သံယောဇဉ် နွယ် [Completed]

part 19 (Zawgyi)

Part 19

ဖိနပ္နီနီ ဆင္ျမန္းကာရယ္...
သူရွိရာကို သြားပါ့မယ္...
ဘယ္ေလာက္ ေဝးေဝး မမႈပါကြယ္...
သူရွိရာသာ လွမ္းပါ့မယ္...

အေတြးေလးမ်ားကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုကာ ေရာက္ခဲ့ပါေသာ ထိုေနရာ။  ျပင္းျပသည့္ စိတ္ဆႏၵက ဦးေဆာင္သည္မို႔ ေျခလွမ္းေတြကလည္း သြက္လွသည္။
ဆူးၿခဳံတို႔ႏွင့္ ကာရံထားေသာ ၿခံစည္း႐ိုးအဝင္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဆာင္းရနံ႔လႈိင္ေသာ ေလျပည္ႏုက အရင္ဆုံး ဆီးႀကိဳ က်ီစယ္ေလၿပီ။

ယခင္လို အလြမ္းသီခ်င္းသံေလးမ်ား ၾကားရျငား နားစြင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ထိုအရပ္ရွိ ပတ္ဝန္းက်င္မွာမူ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၌ပင္ ေပ်ာ္ဝင္ေနသည္။ နဂိုကပင္ ႐ြာႏွင့္အနည္းငယ္ေဝးသျဖင့္ သီးသန႔္ေနရာေလးသဖြယ္ ျဖစ္ေနသည့္ ႏြယ္တို႔အိမ္။  ထန္းပင္၏ အ႐ြက္ကို‌ ေခါင္၌မိုး၍ ပင္စည္ကို တန္းထိုးထားေသာ ထိုအိမ္ငယ္ေလးသည္လည္း ေလတိုးသံမွအပ မည္သည့္ဆူညံသံကိုမွ လက္မခံႏိုင္သည့္အလား ဆိတ္ၿငိမ္ေနလ်က္။

ယြန္းမွီသည္ ၿခံဝရွိ ဆူးတံခါးကို အသာဆြဲဖြင့္ရင္း မိမိေျခဖဝါးကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။ အနီေရာင္သဲႀကိဳးေလးက ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴမွာ ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြားရွိေနဆဲမို႔ ေက်နပ္အၿပဳံးတစ္ခု ထပ္မံျဖစ္တည္ျပန္၏။

ႏြယ့္ထံမွ လက္ေဆာင္ရၿပီးေနာက္ အရင္ကထက္ပိုၿပဳံးမိသည္မွာ အမွန္ပါပင္။ ဖိနပ္ေလးကို မစီးခင္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္ ျပန္သိမ္းလိုက္ႏွင့္ ဂဏာမၿငိမ္လွသည္မို႔ ျဖဴေဖြးကေတာင္ အျမင္ကပ္ယူရသည္အထိ။

ဟုတ္သည္ေလ။
ႏြယ့္စကားျဖင့္ ျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ရလွ်င္ခ်စ္ရသူ၏ ပစၥည္းဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မိမိအား နာက်င္ေစမွန္းသိပါလ်က္ ခုံဖိနပ္ကို သည္းခံ၍ မစီးသင့္။ မစီးေကာင္း။ မိမိကိုယ္ကို ဒုကၡေပးရာ ေရာက္၏။

၎အစား သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ လွလွပပစီးႏိုင္ေသာ ဖိနပ္တစ္ရံကိုသာ ခ်စ္ရသူထံမွ  လက္ေဆာင္အျဖစ္ေတာင္းလိုက္ျခင္းက ပို၍ သင့္ေတာ္ေပမည္။ ယခုမူ ေဟာသည္က ခင္ယြန္းမွီမွာ မေတာင္းဘဲ ရခဲ့ေလၿပီ။ ဤသို႔ေသာ ကံေကာင္းျခင္းမ်ိဳး ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မည္နည္း။