Life with 5 daddies

19.

De jongens stelden voor om een feestje te geven voor de goede afloop van vanmiddag. Echt nooit geweten dat zoveel beroemdheden in een huis pasten en het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld vinden dat 5 gestoorde jongens een 13 jarig meisje hebben geadopteerd. "Is het het uit te houden?" OMG DYLAN O'BRIEN! OMG OMG OMG. "Hi Dylan." Hij steekt zijn hand uit, ik schud hem vol ongeloof. "Shatira." Zeg ik en probeer het te laten klinken alsof dit heel normaal is. "Wil je wat drinken?" Vraag ik om maar iets te zeggen en terwijl ik het zeg zie ik dat hij nog champagne in z'n hand heeft. "Ja graag doe maar nog zo een van deze." Ik pak het glas aan ga een van de jongens zoeken. Ik tref Harry in het bubbelbad met een meisje hevig zoenend, je snapt dat ik niet ga vragen hoop ik. Louis tref ik op de slaapkamer met twee andere meisjes maar de rest kan ik niet vinden. "ZAYN!!!" Ik zie hem zitten aan de bar. "Hey kiddo." Zayn ziet er niet al zo nuchter meer uit. "Waarom is Dylan o'brien hier?" Vraag ik zacht. Zayn begint te glimlachen. "Ooo, shatira is verliefd!" Zingt hij plagerig. "Helemaal niet!" Sis ik kwaad. Zayn overhandigt me 2 glazen champagne. Ik kijk hem vragend aan, "sinds wanneer?" "Sind ik vind dat je oud genoeg bent." Ik kijk hem verbaasd aan. Ik zwaai gedag en loop terug naar Dylan. "Sorry dat het zo lang duurde." Zeg ik verlegen. Hij glimlacht en oh boy, die glimlach is de mooiste die ik ooit heb gezien. "Geeft niet genoeg hier om niet te vervelen." Ik kijk rond en besef me opeens hoeveel geluk ik heb dat ik hier terecht ben gekomen. "Hoe is het eigenlijk om met one direction samen te wonen?" Hij kijkt me belangstellend aan. Ik lach. "Alles wat je ervan verwacht en nog meer!" Ik voel dat de alcohol begint te werken en snap waarom de jongens zoveel uitgaan:het is geweldig! "Maar waar ken jij de ze eigenlijk van?" Om niet al te arrogant over te komen door alleen over mezelf te praten. "Van the maze runner." Ik kijk hem nog steeds een beetje vragend aan. "Ze zongen de titelsong." Verduidelijkt hij. Mij wordt ook echt niets verteld hè. Laatst wilde ik douchen maar de jongens waren me vergeten te vertellen dat het warm water er voor een paar uur uitlag. Nou ik kan je vertellen, ik was not amused op z'n zachtst gezegd. "Ah nou herinner ik het me weer." Geen flauw idee waar hij het over heeft.
Ik sta een beetje ongemakkelijk voor me uit te staren als ik opeens heel zachte lippen op de mijne voel. OMG! Ik kijk hem geschrokken aan. "Sorry het spijt me." Zegt hij verontschuldigend en loopt weg. Heb ik een keer een leuke jongen jaag ik hem weg! Welkom in mijn leven.
"Heb jij Dylan gezien?" Vraag ik aan niall. "Nee hoezo?" "Hij zoende me net en is toen weggelopen."
"Lekker shatira!" Lacht niall. "Gast als je me nou even een broederlijk advies geeft!" Roep ik kwaad. "Ga hem gewoon zoeken en vraag wat er aan de hand is." Niall draait zich om en verdwijnt in de menigte. Ja makkelijker gezegd dan gedaan deze villa is enorm hoe moeilijk is het om hem te vinden. Ik ga elke kamer langs maar zie hem niet. Ik loop nu helemaal in een hoek in de achtertuin.
Ik zie een gestalte tegen een boom aanzitten, OMG I FOUND DYLAN! "Dylan?" Vraag ik voorzichtig. De gestalte draait zich om, het is Dylan(ik heb regelmatig dat ik tegen de verkeerde persoon aan het praten ben vandaar de opluchting.) ik ga naast hem zitten. Ik geniet van de stilte. "Weet je? Ik wil zo graag bevestiging van andere mensen, de bevestiging dat ik het goed doe, dat ik wel talent hebt." Hij kijkt nog steeds strak voor zich uit. "Ik weet wat je bedoelt, ik wil bewijzen aan de jongens en aan mezelf dat ik niet dat domme meisje uit het weeshuis ben en daarom doe ik ook soms zo boos als ze zo aardig doen. Ik wil niet dat ze medelijden hebben. Ik ben sterker dan dat." Ik merk dat ik bij Dylan niet dat gevoel heb. Hij is eerlijk ik ook. Dylan kijkt me verrast aan. "Mijn ouders wilden niet dat ik acteur werd en daarom voel ik telkens zo'n bepaalde druk op me, ik wil de mensen om me heen niet teleurstellen." Dylan geeft me het gevoel dat ik eerlijk kan zijn. "Hoezo het domme meisje?" Vraagt Dylan. "Ik was altijd shatira die niet normaal kon leren, ik was shatira die het woord DOM op haar hoofd heeft geschreven en dat waarschijnlijk ook nog fout geschreven, Shatira die niet meer kon dan mooi zijn. Shatira die geen kansen had in het leven." Dylan kijkt me geschokt aan. "Zeiden ze dat?" Vraagt hij verbaasd. "Soms wel maar je kon het gewoon van hun gezichten aflezen als ik weer een domme vraag stelde." "Jezus zeg." Dylan kijkt me geschokt aan. "Waarom wil je niet dat mensen medelijden met je hebben?" Vraagt Dylan. "Omdat ik niet shatira wil zijn van dat familiedrama, ik wil gewoon shatira zijn. Shatira die meer kan dan mooi zijn, shatira die een leven vol kansen heeft!" Het komt er geloofwaardiger uit dan eigenlijk bedoeld was. "Kom op gaan we nog feesten?" Vraagt hij duidelijk opgevrolijkt. Ik knik enthousiast.

3 glazen witte wijn voel ik me slap en duizelig. Ik besluit om uit de menigte te gaan. Ik word misselijk en weet dat mijn "magerte" (niall's benaming) het niet meer aankan. Ik strompel weg en krijg een veelbetekende blik van Harry. Ik ga tegen dezelfde boom aanzitten als ik net zat Dylan alleen voelde ik me toen iets sterker want Dylan weet niks van mijn eetprobleem. "Gaat ie?" Vraagt Harry. Ik schud m'n hoofd, geen kracht meer om te praten. Zwart alles zwart. "Godverdomme." Hoor ik Harry mompelen. Zwart.