𝑻𝒉𝒆 𝑩𝒂𝒄𝒉𝒆𝒍𝒐𝒓~𝑳𝒂𝒓𝒓𝒚 𝑺𝒕𝒚𝒍𝒊𝒏𝒔𝒐𝒏~𝑫𝒖𝒕𝒄𝒉

Part 5

Pov Louis:

Ik kijk naar Harry, hij wendt direct zijn blik af en begint hevig te blozen. Ik excuseer me even bij de jongens en ga dan naar hem toe. Hij zit nog steeds met zijn hoofd voorover gebogen. Niall en Liam zitten bij hem en kijken me vriendelijk aan. Ik leg mijn hand op Harry's schouder waardoor hij op kijkt. Wanneer hij me ziet, begint hij weer te blozen en hij giechelt kort. Echt veel te schattig.

''Hey Harry, zou je misschien even met me een stukje willen wandelen?'' vraag ik aan hem, hij knikt en kijkt me aan. Ik steek mijn hand uit, onzeker pakt hij hem aan en gaat met me mee. Ik leid hem naar het parkje aan de villa waardat we helemaal alleen zijn.

''Kun je misschien wat over jezelf vertellen?'' hij knikt.

''Mijn volledige naam is Harry Edward Styles, ik ben 23 jaar oud en ik euhm euhm'' hij klinkt echt mega onzeker. Ik geef hem een kneepje in zijn waardoor hij me aankijkt.

''Ik snap echt niet waarom je zo onzeker bent. Je bent zo mooi'' hij bloost door mijn woorden en zegt dan heel zachtjes 'dankje'.

''Waarom ben je eigenlijk zo onzeker?'' vraag ik na een tijdje stilte. Ik hoor hem diep adem halen om het wat minder gespannen te maken, trek ik hem mee naar een bankje. Ik draai me naar hem toe maar hij kijkt naar onze handen die nog steeds verbonden zijn en is dat nu...een traan?

''Hey niet huilen. Je hoeft het niet te vertellen maar het mag altijd, ik kan er altijd voor zorgen dat de camera's ons even met rust laten'' probeer ik hem gerust te stellen.

''I-ik wil het je we-wel v-vertellen'' snikt hij zachtjes, ik knik om hem toestemming te geven om het te vertellen.

''Toen ik ui-uit de ka-kast kwam v-voor mij-ijn ouders, werd m-mijn vader ra-razend. H-hij sloe-oeg me e-en h-hij'' dan barste hij in tranen uit. Meer hoefde hij niet te zeggen. Ik neem hem in mijn armen.

''Rustig maar hier ben je veilig'' hij knikt tegen mijn borst aan. Ik snap niet hoe iemand zo'n lieve en schattige jongen zoveel pijn kan doen. Ik wrijf rondjes over zijn rug en fluister geruststellende woordjes.

''K-kan dit wel tussen ons blijven?'' vraagt hij als hij niet meer huilt, ik knik snel.

''Tuurlijk, dat spreekt voor zich'' hij geeft me een zwakke glimlach en knuffelt me dan weer.

''Zullen we weer naar de rest gaan? Ze vragen zich vast af waar dat we blijven''

''Zie ik er nog oké uit?'' vraagt hij onzeker, ik glimlach naar hem.

''Je ziet er nog steeds prachtig uit'' hij bloost en glimlacht. Ik grinnik door zijn verlegenheid en dan gaan we terug naar de rest.