[Unicode]
အခန်း ၆၈၉ တစ်ရက်တာခွင့်
“ရတာပေါ့၊ အခုပဲသွားကြမယ်လေ။” ကုနင်း ကုမန့်အမေးကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ဟုတ်ပြီ၊ အမေ အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်ဦးမယ်။” ကုမန့်ပြောပြီးသည်နှင့် အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားခဲ့သည်။ သူမအခုလေးတင်မှ ချက်ပြုတ်ထားခဲ့တာကြောင့် အစားအသောက်အနံ့များစွဲနေသည့်အတွက် ထန်ဟိုင်ဖုန်းဆီသို့ ဤအတိုင်းသွားဖို့ မသင့်တော်ပေ။
ထို့နောက် ကုနင်း ကောင်းယိနှင့်ချောင်ယဘက်လှည့်ကာ၊
“နင်တို့နှစ်ယောက်လဲ တခြားကုမ္ပဏီတွေ ကိစ္စနဲ့ တော်တော်ကြာ အနားမယူခဲ့ရသေးဘူးဆိုတော့ ခွင့်တစ်ရက်ယူလို့ရတယ်။ သွားချိန်းတွေ့ကြပေါ့၊ ဒီညပြန်လာဖို့ မလိုဘူး။ နောက်နေ့လိုအပ်တော့မှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်။”
ကုနင်းတမင်တကာ ညဘက်ပြန်လာဖို့မလိုကြောင်းကို ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ စုံတွဲတွေအတွက် ညဘက်အနားယူချိန်လေး ရှိဖို့လိုအပ်သည်မဟုတ်ပါလား။
ကောင်းယိရော ချောင်ယပါ ကုနင်း၏ဆိုလိုရင်းကို နားလည်ကြတာကြောင့် အနည်းငယ်ရှက်သွားပေမည့် နှစ်ယောက်လုံး ပျော်ရွှင်သွားကြသည်။
လင်းရှောင်းထင်လဲ နားလည်ပေမည့် သူနှင့်ကုနင်းကတော့ နှစ်ယောက်တည်း အေးဆေးအချိန်မဖြုန်းရသည်မှာ တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်တာကို တွေးမိလိုက်တော့ ဝမ်းနည်းသွားရသည်။ သို့ပေမည့် တကယ်တမ်း သူတို့နှစ်ဦးဝေးကွာနေရသည်က တစ်ညသာရှိသေးပေသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဘော့စ်။” ကောင်းယိနှင့် ချောင်ယတို့ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ကားလိုကြသေးလား?”
“မလိုတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ လမ်းလျှောက်ပဲသွားလိုက်ပါ့မယ်။” ကောင်းယိပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ကောင်းပြီလေ၊ ဘိုင့်-ဘိုင်။”
ကောင်းယိနှင့်ချောင်ယတို့ ထွက်သွားသည်နှင့် လင်ရှောင်းထင် ကုနင်းအနားသို့ တိုးကပ်လာခဲ့သည်။ သို့ပေမည့် ကုနင်းကို နမ်းတော့မည့်အချိန်တွင်ပဲ ကုမန့်က အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာခဲ့လေသည်။ ထိုအခါ လင်ရှောင်းထင် ခပ်မြန်မြန်လေး နောက်တစ်လှမ်းပြန်ဆုတ်လိုက်ကာ ရင်ထဲနာကျင်သွားတော့သည်။
