Life with 5 daddies

27. Opname

"Kom je mee shatira?" Een oud wijf komt aanlopen en pakt me bij mijn arm. Net alsof ik weg zou lopen (ik was het eigenlijk wel van plan.) "waar gaan we naartoe?" Vraag ik chagrijnig. "Naar je slaapruimte." Ze loopt stevig door. Please laat me alleen op een kamer slapen want anders maakt Dylan alle andere meiden wakker. "Ik zie je over 10 minuten in de centrale hal." Zegt de verpleegster als ze de deur dichtdoet. Ik kijk de kamer rond. Alles is wit met grijs:ongezellig. In de hoek staat een klein bed met daarnaast een raam. Tegenover het bed staat een kleerkast en een bureau. Er staat ook een wasbak met daarnaast een zeeppompje met daarop de tekst:een prettig verblijf in het Victoria hospital! Prettig denk het ook. Ze denken vast dat ik gek ben! Mijn kleerkast is al gevuld. De jongens wisten dus al dat ik opgenomen zou worden! Ik plof neer op het bed. Shit ik moet zo in de centrale hal zijn!

"Aah Shatira Delarian daar ben je!" Er komt een blonde verpleegster met sproeten van ongeveer 22 naar me toe lopen. "Ik zocht je al, kom je mee?" Vraagt ze vriendelijk. Ik knik beduusd en loop mee. We komen in een of andere kamer uit het jaar 1950. Er staat een leren bank, een kroonluchter van ongeveer 3 miljoen euro, een bureau die zeker niet van de ikea komt en een oude bureaustoel. "Ga zitten." Zegt ze. Ik weet niet waarom maar ze doet me denken aan een oudere zus. "Ik ga je niet behandelen, je psychologe komt zo! Ik zie je straks wel weer!" Ze zwaait en verdwijnt via een ander deur. Nou zit je dan zonder phsychologe, zonder ouders, zonder one direction en vooral zonder Dylan en Zac. Ik kan niet wachten totdat deze dag voorbij is.

De deur gaat open. Een vrouw van midden 40, geverfd bruin haar, groene ogen en gekleed in saaie kleren stapt naar binnen. Ik steek mijn hand uit om me voor te stellen. "Emily Decoster." Zegt ze. "Ik ben.." Verder kom ik niet. "Ik weet wie je bent." Zegt ze rustig. "Even een paar huishoudelijke regels: je hoeft hier niet op de weegschaal te staan en ik verwacht van je dat je geholpen wilt worden anders kun je vertrekken." Zegt ze. "Ik doe altijd mijn best." Zeg ik. "Geen woorden maar daden." Zegt ze streng. "Sorry voor mijn strengheid maar ik wil gewoon alles duidelijk hebben." Ik knik begrijpend. "Waarom zit je hier?" Alweer die vraag. "Omdat ik wilde afvallen maar het denk ik iets te radicaal heb aangepakt." Leg ik uit. "Sinds wanneer wilde je afvallen?" Vraagt ze. "Sinds een paar maanden." Zeg ik bedachtzaam. "En wat heeft dat te maken met de situatie van nu?". Ik vind het fijn om met haar te praten. Ze stelt goede vragen en begin mezelf steeds beter te begrijpen. "Fijn om met u gesproken te hebben." Zeg ik gemeend. "Shatira? Doe Harry aan Harry van lucia!" Lacht ze. Ik lach terug. "Tot de volgende keer shatira." Ik zwaai en loop vrolijk naar de centrale hal.
"Shatira je mag even bellen met het thuisfront." Zegt de oude verpleegster.
Ik toets het nummer in en zorg dat niemand het kan zie. Want de jongens vergeven het me niet als iemand achter het telefoonnummer van ons huis komt.
"Met Zayn Malik." Zegt Zayn zakelijk.
"Heey zayn!" Roep ik blij.
"Kiddo! Hoe erg haat je ons op dit moment?" Vraagt hij lachend.
"Heel erg, hoelang wisten jullie al dat ik opgenomen zou worden?"vraag ik nieuwsgierig.
"Uhm sinds vorige week." Biecht zayn op.
"Gast! Als je dat had gezegd had ik hier nu niet gezeten dan had ik echt wel wat beter m'n best gedaan!" Roep ik uit.
Ik praat nog wat met zayn.
"Shatira ophangen!" Hoor ik de chagrijnige stem van de oude verpleegster.
"Je hebt het gehoord zaynnie, die Harry de groeten van lucia!" Lach ik.
"Probeer het aantal slachtoffers van je uitbarsting te beperken!" Lacht zayn. Ik hang op.
"Shatira heb je een mobiel." Vraagt de oude verpleegster genaamd Maria.
"Nee die heb ik thuis laten liggen." Lieg ik. Ze kijkt me ongeloofwaardig aan.
"Ik zal je even moeten fouilleren." Ik heb mijn telefoon in mijn BH gestopt dus die zal ze niet snel vinden.
"Het is bedtijd ga maar naar je kamer." Zegt Maria chagrijnig.
Ik kleed me om en pak mijn telefoon. Geen berichten. Zal ik Harry of niall bellen? Nee die weten dat ik niet op mijn mobiel mag. Ik hoor getik tegen het raam. Fijn het regent! Maar dit is anders het is onregelmatig. Ik besluit om naar buiten te kijken. Ik zie Dylan en Zac steentjes tegen mijn raam gooien. Ik begin te lachen. "Godzijdank shatira is ook wakker." Hoor ik Zac tegen Dylan fluisteren. Zac begint te klimmen via de regenpijp ik zie zijn biceps zich inspannen god wat is hij knap. "Heyy je leeft nog!" Hij omhelst me. Casanova schiet door mijn hoofd waarom noemde Harry hem zo? "Heyy shatier jij ook hier?" Vraagt Dylan die blijkbaar ook boven is gekomen en het heel normaal vindt dat z'n beste vriend een meisje staat te omhelzen. "Ja moet je ook eens proberen om hier te komen!" Lach ik. Ik hoor voetstappen, shit dat is waar ook! Er is hier nachtcontrole! Ik zie Dylan geschrokken kijken. "Verstop je!" Sis ik. Dylan ligt onder mijn bed en Zac zit in mijn kleerkast. Ik doe net alsof ik slaap. Ik probeer langzaam te ademen.shit waar is mijn telefoon? Waarom blijft dat mens zo lang? Ik hoor haar weggaan en val in slaap. Hoe zac en Dylan weg zijn gegaan weet ik niet maar 1 ding weet ik zeker: ik wil naar huis!