📍 Hikayede sıkça yetişkin içerik bulunmaktadır. Rahatsız olacaklarının okumamasını tavsiye ederim.
✔ TAMAMLANDI.
"Erzen, ben hiç inanmadım zaten, beni kim sevdi ki sen sevecektin..."
Tek özel bölüm gelecek demiştim ve upuzun olacak demiştim, hayli uzun oldu, umarım siz de severek yazdığım gibi severek okursunuz.
Başka özel bölümlerin gelmemesinin nedeni; Poyraz Kunter'in hikayesini okuyacak olmamız. BİR GECE YARISI, olacak adı. Giriş Bölümünü de yayınladım :')
Bölümdeki bazı cevapları artık orada öğreneceğiz.
O halde daha fazla gevezelik etmeden sizi bölümle başbaşa bırakıyorum.
GELİŞ TARİHİ: 2 NİSAN 2022 (Geçen sene bugün ilk bölümü yayınlamıştım... 🥺)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Arkam sağım solum sobe, saklanmayan ebe!"
Gözlerimi açıp arkaya doğru baktığımda sessizce birkaç adım atıp bakışlarımı bahçede gezdirdim. Hm, nerede olabilirdi? Yavaş adımlarla çimenlerin üzerinde yürürken 360 derece ile dönerek etrafıma bakıyordum. Havuz başında yoktu, şezlongların arası boştu. Onun hemen ilerisindeki evin önünde duran büyük yemek masasının altı da görünüyordu buradan ve boştu.
Hızla diğer tarafa çevirdim bakışlarımı. Salıncakların ve hemen onun arkasında kurulan küçük parkta boş görünüyordu.
Ellerimi belime koydum. Neredeydi bu çocuk?
"Poyraz!"
Bu kez adımlarımı sobe yerinden uzaklaştırarak endişeli halde bahçenin her yerini gezmeye başladığımda delicesine oğlumu aramaya başladım. Nereye gitmiş saklanmış olabilirdi ki? Kalbim küt küt atmaya başlarken bağırdım. "Neriman! NERİMAN!" Neriman sesimi duyar duymaz salondan bahçeye çıkarken ön taraftan da İlhan Bey ve korumalar geldi peşinden. "Dilayda Hanım!"
Neriman da elinde bezle koştura koştura gelirken, "Poyraz yok!" dedim endişeyle ellerimi saçlarımdan geçirirken. "Her zaman bulurdum onu ama yok! Yok bulamıyorum!" Gözlerimdeki tereddüt arttı. "Delireceğim!"
"Durun sakin olun!" dedi İlhan araya girerken. "Arazi dışına çıkmış olamaz! Buralarda bir yerdedir!" "Anlamıyorsunuz onu bilindik yerlerde bulurdum hep! Ve bunca seslenmeme gelirdi!" Hızla korumalara döndüm. "Ya siz fark etmeden çıktıysa! Ya yola çıkıp kaçırdılarsa!"
Bir adam önünü ilikleyerek ellerini de önünde bağlayarak karşımda durdu. "Böyle bir şey mümkün değil Dilayda Hanım. Erzen Bey'in kesin talimatı var. Arazide kuş bile uçurmuyoruz!"
Kuşunuza sıçayım.
Oflayarak alnımı ovalarken Neriman koluma dokundu. "Dilayda Hanım, acaba otursanız bir sakinleşseniz mi? Eminim buralarda bir yerdedir birazdan çıkacaktır ortaya..."
Başımı iki yana salladım "Hayır anlamıyorsunuz ne olursa olsun sesime gelirdi!"
"Sizi korkutmak için de yapıyor olabilir efendim çocuklar böyledir, oyun oynamayı severler." Ben hiç çocuk olmamıştım ki... Çocukluğumu yaşayamamıştım ki. Arkadaşlarım varlardı ama yoklardı da. Hiçbir zaman onlar tarafından oyuna kabul edilmezdim. Kabul edilsem bile hile yaptığımı söylerler beni oyundan kovarlardı.
