hem met ogen zo groot als schoteltjes aan, dit kan hij niet menen! Dylan doet zijn mond open om wat te zeggen maar Louis kijkt hem dreigend aan. 'Veel plezier, misschien moeten jullie gaan praten dat helpt!' Zegt niall sarcastisch als ze weggaan.

'Dus...' Begin ik om de stilte te verbreken, Dylan houdt de deur open en loopt zelf verder de kamer binnen, ik kan niet veel anders dus ik ga naar binnen. De kamer is precies hetzelfde als die van mij, ik loop door de ruime hal naar de slaapkamer. Niemand. Ik ga een beetje beduusd op een stoel aan de keukentafel zitten wachten totdat Dylan komt. Dylan komt de kamer binnen en kijkt me nors aan. 'Dylan, alsjeblieft laat me het uitleggen.' Zeg ik bijna smekend. Hij kijkt me lang aan en zucht dan, hij neemt plaats tegenover me en kijkt me vragend aan. 'Ik vind je echt een geweldig persoon...' Begin ik, hij kijkt me minachtend aan. 'Maar je vindt me geweldig als vriend, shatira alsjeblieft, bespaar me je clichés, zeg wat je nu werkelijk denkt dan kunnen we verder.' Zegt hij bot, ik schrik van zijn toon want normaal is hij echt heel aardig en begripvol. 'Ik wil je terug als vriend, ik kan er niets aan doen dat ik niet hetzelfde voel. Ik weet dat ik je gekwetst heb en dat het een tijdje duurt voordat het weer wordt zoals het was maar geef me alsjeblieft een kans.' Zeg ik in één ademteug, Dylan kijkt emotieloos voor zich uit en lijkt na te denken over wat ik net heb gezegd. 'Oké,' zegt hij tenslotte, ik spring kwaad op uit mijn stoel. 'MISSCHIEN BEN IK NIET DEGENE DIE EERLIJK MOET ZIJN MAAR JIJ!' Roep ik kwaad en been kwaad de kamer uit. 'Shatira, wacht!' Roept Dylan me achterna. Ik haal diep adem en draai me dan om, mijn hand nog steeds om de deurklink geklemd. 'Ga even zitten.' Zucht hij.