Life with 5 daddies

8.

Ik hoor geschreeuw beneden. Nou dat is weer lekker ruzie! Ze zullen toch geen ruzie maken met Simon erbij? Ach ik ga wel even kijken, ik ben ook onderdeel van deze familie hoor! "Een dochter met zelfmoordneigingen waar we niet eens van weten waarom ze in dat weeshuis zat verdomme!" Hoor ik Harry roepen. M'n maag draait om. Zo denken ze dus over me! Zie je wel ik ben gewoon aan blok aan hun been! De rotte appel whatever.
"Shatier zo bedoelde ik het niet"hoor ik achter me. Harry. Ik ren naar buiten weg van deze verraders! Laat ze maar stikken in hun shit! "Zo bedoelde je het wel! Wees nou maar gewoon eerlijk. Je haat me!" Schreeuw ik. Alles ontploft, wat voelt dit goed! "Denk je dat ik dit zelf heb gedaan? In een f*cking weeshuis terechtkomen ik weet niet of het tot je doordringt maar ik hoor nergens bij!" Al deze woede en verdriet spuit er in een keer uit. Ik schreeuw dit niet tegen Harry maar tegen mezelf. "Shatier je hoort bij ons! Geloof dat nou eens!" Probeert Harry. "Ooh ja nu moet ik je geloven. Ik moest ook geloven dat je van me hield! Denk toch na man!" Ik ren weg de straat op, deze wereld uit!
Ik zie een tak liggen, dezelfde als de vorige keer. Ik kras mezelf in m'n armen en benen. Deze pijn verdien ik! Allemaal mijn schuld...mijn schuld..! Ik loop verder. Misschien moet ik maar gewoon nooit meer terug naar huis gaan! Verder en verder loop ik!
"Wat doet zo'n mooi meisje zoals jij hier alleen op straat?" Een oud vies mannetje kijkt me aan. Ik loop door. "Ik zal niet weglopen als ik jouw was!" Hij pakt me bij m'n schouder en draait me om. "Laat me los engerd!" Schreeuw ik. Hij drukt zijn lippen op de mijne! "Laat los." Roep ik wanhopig. Hij trekt mijn shirtje omhoog. Dit wil ik niet! "Stop!" Gil ik op mijn allerhardst! Hij gaat met zijn hand naar mijn broek. "Hallo, blijf eens even van haar af kerel!" Roept een bekende jongensstem. Halleluja Harry. De man draait zich om. "Zozo en wie dacht meneertje te zijn?" Zijn stem bezorgt me kippenvel. "Haar vader." "Nee helemaal niet!" Roep ik. Ik ruk me los uit de greep van de man. Harry komt naar me toe gelopen en slaat zijn armen om me heen. "Laat me los, dat je me hebt gered betekend niet dat ik alles ben vergeten!" Ik ren weg en laat Harry stomverbaasd achter. Net goed! Het is avond geworden tenminste dat lijkt zo. Ik moet toch ooit terug? Nee ik hoor nergens bij. Ik voel me vies, niet zozeer dat ik in een verlaten steegje loop maar omdat mijn eerste kus met een vies oud mannetje was. Als Harry me niet had gered was ik waarschijnlijk ook nog ontmaagd! Misschien heeft Harry dit niet verdiend. Maar toegeven? Nooit! Het is nu alweer een paar uur later. Ik besluit toch naar huis te gaan maar om minstens een week niet met Harry te praten. Ik strompel terug. Al snel kom ik tot de conclusie dat ik verdwaald was. "Shatira!" Hoor ik zayn ergens in de verte roepen. Ernaartoe lopen? Nee. Ik maak gewoon de deur open en ga slapen. Missen doen ze me toch blijkbaar wel.
Ik doe de deur open en zie niemand. Ik loop de woonkamer binnen. Harry! "Shatier je bent terug!" "Ja slimmerd je bent toch niet blind!" Belofte gebroken. Ik loop naar boven en sluit me op in m'n kamer. Na een paar keer tevergeefs geklop van Harry, ga ik slapen.

De volgende ochtend word ik wakker in m'n eigen bed en vurig hoop ik dat ik alles gedroomd heb maar de sneeën in m'n arm bewijzen dat het toch wel is gebeurd. Ik hoor beneden stemmen en besluit dan toch maar naar beneden te gaan. Ik doe een trui met lange mouwen aan en een spijkerbroek aan. Eenmaal beneden negeer ik iedereen. "Shatier waar was je?" "Oh ben ik nu wel interessant zonder dat jullie weten waar ik vandaan kom?" Vraag ik scherp. "Houd daar toch eens over op, het spijt me heb ik gezegd!" Al het verdriet komt eruit. "Net alsof ik het er verdomme niet moeilijk mee heb! Jullie kunnen allemaal denken dat jullie me helpen maar dat werkt dan nog niet zo lekker!" Zayn aait me over m'n rug, flashbacks van die vieze oude man. Ik sla gelijk zijn hand weg. "Shatiers?" "Ja vraag ik voorzichtig wetend wat zayn gaat vragen. "Doe je trui eens omhoog." Zegt hij voorzichtig. Ik schuif mijn mouwen beschaamd omhoog. Allemaal kleine rode sneetjes. "Waarmee heb je het gedaan?" Vraagt niall, bang om mij weer overstuur te krijgen. "Een tak." Zeg ik met een ontwijkende blik. "Waarom?" Deze vraag maakt me zo kwaad! "Snap je het nog steeds niet?! Ik verdien dit niet! Ik hoorde toen dood te gaan!" De laatste woorden floepen er zomaar uit. Niemand heb ik dit ooit gezegd. "Wat is er dan gebeurd?" Liam dit keer. Ik schrik van zijn directheid maar geeft ook rust, rust dat ik het eindelijk kan vertellen. "We waren op vakantie in de bergen." Snik ik. "We waren aan het wandelen en ik zag een mooie steen.." Ik begin harder te huilen. Schuldgevoel kruipt op." Papa en mama gingen hem halen.." Mijn adem stokt in m'n keel. " die steen.. Brokkelde af..." "En.. En.. M'n zusje probeerde ze te redden maar gleed mee!" Iedereen kijkt me geschrokken aan. "Dit is het schuldgevoel waar ik het over heb! Mijn schuld!"

Pov:zayn
Ik staar shatira geschokt aan. Zoveel gebeurd terwijl ze nog maar 13 is. Een normaal 13 jarig meisje zal zich alleen druk maken over jongens,make-up en ooit ongesteld worden. "Wat heb je daarna gedaan?" Vraagt Louis. Een schot in de roos want ze begint mogelijk nog harder te huilen. "Ik kwam bij een heel aardige jongen.." O god ik heb al een idee waar dit heen gaat. "Hij deed alles voor me. Maar op een avond wilde hij met me naar bed.." Ik kijk haar geschrokken aan, dit kan ze niet menen. "Ik werd geslagen en werd naakt wakker en vul zelf maar verder in. Hij zei dat hij me altijd zou weten te vinden." Mijn voorgevoel klopte.